witam!
tytułwoy 'czas religii" podjety przez Bellocchio został z kilku stron. Ta wieloaspektowość ujęcia sprawiła, w moim odbiorze, ze teoretycznie proba jest interesująca. Interesujaca z tego wzgledu, ze porusza temat, tak jak piszesz, odnoszac do polskich realiow aktualny. Trudno jest byc w naszym kraju-gdzie oficjlanie deklaruje sie ok.90% osob jako katolikow-zarowno ateista, jak i paradoksalnie wierzacym prawdziwie i praktykujacym. Ale wracajac do mojej mysli przewodniej-rezyser podjal sie przy okazji tej historii i pokazania hipokryzji Kleru, i dazenia czlowieka do zaszczytow i uznania 9postawa rodziny), poszukiwania prawdy o swiecie (postawa ojca i dziecka), kwestia wolnosci (wielorako pojmowanej), milosc miedzy kobieta ui mezczyzna (tutaj nawet m-y ateista a katloiczka), wiezi m-y synem a ojcem. To tylko kilka wymienionych przeze mnie gwoli nakreslenia podjetej tematyki. Ale.. Do tego "ale" wlasnie zmierzam. Ujecie tematu, mimo ze goracego, niestety nie przekonalo mnie. Moze bedziesz potrafil to wlasciwiej nazwac Jakubie uzywjac odpowiednich pojec, jako ze studjujesz filmoznastwo. Bliskie zdjecia, ciekawe ujecia, mocne, wyrazsite kolory, dobrana odowiednio wg mnie muzyka, wreszcie egzotyka języka włoskiego i włsoka sceneria i wczesniej wspomnian tematyka powoduje ze mowie...ale. Czegos mi brakuje.. Dialogi nie dosc trafnie, pozostwiaja wiele do zyczenia. Poza tym caly czas czekalam na cos-moze wiec to jakies braki w budowaniu akcji, napiecia. Nawet kreacja bohatera-dobrze: poszukujacy artysta, w obliczu beatyfikacji matki rewidujacy swoj swiatopoglad i stajcy przed pytaniami syna. Ale nie jet dosc wyrazisty, nie przekonuje, jakby trzymal cos w zanadrzu, albo...co gorsza nie mial tam juz nic. Najbardziej przemowil do mnie chlopiec w pierwszej scenie-pojmujacy wszechobecnosc Boga jako ograniczenie swojej wolnosci-i znowu dziecko okazalo sie tak gleoboko czujace, a prostota gora!
Postralam sie zarysowac moje wrazenia. Temat sklania mnie do refleksji,ale niestety nie film