Od małego byłem zafascynowany filmem. Jeszcze przed wojną rodzice zabrali mnie na pierwszy w moim życiu film Józefa Lejtesa pt.: „Kościuszko pod Racławicami" na którym urzekły mnie sceny batalistyczne. W czasie okupacji niemieckiej w Warszawie miałem zakaz chodzenia do kina na niemieckie filmy i ściśle tego przestrzegałem. Po wojnie już w gimnazjum fascynowaliśmy się filmami wojennymi a szczególnie lotniczymi. Najbardziej pasjonowało nas wtedy kino lotniczych akcji batalistycznych i tematyka kryminalna. Kilka lat później wybrałem się na jakiś film Bergmana i w połowie projekcji wyszedłem. Był dla mnie nie do strawienia, mimo że w szkole duży nacisk kładziono na propedeutykę filozofii.

W 1962 r będąc na podyplomowych studiach z higieny i medycyny tropikalnej w Londynie chodziłem często do kina i oglądałem szczytowe osiągnięcia ówczesnej kinematografii jak: „Najdłuższy dzień", „Jak zdobywano Dziki Zachód" i „Lawrance of Arabia". Kiedyś spacerując po ulicach angielskiej stolicy w jakiejś bocznej uliczce śródmieścia natknąłem się na małe kino, przed którym stała tablica wypisana kredą, że tylko u nich można zobaczyć film, którego wszelka reklama i wyświetlanie w dużych kinach Anglii jest zabronione. Stanąłem zdumiony — coś w Anglii, kraju wolności, jest prawie całkowicie zabronione? Co krok można się natknąć na cinema de cochon — kina pornograficzne, a tu coś co można zobaczyć tylko w jednym małym kinie w całym Londynie? Oczywiście wszedłem. Był to film "Mondo cane" (Pieski świat) Gualtiero Jacopetti’ego i Franco Prosperi’ego z niezwykle sugestywnym komentarzem głosowym Peter'a Ustinov'a. Film zrobił na mnie wstrząsające wrażenie, a ponieważ miałem już za sobą podróż morską na Daleki Wschód wiele scen z tego filmu było dla mnie wyobrażalnych. Stwierdziłem wtedy, że jest to szczytowe osiągnięcie światowej kinematografii — film nr 1.

Dopiero w latach 70-tych kiedy już miałem ponad 40 lat a w czasie przelotów małym samolotem rolniczym nad pustynią Saharą miałem dużo czasu na rozmyślania o istocie życia, zacząłem wtedy naprawdę interesować się filozofią. Niestety, dopiero właśnie wtedy przeczytałem wspaniałą książkę filozofa, pisarza i lotnika Antoine de Saint-Exupéry’ego "Ziemia planeta ludzi". Książka ta szczególnie przemówiła do mojej wyobraźni, jako że miałem już za sobą kilka przelotów nad pustynią.

W czasie przeglądania na naszym rynku i w wypożyczalniach filmów na taśmach video oraz na płytach CD stwierdziłem, że bardzo trudno jest dostać filmy należące już do klasyki kinematografii, a szczególnie dotyczące głębszych filozoficznych rozważań na temat religii czy natury człowieka. Ogromna większość to są filmy kryminalne i sensacyjne.

Całkowity brak jest na naszym rynku owego filmu, który w latach 60-tych wstrząsnął światem a który został obłożony cenzurą przez wszystkie religie i systemy polityczne — wspomnianego wyżej "Mondo cane". Dopiero w ubiegłym roku amerykańska firma Blue Underground wydała zestaw "Mondo Cane Collection" bazując na pełnych filmowych materiałach archiwalnych, ocalając tym samym od zapomnienia to niezwykłe prawie dokumentalne dzieło. Ale reklamy dalej nie ma i tylko wytrwali mogą je odnaleźć gdzieś w Internecie.

Klasyki filmowe można często obejrzeć na francuskim kanale TV „Europa, Europa". W ub. roku wyświetlano często filmy Ingmar'a Bergman'a, z których teraz żadnego nie przepuściłem. W roku bieżącym można obejrzeć niezwykłe dzieła Luis'a Buñuel’a: "Mroczny przedmiot pożądania", "Dyskretny urok burżuazji", "Widmo wolności", "Mleczna droga" itd. Buñuel często musiał przenosić się do różnych krajów, żeby realizować swoje filmy. Kręcił w Hiszpanii, gdzie silna prawica najczęściej cenzurowała jego dzieła za antyklerykalne i antyburżuazyjne tendencje. Pracował we Francji, Stanach Zjednoczonych i Meksyku skąd pochodzą jego najwybitniejsze filmy. Jego motto jako filozofa i artysty to: — „Wierzę, że Boga trzeba szukać w człowieku". Z pasją i ironią demaskował wszelkie mity religijne i społeczne, ograniczające wolność ludzkiej jednostki.

Warto również zwrócić uwagę na dzieła takich reżyserów, jak: Federico Fellini (La dolce vita), Luchino Visconti (Zmierzch bogów i inne), Marco Ferreri (Wielkie żarcie), filmy grupy Monty Python (Życie Brian'a, Sens życia), Michelangelo Antonioni (Czerwona pustynia, Powiększenie), Giulio Berruti (Killer Nun — From the Secret Files of the Vatican), Jean-Jacques Annaud (Imię róży — oparte na powieści Umberto Eco), Jerzy Kawalerowicz (Matka Joanna od aniołów) i wiele innych.

Ostatnio pojawił się interesujący film irlandzko-angielski Petera Mullana "Siostry Magdalenki" o siostrach zakonnych prowadzących szkołę dla „upadłych" dziewcząt, który spowodował silne protesty Watykanu.

Kardynał Tonini, reprezentujący stanowisko Watykanu, powiedział: „To wielkie, gorzkie rozczarowanie. Złoty Lew dla filmu, który nie mówi prawdy o Kościele, Złoty Lew dla reżysera, który w sposób obraźliwy traktuje katolicyzm i katolików nie przynoszą Festiwalowi zaszczytu. Przeciwnie, okrywają Festiwal hańbą".

„Ktokolwiek uhonorował ten film, zrobił to wyłącznie ze względu na jego antykatolicki charakter" — mówi ojciec Gianni Baget Bozzo. „Film cieszy się zainteresowaniem wyłącznie z tego względu. W dzisiejszych czasach biorą górę nastroje antychrześcijańskie. Być może wynika to z faktu, iż chrześcijaństwo jest obecnie jedyną religią na tyle silną, iż potrafi oprzeć się atakom."

W USA wszedł obecnie na ekrany film o amerykańskim seksuologu — Kinsey’u, który znowu spowodował ogromne zdenerwowanie w kołach katolickich.