Luter

Jego nauki były nad wyraz mroczne. Jako naśladowca św. Augustyna przejął jego koncepcję o całkowitym upadku natury ludzkiej. W człowieku jako takim nie znajdował niczego pozytywnego, pisał: "W ludzkiej woli wszystko jest złem, w ludzkim intelekcie wszystko jest grzechem". Człowiek może się do Boga przybliżyć, kiedy zda sobie sprawę, iż jest niczym.

Nie uważał, iżby każdy mógł samodzielnie czytać i rozumieć Biblię. Jej właściwą interpretację zastrzegał dla siebie, uważając się za nieomylnego w tej kwestii — tylko on zna wolę Boga.

Wobec ataków kościelnych zbliżył się do państwa i w nim szukał opoki do swych przedsięwzięć. Uznawał konieczność państwa absolutnego, w którym "miecz księcia powinien być czerwony od ociekającej krwi". Był radykalnym przeciwnikiem demokracji, jako ustroju przeciwnego naturze ludzkiej, utaplanej w grzechu, wymagającej nad sobą bata. Za konieczne uznał rządy oparte na przemocy, władca powinien lud bić, rżnąć, wieszać, palić, ścinać głowy, bić kołem — aby wzbudzić zbawienny strach. Ludowi nie przysługuje żadne prawo do oporu, nawet wobec rządów najbardziej okrutnych i tyrańskich, gdyż "Bóg woli znosić niesprawiedliwą władzę niż lud powstający w imię słusznej sprawy". Państwu przysługuje prawo publicznego karania heretyków.

Oto Luter.

Czarownice

W czasie kiedy Luter wystąpił ze swymi tezami Europa katolicka szalała paląc czarownice. Reformacja niczego nie odmieniła na zdobytych przez siebie terenach. „Przeciwnie! Największe nasilenie prześladowań nastąpiło po pierwszym okresie działalności reformatorów. Luter, który w Wittenberdze ekskomunikował „czarownice", pochwalał palenie „diabelskich ladacznic" z nie mniejszym zapałem niż papieże. W jednym tylko księstwie brunszwickim ginęło pod koniec XVI wieku często nawet dziesięć czarownic dziennie. W Quedlinburgu spalono któregoś dnia 1589 roku 133 czarownice." (Deschner ^{[ 1 ]}) Uważa się, że w krajach protestanckich zginęło znacznie więcej „czarownic" niż w krajach katolickich.

Hitler

Niemiecki Kościół ewangelicki, podobnie jak katolicki, w licznych wystąpieniach deklarował swą wierność Hitlerowi. Po udanym ataku w 1939 r. na Polskę dostojnicy tegoż Kościoła podziękowali za to gorąco tak Bogu, jak i samemu Hitlerowi, w czasie uroczystości dożynkowych w 1939 r.: "I do wdzięczności dla Boga dołączamy wdzięczność dla wszystkich, którzy w ciągu zaledwie kilku tygodni dokonali tak wielkiego przełomu: dla Führera i jego generałów, dla naszych dzielnych żołnierzy na lądzie, na morzu i w powietrzu (...) Chwalimy Ciebie na wysokościach, Ciebie, który przesądzasz przebieg bitew, i błagamy Cię, byś nadal miał nas w swej opiece" ^{[ 2 ]} Ton wszystkich wypowiedzi zbliżony był do radości okazywanej przez Kościół katolicki, a nawet go przewyższał.