Drogi panie Misiu :)) Czyta sie pana lekko i przyjemnie, ale muszę zaznaczyć, że tak naprawdę nikt nie wie czym jest racjonalizm, a nawet jeśli nikt nie udowodni tego naukowo, są to tylko dysputy filozoficzne i ile ludzi tyle bedzie koncepcji. POza tym ludzkość wraz z wzrostem nauki stoi przed nowymi problemami jak np. przerobienie definicji znanych pojęć, ponieważ obecne są nie wystarczające jak chociażby definicja prądu elektrycznego. Wiele wprowadzonych pojęć i definicji nie jest już zgodna z obiektywną wiedzą. Nauka to nieustanne poszukiwania, a celu ost. poznania nie osiągniemy. Dobrze, że wspomnial pan o intuicji, ale chce zaznaczyc, ze ona jest tez bardzo wazna, gdyz wielcy naukowcy dzieki niej tworzyli swoje teorie. Niektore teorie mozna przypisywac wlasciwie bardziej snieniu na jawie lub snieniu wogule. Znamy takich naukowcow co dostali 'objawienia' podczas snu. Nawet Einstein swoja teorie sformulowal dzieki marzeniom na jawie :)) Wiec nie mozna pewnych spraw traktowac tak po macoszemu :)) Oczywiscie te snienie na jawie tez mozna racjonalnie opisac, poprostu w odmiennym stanie swiadomosci (zmienienie czestotliwosci fal mozgowych) analiza i synteza faktow jest latwiejsza, umysl pozbawia sie sceptycyzmu, dzieki ktoremu mozna stworzyc nowe, ciekawe teorie, laczyc elementy, ktore normalnie funcjonujacy umysl by nie przyjal do wiadomosci, ktore normalnie nie zawsze dalyby sie sformulowac. Czasem wlasnie te snienie (na jawie lub nie) i stworzenie zarysu tej teorii (z marzen sennych) sluzylo do dalszych rozwazan juz za pomoca 'klasycznych' metod naukowych i ost. formulowania teorii zgodnych z racjonalnym, swiadomym (umysem zw stanie aktywnosci) umyslem.

Zgadzam się na takie sformułowania.
Pragnę dodać, że racjonalista to też normalny człowiek, pełen uczuć wyższych i zoptymalizowanych samokontrolowanych emocji, także 'trochę' anegoistyczny.
Czy dopuści Pan także racjonalne marzycielstwo, obok dużej wyobraźni, jako wartościową cechę racjonalisty?

Wezwanie do obrony wyobrazni przypomina mi wypowiedz pewnego profesora wspominajacego jak 50 lat temu opracowal teze wlasnego doktoratu. Otoz rozwiazanie mialo mu sie przysnic. Zapytany o to, jak to zrobil, powolal sie na Malysza (byla zima akurat) -- "jade w dol i nabieram szybkosci, a potem sie odbijam". Wszelka "intuicja" w nauce jest ubocznym efektem przygotowania. To nie jest tak, ze mozna zajac sie jakims tematem i nazajutrz przysni sie rozwiazanie. "Rozwiazania sie snia", po tygodniach i miesiacach pracy.

Druga rzecza jest weryfikacja. Ta musi byc czysto naukowa i tu absolutnie nie wystarczy intuicja. Tymczasem moze sprawdzanie hipotez, weryfikacja poprawnosci i prawdziwosci jest moze wazniejsza od samego stawiania hipotez. To weryfikacja naukowa decyduje o naukowej prawdziwosci, czy falszywosci; o samej istocie metody naukowej.