Syn Miłosza, mąż Janiny, filozof, logik i prakseolog; uczeń K. Twardowskiego; 1919-61 prof. Uniw. Warsz., 1945-49 pierwszy rektor Uniw. Łódz.; od 1946 czł. PAU, od 1952 PAN (1957-62 jej prezes); czł. towarzystw nauk. pol. i zagr.; 1927-75 przewodn. Pol. Tow. Filozoficznego; współtwórca i pionier teorii sprawnego działania (® prakseologia), w filozofii sformułował koncepcję tzw. konkretyzmu (® reizm); w pracach etycznych rozwinął program tzw. etyki niezależnej; zajmował się też problematyką logiki formalnej, semantyki log. i historią logiki; działalność naukowa Kotarbińskiego wywarła znaczny wpływ na filozofię oraz kulturę log.-semantyczną w Polsce; Elementy teorii poznania, logiki formalnej i metodologii nauk (1929), Traktat o dobrej robocie (1955), Sprawność i błąd (1956), Wykłady z dziejów logiki (1957), Medytacje o życiu godziwym (1966); Dzieła wszystkie t. 1, 3 (1990); 1972 otrzymał nagrodę państw. I stopnia. MNEP PWN 2000