Filozof austr.; zaliczany do najwybitniejszych filozofów XX w.; po II wojnie świat. osiadł w W. Brytanii; od 1949 prof. logiki i metodologii na uniw. w Londynie; zajmował się metodologią nauk przyr. i społ., epistemologią, filozofią polityki. Własną teorię wiedzy przeciwstawił poglądom neopozytywistów, chociaż podobnie jak oni był zwolennikiem scjentyzmu; kwestionował możliwość uprawomocnienia indukcji i twierdził, że metodą nauki jest dedukcja; podstawą rozwoju nauki jest stawianie bogatych w treść hipotez, które umożliwiają rozwiązywanie problemów; hipotezy te są poddawane krytyce, w tym próbom empirycznej falsyfikacji, w celu wyeliminowania fałszu. Liczne problemy filozoficzne Popper rozwiązywał wykorzystując swą koncepcję 3 uniwersów: 1) rzeczy i stanów fiz.; 2) subiektywnych stanów świadomości; 3) zobiektywizowanych wytworów ludzkiego intelektu i wyobraźni; do tej koncepcji odwołał się np. tworząc projekt epistemologii bez podmiotu poznającego; nawiązując do biol. idei darwinizmu Popper rozwinął ewolucyjną koncepcję wiedzy. W filozofii dziejów zakwestionował istnienie praw hist. rozwoju (historyzm) i w konsekwencji możliwość przewidywania biegu historii; poddał krytyce doktryny totalitarne, jak komunizm czy faszyzm, oraz zasadność żądania ofiar dziś w imię przyszłych, utopijnych celów; postulował działania eliminujące konkretne zło i prowadzące do ewolucyjnych zmian; bronił idei wolności i demokracji. Dzieła: Logika odkrycia naukowego (1934, wyd. pol. 1977 zawiera późniejsze uzupełnienia), Wiedza obiektywna (1972, wyd. pol. 1992), książki Społeczeństwo otwarte i jego wrogowie (1945, wyd. pol. poza cenzurą 1987) oraz Nędza historycyzmu (1957, wyd. pol. poza cenzurą 1984) nie mogły ukazać się oficjalnie w komunist. Polsce ze względów doktrynalnych. (MNEP PWN 2000)