O tym, że parafie Kościoła rzymskokatolickiego zakładają ludziom teczki — od dawna wróble ćwierkają na dachach. Przy okazji duszpasterskich wizyt wielkanocnych czy bożonarodzeniowych, kapłani nie tylko wypytują domowników (także dzieci) o sprawy z gatunków prywatnych, ale także przepytują „na okoliczność" sąsiadów.

W każdym większym domu czy bloku zawsze znajdzie się jakaś wścibska plotkarka, która wie kto z kim i kiedy, o której wraca ten czy inny do domu, gdzie pracuje, ile zarabia i co mówi… wszystko to trafia potem do skrupulatnie prowadzonych teczek personalnych obywateli Katolandu.

Opowiada Andrzej B. — Przeprowadziłem się do nowego osiedla w drugim końcu miasta. Nikt mnie tam nie znał. Ale o to przed Bożym Narodzeniem zjawia się miejscowy proboszcz z grubym zeszytem w dłoni. Ot, tak rutynowa wizyta duszpasterska. Towarzyszy mu młodzieniec, którego również nie znam. Proboszcz bez cienia żenady otwiera zeszyt i zadaje pytania o moją poprzednią pracę, o studia, syna… Moje „akta" przywędrowały za mną do nowego miejsca zamieszkania. Precyzyjnie jak w bezpiece…

Parafialne „czarne teczki" stały się faktem już dawno. Trafiają do nich adnotacje, notatki i donosy dotyczące życia prywatnego wierzących, a także — szczególnie — niewierzących lub uważanych za takich przez proboszcza.

Publikujemy dziś taką właśnie notatkę nadesłaną nam przez jednego z Czytelników. Płyną one szerokim strumieniem do tysięcy parafialnych archiwów, mimo o ochronie danych osobowych, mimo przepisów prawnych określających dokładnie, w jakim celu, komu i jaki informacje o obywatelach wolno gromadzić i przechowywać.

Możemy sobie tylko wyobrazić, że kiedyś powstanie na kształt Instytutu Pamięci Narodowej jakiś Instytut Pamięci Katolickiej i gdy Polska przestanie być Katolandem — będzie udostępniał obywatelom do wglądu swoje „czarne teczki"