Zawsze Księżyc.

Majaczą w mroku liście, między nimi Księżyc

płynie drogą cienistą, niczym sierp srebrzysty,

zdaje się kosić ciemność swym ostrzem zagiętym,

z łuku stałej wędrówki miota czasu błyski.

Był taki sam nad Grecją, ojczyzną Homera,

to samo czynił w Rzymie we władzy Augusta,

zrzucał cienie z piramid, gdy ich kształt dojrzewał

pierwszą kroplą historii, gdy lud głazy skuwał.

Pełnia budziła wielu, Asiokę, Cezara;

ten sam bezmiar zdradzało jej pobladłe światło

gdy w ślepiach dinozaurów płonęła poświata.

Było dzisiejsze wtedy, a dziś niesie tamto.

Gdy spojrzę w krąg miesiąca widzę wszystkie oczy,

które w nim kiedyś stygły, długi i na moment,

przeszywa mnie spojrzeniem tłum dawnych patrzących;

wiele niesie wraz z sobą wahadło wieczorne.

Lecz to jeszcze nie wszystko. We mnie też lśnią kwadry,

co w rzece ewolucji odbiły swe znaki

tańcząc ponad płazami z pierwszej w ląd wyprawy

i nad punktami sinic, co trwa lat miliardy.

Pochodzę z jego rytmu, we mnie Księżyc płynie

na chwilę uczyniwszy małą kroplą nieba

zbiór atomów zebrany w świadomość i imię;

tak też jest z ogromem, który mnie poprzedza,

oraz naprzód wybiega w rozjaśnione noce

odmierzane globem zawieszonym w pustce,

nadal obserwowanym przez łańcuch pokoleń,

których ja nie zobaczę, nie przewidzę piórem.

Dość! Tarcza Kleopatry, Akadu i Kredy

znów migocze wśród dolin, rzuca smugi szare,

przez eony niezmienne znaczą ją kratery,

wątły wiek wydm zastygłych nie dotknie swym śladem.