Filozof niemiecki. Urodził się w Łużycach, pochodził z ubogiej rodziny. Był profesorem i rektorem uniwersytetu w Berlinie. Całą metafizykę oparł Fichte na pojęciu jaźni. Kantowską krytykę poznania uważał tylko za zadanie wstępne i przygotowanie "terenu" do budowy systemu filozoficznego (Kant od tego zaczął, i na tym skończył...). Fichte uznał, że zasadniczym zagadnieniem filozofii jest stosunek myśli i bytu. Według Fichte'go wszędzie, gdzie istnieje rzeczywistość, wcześniej musiał istnieć czyn, który ją stworzył. Więc to nie świat był pierwszą postacią bytu, lecz czyn. Działanie było (i jest) metafizyczną osnową świata. Człowiek zna to działanie bezpośrednio, gdyż jest to jego własna jaźń. Ona jest czynnikiem pierwotnym, absolutnym. Jaźń jest twórczym początkiem bytu. Rzeczywistość nie składa się z "rzeczy samych w sobie", lecz tylko z przedstawień. Dla Kanta świat rzeczy poza jaźnią był niezależny od świadomości. Co prawda nie dało się do niego dotrzeć poznawczo (jaki jest naprawdę), ale istniał. Dla Fichte'go - nie istniał wcale. (Źródło: http://berith.webpark.pl/ind.html)