Wspolczesny imperatyw ascezy brzmi mniej wiecej tak: opanuj seksualne popedy, nie zyj jak Malpa!
Pzdr

Życie samo w sobie dostarcza wielu cierpień, nawet gdy o to nie zabiegamy, a cierpienia tylko uodparniają nas na kolejne cierpienia, bo świat nie jest doskonały w żadnym aspekcie. Każdy ruch kulturowy i prywatny ma na celu odciążenie życia od cierpień i jest to naturalne. Człowiek powinien uszczęśliwiać się w miarę rozsądku, bo gdy jest się szczęśliwym, jest się też milszym dla innych.

niczego nowego nie wnoszą. Jezus i inni kwalifikują się do wizyty u psychiatry.

"Sam Jezus nie był ubogi, ani jego najbliższe otoczenie." - zastanawiam się jak można wysnuć takie wnioski z lektury biblii? Bo przecież inne źródła historyczne nie istnieją. Zwłaszcza uczniowie Jezusa - są trudni do określenia. Nie można wykluczyć przecież, że niektórzy mogli wywodzić się z bogatszych warstw (wg miary rzecz jasna Jdei czy nawet Tyberiady ) ale nie ma wątpliowści, że jeżeli uznamy za prawdziwe opowiadanie o rekrutacji uczniów wśród rybaków tyberiadzkich - to ci rekruci należeli do najniższej warstwy społeczeństwa Judei - bo za taki był wtedy uważany zawód rybaka. Więc trudno określać status materialny Jezusa i jego otoczenia - z całym przekonaniem i pewnością, jako majętny.   

tłumacząc dosłownie pewne fragmenty PŚ można wywnioskować iż Jezus nie brał tylko rybaków ale też celników ,uczonych (tu nie jestem pewien na 100% tylko na 40%). Czyli patrząc pod względem ubóstwa  mozna określić jako żróżnicowanie choć dostatnio nie było. Sam Jezus z zawodu był stolarzem (albo cieślą jak kto woli) czyli zawód też nie dający dużych możliwości zarobkowych w tych czasach.

Choć w sumie sama asceza nie jest absurdem. Mnisi  z tych surowszych zakonów (zarówno Katolickich jak i buddyjskich) są weseli i mili dla innych a dostarczają sobie sami wręcz cierpień. Ogólnie to jest taka sprawa sporna bo zalezy od charakteru  tego który się na to patrzy...

Znano ten sport w wielu tradycjach kulturowych. Miał podłoże bardziej filozoficzne niż religijne. Odpornośc na ból czy znoszenie niewygód, wypływało z innego sportu, któremu starożytni oddawali się z upodobaniem-wojna.
Celem ascezy nowożytnej było zadowolenie bóstwa lub uzyskanie statusu specjalisty od sacrum. Podbudowanie ,,sportu'' religią wypaczyło pierwotne znaczenie ascezy. Stało się przejawem rozchwianego życia psychicznego albo stan taki utrwalało.
Chrześcijaństwo doprowadziło ascezę do absurdu. Nadało jej formę inwestycji cielesnego kapitału, w nadziei odebrania procentów w niebie. Ideałem była ,,pasja'', normą-pomniejsze szaleństwa, z których zjadanie własnych ekskrementów czy biologiczne unicestwienie nie należało do rzadkości.
Zatem końcowe dywagacje na temat ascezy w kategoriach kryzysu (i postępu-w domyśle) w średniowiecznej duchowości, rozbawiły mnie setnie.
Stan powszechnego szaleństwa ascetycznego jaki ogarnął chrześcijański świat, kwalifikuje się do wizyty u psychiatry (co zauważył CHOLEWA). A uczynienie z wyrzeczeń kryterium zbawienia-pod sąd historii.
Rozmowa o ,,duchowości'' może istnieć tylko na płaszczyźnie dualistycznego postrzegania rzeczywistości, w kategoriach; dusza-ciało, zło-dobro.
Chociaż sensu w tym tyle, co kot napłakał.