Jest to najlepsze, a zarazem najzabawniejsze opowiadanie teologiczne, jakie miałem okazję kiedykolwiek przeczytać. Do tego bardzo pouczające, celnie kłujące logikę chrześcijańskiego teizmu. 

Bestselleru z tego nie będzie. Fajnie by było, gdyby bohaterowie oraz narrator różnili się nieco cechami psychologicznymi. No i trochę należałoby to zdynamizować. To tyle odnośnie formy. Jeśli chodzi o treść, to sądzę że nie warto się wypowiadać, ale współczuję autorowi, który traci czas na takie ,,racjonalne" rozważania. Poza tym przydałoby mu się trochę pokory, o której przecież tak wiele się mówi w tym tekście. Pozdrawiam, K.