Forum Klubowe, czyli jak głosi podtytuł: Dwumiesięcznik Klubów Dyskusyjnych Lewicy, z kilku względów jest pismem niezwykłym i godnym szczególnej uwagi racjonalistów i wolnomyślicieli.

Pismo zrodziło się i wyrosło z zaangażowania garstki działaczy i intelektualistów lewicowych skupionych w klubach dyskusyjnych związanych z SLD. Wydawcą FK jest jeden z owych klubów — „Starówka" z Warszawy. Pomimo niewątpliwie bliskich związków z konkretną formacją polityczną, FK zachowuje niezależność merytoryczną, można określić je jako politycznie ponadkonfesyjne (choć oczywiście o profilu lewicowym).

Z wolnomyślicielskiego punktu widzenia patrząc, ważne jest dla nas, że jest to lewica w tradycyjnym sensie tego słowa: czyli z jednej strony zaangażowana także w sprawy światopoglądowe, wyraźnie po stronie wolnomyślno-antyklerykalnej, z drugiej zaś — szanująca dziedzictwo Oświecenia oraz racjonalizm (przynajmniej co do zasady). Jest to więc przeciwieństwo lewicowości płytkiej, kryptoklerykalnej czy tej uwięzionej w paradoksach lewactwa. Lewicowość kryptoklerykalna to typowo polska specyfika, która wyrosła ze słabości i kompleksów ruchu lewicowego w Polsce po 1989 r. Lewicowość antyoświeceniowa to z kolei wykwit zachodni: rozideologizowany, antynaukowy, zaangażowany w wolnych chwilach w obronę praw satrapów do gnębienia swoich obywateli tudzież praw imigrantów muzułmańskich do gettoizacji Średniowiecza w oazach europejskich. Nie jest dziś łatwo być lewicowcem i uniknąć pułapek dwóch tych postaw. Zdaje się jednak, że środowisku i czasopismu FK zdecydowanie się to udaje. Mamy więc do czynienia z taką lewicą, która chce prowadzić dialog z Kościołem i religią (czego dowodem duchowni wśród publicystów), ale która zarazem nie boi się głosu krytycznego pod adresem Kościoła czy religii. Pismo zachowuje profil antyklerykalny w najlepszym sensie tego słowa: czyli w znaczeniu zaangażowania na rzecz laickości i rozdziału Kościoła i państwa, lecz bez „mowy nienawiści" czy bezsensownego atakowania kleru. Profil racjonalistyczny jest widoczny w wielu tekstach z części światopoglądowej pisma, ale także w tekstach popularyzujących naukę.

Kolejną cechą FK, jaka budzi uznanie — wynikające tutaj po części pewnie z sentymentów w związku z podobieństwem do „Racjonalisty" — jest zdecydowanie niekomercyjny charakter: autorzy publikują bez honorariów, pismo jest kolportowane nieodpłatnie (jest to możliwe dzięki wsparciu druku przez SLD). „Od początków do dzisiaj wszyscy autorzy piszą społecznie, zrobiliśmy z tego cnotę i jesteśmy z tego dumni (...) udało się uchronić FK przed tanią publicystyką okazjonalną (...) I jak się patrzy na to z boku, to pewnie fachowcy z branży nie byliby w stanie uwierzyć, że to pismo powstaje dzięki entuzjazmowi garstki ludzi" — powiada Jerzy Zalega, przewodniczący Rady Programowej FK. Potrzeba wiele zapału, aby utrzymywać żywot tego rodzaju publikatorów, a zarazem trzymać wysoki poziom publikacji. Wiem coś o tym. A poziom FK jest niewątpliwie wysoki: ambitne, na ogół ponadczasowe, teksty, świetni autorzy. Jak dotąd w czasopiśmie publikują lub publikowali m.in. Jan Woleński, Bohdan Chwedeńczuk, Jerzy Drewnowski, Stanisław Obirek (co znamienne: pod pseudonimem ks. Michał), Barbara Stanosz, Maria Szyszkowska, Aleksander Merker, Dionizy Tanalski, Paweł Borecki, Mieczysław F. Rakowski, Mirosław Karwat, Stefan Opara, Jacek Zychowicz, Joanna Rawik, Przemysław Wielgosz, Ryszard Paradowski, Stefan Zgliczyński i in.

O początkach pisma Roman Oleksin, członek redakcji, pisze tak: „Po naszym pierwszym klubowym spotkaniu robiliśmy przedruki na zwykłym formacie A4 spiętym zszywaczem. Leszek [Lachowiecki] wpadł na pomysł broszury i w ten sposób powstał zeszyt numer 1. Po kolejnym spotkaniu Leszek powiada: 'dajmy do tego okładkę, już niebieską'. I to jest Forum Klubowe nr 1, jeszcze z logo Klubu Próchnika". Dziś pismo jest kolportowane średnio w nakładzie 5 tys. egzemplarzy, głównie wśród członków klubów dyskusyjnych, w SLD i na uczelniach. Jest wydawane w dobrej formie, ukazało się jak dotąd 25 numerów. Redaktorem naczelnym FK jest Leszek Lachowiecki, zastępcą — Andrzej B. Izdebski. Od niedawna zainstalowało się w domenie wyborylewicy.pl.

Gorąco zachęcam do lektury!