Waldensi, przedstawiani często jako przeciwnicy katarów, pojawił się ok. 1170. Około tego roku Piotr Waldo, bogaty kupiec z Lyonu, przeżył kryzys duchowy doszedłszy do przekonania, że swoje szczęście budował na cudzym nieszczęściu, np. pożyczał pieniądze na procent (lichwa); niektóre źródła twierdzą, ze inspiracja dla niego była legenda o św. Aleksym; wyzbył się całego majątku i zaczął, wraz z tymi, którzy się do niego przyłączyli, prowadzić życie apostolskie w całkowitym ubóstwie (niektórzy sugerują nawet, że imię Peter zostało mu nadane przez jego zwolenników, porównujących go w ten sposób z apostołem). ^{[ 1 ]} Dopóki Waldensi, jak zostali nazwani od imienia twórcy doktryny ^{[ 2 ]}, poprzestawali na życiu w ubóstwie, nie uważano ich za heretyków, a duchowieństwo z Lyonu zwracało uwagę na ich dążenie do świętości. Waldo nie znając łaciny, zapłacił dwóm księżom za przetłumaczenie fragmentów Nowego Testamentu na ówczesny francuski. Po dokładnym zbadaniu spraw doktrynalnym przez angielskiego duchownego Waltera Mapa, ^{[ 3 ]} ojcowie kościoła odesłali waldensów do Lyonu, zakazując jednocześnie głosić naukę bez pozwolenia biskupa.

Piotr i jego uczniowie wygłaszali swoje kazania w Lyonie i innych miejscowościach, chodzili po ulicach, na placach miast, w domach a nawet w kościołach. Zawsze misjonarze chodzili podobnie jak uczniowie Chrystusa parami, z młodzieńcem zawsze chodził starszy ewangelista, który był dla młodego przewodnikiem i był za niego odpowiedzialny, a młodszy miał obowiązek go słuchać. Często też musieli ukrywać się pod przykrywką uprawiania jakiegoś rzemiosła, często chodzili jako kupcy lub domokrążcy, sprzedawali jedwabie, ozdoby i inne kosztowne przedmioty, kupców bowiem wpuszczano wszędzie chętnie a oni korzystając z okazji pokazywali też rękopisy biblii. Waldensi uważali siebie za wysłańców Boga, mogących, poprzez teksty Ewangelii i rozmowę, uleczyć zbłąkane dusze ludzi. Potępiali Kościół za jego majątek i wady duchowieństwa. Twierdzili , że prawdziwym apostołem i nauczycielem ludu może być tylko ten, kto sam jest ubogi i nie żeruje na krzywdzie ludzkiej.

Źródło, które chciałabym teraz przytoczyć jest zapisem dokonanym przez inkwizytora, zakonnika cysterskiego. Aby pozyskać rzesze wyznawców, Kościół musiał przekonywać wiernych o złu, które niesie za sobą heretyk, stąd też i zapis ten zawiera pewne przejaskrawienia. Źródło to nie jest wiarygodnym potwierdzeniem prawd doktrynalnych ruchu waldensów. Na pewno zawiera pewne elementy prawdziwe, brak jest jednak innych zapisków na ten temat. Zakonnik ów krytycznie wyrażał się o powszechnym kapłaństwie wśród waldensów. Za szczególnie szokujące uważał powierzanie funkcji kapłańskich kobietom, po raz pierwszy bowiem kobiety zostały zrównane z mężczyznami. Pisał też o tym, że heretycy ci nie uznawali władzy papieskiej ani biskupiej, nie wierzyli w istnienie czyśćca, odrzucali istnienie sakramentów kościelnych, nie uznawali potrzeby pogrzebów ani istnienia cmentarzy: ... nie uważają cmentarza za bardziej świętego, od pola… ogrodu … albo jakiejkolwiek ziemi. ^{[ 4 ]} Prowadzili życie pełne wyrzeczeń i skrajnego ubóstwa. Nie istniała własność prywatna, wszystko było wspólne. Negowali wartość sakralną ołtarza, podobnie jak i krzyża. Sami posiadali proste obrzędy religijne i organizację, sami chrzcili, spowiadali i udzielali rozgrzeszenia, przekazywali Ducha Świętego przez nałożenie rak (podobnie jak u Katarów). Warto tu zaznaczyć, że podobne tezy podjęli niemal wszyscy reformatorzy Kościoła. Nauka Waldensów doprowadziła do sporów, które w XVI wieku przyczyniły się do upadku zachodniego chrześcijaństwa. Zasady moralne Waldensów były w tej epoce bardzo rewolucyjne, nie praktykowali oni związków małżeńskich w celu innym niż prokreacja, nie akceptowali wyroków sądowych, kary śmierci i zabijania (nawet udziału w wojnach), zabraniali kultu świętych. Byli gorliwymi naśladowcami Chrystusa, życie bez obłudy stawiali wyżej niż wszelkie bogactwa. Od najmłodszych lat obcowali z Pismem Świętym.

Często oskarżano ich o obłudę, gdyż uczestniczyli w mszach świętych, przyjmowali sakramenty z rak kapłanów, których przecież nie akceptowali. Jednak wynikało to z ich ostrożności, dzięki temu unikali prześladowań a przez to rozrastali się i zaczęli stanowić zagrożenie dla kościoła i księży. Waldensi uważali Biblię za najwyższy autorytet, był to główny przedmiot studiów; prócz listów apostolskich uczyli się na pamięć Ewangelii Mateusza i Jana, przepisywali też Pismo Święte. Ponadto też pisali podręczniki do kazań i książki do modlitwy. Swoim działaniem obejmowali Lombardię, dolinę Alp, południowo-wschodnią i południową Francję. Jako jedni z nielicznych heretyków przetrwali do dziś, swoją siedzibę maja w Torre Pelice w północnych Włoszech. Po śmierci Waldo ruch ubogich obejmował coraz szersze kręgi ludności i przygotował klimat, w którym rozwinął się później ruch franciszkański. ^{[ 5 ]}