Bardzo ciekawy artykuł. Mam tylko kilka uwag. Nie do końca rozumiem wartościujace negatywnie podejście do britpopu, którego wielkim miłośnikiem swoją drogą nie jestem. Już sama nazwa gatunku sugeruje, że nie miał on ambicji posiadania "siły rażenia" takiego jak mod czy klasyczny rock garażowy. To co wydaje mi się w tym kontekście kluczowe, to fakt , że współcześnie chyba równie popularne jest wsłuchiwanie sie w klasyków rocka (niesłabnąca popularność chociażby Beatlesów czy Joy Division) jest spoglądanie w stronę ich epigonów (The White Stripes, Interpol).
Wielkie brawa z kolei za opis "Miasteczka Twin Peaks", bardzo zręczny w moim odczuciu, gratuluję autorowi wyczucia subtelnych odcieni, które David Lynch, jak zdaje się zdaje,  chciał przekazać w swoim dziele.
Polecam uwadze autora dość świeży nurt muzyczny, tzw. chillwave (http://en.wikipedia.org/wiki/Chillwave). Tutaj mamy w moim odczuciu do czynienia z zupełnie nową jakością, nie będącą prostą wypadkową stylów, z których powyższy gatunek czerpie inspiracje. Bardzo interesujące jest charakterystyczne dla muzyki lo-fi celowe imitowanie brzmienia odtwarzaczy kasetowych.
Jeszcze raz brawa za rzetelny i ciekawy artykuł.

Osobiście bardzo lubię taką muzykę. Może nie jestem fanem, ale czasem lubię posłuchać. Tu chodziło mi o to, że czym innym jednak było np. The Who w latach 60, a czym innym Oasis w 90. Już inny kontekst. 
Dzięki za link. Chętnie się zapoznam.

Britpop był pozbawiony kontrkulturowego charakteru, to prawda, ale po pierwsze wzorce były jednak bogatsze od tych przedstawionych w artykule, no i po drugie to nie była prosta repetycja. Z artykułu wynika z kolei jakoby britpop nic nowego nie wniósł i był li tylko ruchem revivalowym lat 60., co jest wielkim uproszczeniem, choćby z tego powodu, że czerpał on także z kolejnych dekad.