"Dzieło Chrystusa zburzyło Rzym i niczego nie ulepszyło. Było więc tylko dziełem zniszczenia. Upadek Rzymu cofnął cywilizację o całe wieki, dopiero w tysiąc kilkaset lat później nadrobiono dystans pod względem kultury i prawa. Gdyby Rzym rozwijał się do dnia dzisiejszego, świat byłby lepszy — ten grzech chrześcijaństwo dźwiga na swoim sumieniu. Chrześcijaństwo bowiem nie jest siłą, lecz chorobą. Wymyślili ten kult przegrani i słabeusze, jako balsam dla takich samych nieudaczników, dla tych którym biologia poskąpiła żywotności i chęci walki. Żeby przetrwać, musieli wynaleźć ideologię gloryfikującą słabość, pokorę, ubóstwo i wyższość samoponiżenia, a oczerniającą siłę i tłumiącą zdrowy instynkt. Uczynili najwyższą cnotą niemoc pariasów, wymyślając poczucie winy, wyrzuty sumienia, łaskę, odkupienie i przebaczenie, bezwstydnie ściągając ludzkość do poziomu własnej nędzy, także intelektualnej. Ten sabotaż, ten bunt gałęzi nasączonej trucizną, bunt przeciw zdrowemu drzewu, zabił Rzym!" Statek, W.Łysiak

Być może wydadzą się Wam przesadą słowa, że dzieło Chrystusa zburzyło Rzym, może twierdzić będziecie, że dokonali tego barbarzyńcy. Tak uczą przecież w szkole, tak mówi się na co dzień… To kłamstwo, Rzym upadł przez chrześcijaństwo. Nie chodzi tu przecież o to, że chrześcijanie najeżdżali i niszczyli dawną cywilizację (choć i tak było — np. w czasie najazdu ariańskich Wizygotów pod wodza Alaryka w 395 na Eleusis planowo niszczono pogańskie miejsca kultu, w czym brali również udział, jak podaje pogański historyk Eunapios, mnisi znajdujący się w wojsku wizygockim). Był to jednak bardziej skomplikowany proces. Jeśli nie wierzycie mnie ani Łysiakowi, uwierzcie księdzu Salwianusowi z Marsylii ^{[ 1 ]} (400-480), który właśnie grzechami chrześcijan tłumaczył upadek cesarstwa rzymskiego. Ten szczery i niezaślepiony człowiek był w stanie dostrzec i krytykować sytuację moralną ówczesnego chrześcijaństwa.

"Aberracja umysłów spowodowana przez potężną hipnozę jest tak przemożna, że mogły powstać niezliczone prace uczonych matołków-historyków, wyjaśniających nader przemyślnie „przyczyny" upadku świata antycznego. Wystarczy spytać pierwszego z brzegu inteligenta — bez różnicy narodowości — o przyczyny upadku cywilizacji antycznej, aby usłyszeć stek horrendalnych nonsensów, które są oczywiste dla każdego, kto widzi i rozumie, co się działo w Rzymie św. Augustynów, św. Cyprianów i plejady „potężnych duchem" niszczycieli „zła", którzy posiedli rząd dusz całego społeczeństwa" (Jan Stachniuk ^{[ 2 ]})

Rzym św. Augustynów

W odpowiedzi na zarzuty pogan wobec chrześcijan obwiniających wiarę chrześcijańską winną upadkowi Rzymu, św. Augustyn napisał rozprawę O państwie Bożym. Po przeczytaniu 22 ksiąg tego wywodu można wysnuć konkluzję następującą: właściwie nic takiego się nie stało, że Rzym upadł, wszak było to miasto grzeszne, z góry skazane na zagładę. Oto fragment dywagacji Augustyna:

"Państwo ziemskie, które nie żyje w wierze, pragnie pokoju doczesnego. I to jest jedyny cel, jaki sobie wytknęło usiłując zaprowadzić zgodę wśród swych obywateli. Chce, by zjednoczyli swą wolę i mogli beztrosko cieszyć się odpoczynkiem i rozrywkami. Inaczej Państwo Boże, a lepiej powiedziawszy ten jego odłam, który przebywa na tym padole raczej jako obcy i żyje wiarą. Państwo niebieskie używa tego pokoju tylko z konieczności, do czasu aż przeminie wszystko, co jest w nim śmiertelnego. W tym jest przyczyna, że bez oporu posłuszne jest prawom tego ziemskiego Państwa, którymi się rządzą sprawy konieczne dla utrzymania życia. Lecz nie przestaje się ono uważać za uwięzione w tym Państwie ziemskim".

Jak widać doctor ecclesiae potępia tutaj pogańskie pragnienie pokoju i szczęścia, które winny być zażywane "tylko z konieczności"...