EPIKUR (341-270)
Filozof gr.; jeden z gł. przedstawicieli filozofii hellenizmu; twórca ® epikureizmu; filozofię dzielił na 3 części: fizykę (teorię przyrody), kanonikę (teorię poznania) i etykę (naukę o osiąganiu szczęścia); w etyce uznawał tożsamość dobra (przyjemności) i szczęścia oraz życia moralnego i życia szczęśliwego; za dostateczny warunek szczęścia uważał stan tzw. ataraksji, czyli braku cierpień i trosk, a za gł. źródło cierpienia — przesądy i obawy, takie jak strach przed bogami i śmiercią; w kanonice wyznawał zasady sensualizmu i empiryzmu; w fizyce rozwinął atomistykę Demokryta z Abdery; pojmował człowieka jako istotę zarazem biol. i społeczną.
M. PĄKCIŃSKA Hedonistyczna etyka Epikura, Warszawa 1959;
A. KROKIEWICZ Hedonizm Epikura, Warszawa 1961
MNEP PWN 2000
Zamknij