Proszę mi wybaczyć ten brak drobiazgowości, lecz ja nieco
inaczej podchodzę do tych teologicznych problemów. Po prostu uważam, że skoro
katolicy uznają Biblię Tysiąclecia za słowo boże, to jej wierność z oryginałem
nie powinna budzić żadnych wątpliwości jej użytkowników. Cóż to byłoby za słowo
boże, którego treść trzeba samemu porównywać z jego wcześniejszą wersją (znaną
zapewne nielicznym) i spekulować czy fakt, że jesteśmy z innego kręgu
kulturowego i innych czasów, nie wpływa na jego niewłaściwe zrozumienie.
Dlatego ja (całkowity amator przyznaję) nie zawracam sobie głowy problemami, o
których Pan pisze. Co innego gdyby we wstępie do tejże Biblii było wyraźnie
napisane, że jest ona niewiarygodna np. w sprawach historycznych lub w innych i
nie należy jej dosłownie traktować jako słowo boże. Lecz o ile wiem, nic
takiego tam nie figuruje, nieprawdaż? Pozdrawiam.</link>

Panie Lucjanie, niemal natychmiast doszedłem do odpowiedzi  o paradoksalności opisów.  Jednak zastanawia mnie co zostało użyte do porównania. Chodzi mi o przekład ST jego wierność z oryginałem(a ta jest wątpliwa), i znaczenie słów które zmieniło się na przestrzeni wieków, a więc wydźwięk przekazu i jego odbiór jest różny dla pokoleń  starotestamentowych i współczesnych. Druga sprawa to Idea ST, nie jestem pewien czy to Dobra Nowina, czy kronika historii Izraela, czy refleksje osobiste "autora/ów Ks. Koheleta". A to stanowi różnicę. I chyba "Koheletowi" nie chodziło w przytoczonym fragmencie, o deklarację światopoglądową.

Zgadza się, zagadka jest prosta bo też nie o zagadkę mi
chodziło. Chciałem zwrócić uwagę czytelników na ciekawy moim zdaniem paradoks;
oto ateista pisze głęboko uduchowiony i wzniosły tekst, jakiego nie
powstydziłby się żaden mistyk, a w tzw. słowie bożym można znaleźć taki oto
dołujący kawałek, całkowicie sprzeczny z ideą Dobrej Nowiny. Czy logicznie
biorąc nie powinno być odwrotnie? Dla mnie wniosek jest taki: wbrew obiegowym
poglądom, duchowość niejednego ateisty może być rozwinięta w o wiele większym stopniu,
niż u niejednego głęboko wierzącego osobnika. Jeszcze jedno: ten fragment wcale
nie świadczy o zachwianiu postawy ateistycznej u tego wielkiego myśliciela, jak
zdaje się ktoś zrozumiał. W tym mądrym i ciekawym eseju opisuje on swój
dziecięcy stan świadomości (z którego wielu ludzi nie wyrasta do końca życia) i
przedstawia drogę rozwoju umysłowego, która zaowocowała potem światopoglądem
ateistycznym. Pozdrawiam   </link></span>

Oczywiście ta druga wersja pytania miałaby sens gdyby autor pytania nie uprzedził nazwisk autorów.

Postanowiłem napisać swoją odpowiedź w Wordpad zanim przeczytam komentarze. Wstawię ten tekst jako swój komentarz niezależnie od odpowiedzi jakie zastanę.
Pierwszy tekst - klarowny i jasny - stawiam na Kotarbińskiego.
Drugi tekst to dla mnie bełkot. "Marność, cierpienie" to typowe słowa zatraconych w wierze. Nie moja bajka. To pierwsze wrażenie.
Jakim pytaniem powinien się zakończyć niniejszy tekst ?
Ja bym postawił pytanie: "który z autorów jest szczęśliwszy, bardziej świadomy i ma większe poczucie spełnienia ?"
a teraz otwieram komentarze...

Pytanie bym zmodyfikował: kto z autorów wierzy w Boga ?

Zagadka bardzo łatwa. Chyba prof. Kotarbiński uprościł zagadnienie. Wiara to nie tylko niebo, ale i piekło. W naszych czasach przeważają jednak półwierzący, w niebo wierzą, a w piekło już nie.

Jeden powinien być bardziej religijny i mniej filozoficzny, drugi na odwrót. Wyszło znów nie tak. Chyba było na odwrót, ale to nie mój problem. Wielu przechodzi jakieś metamorfozy, ale wiadomo tylko o tych ważnych (czytaj sławnych, znanych). U nas takich "konwertytów" multum. Tylko po co? Czysty konformizm. Jeszcze jest paru autorów (biblijnych), którymi warto się wspomagać. W sensie pozytywnym oczywiście.

Wierszyk jest z Kociej Kołyski Kurta Vonneguta :D

Jak akceptować życie takie, jakim jest i być świadomym nierealności pewnych kaprysów?

Kotarbińki a potem Kohelet. Czy warto żyć? Warto! Einstein kochał mysleć; Kotarbiński również. I w tym może wyrażać się życie jako szczęście związane z pracą, kochaniem i bycia życzliwym dla innych, czyniąc coś. To jedyny Polak co stworzył system filozoficzny.