Witam,

Piszę zwyczajowo komentarz do pani tekstów, choć tym razem gdyby miał być miły i pozytywny powinienem raczej milczeć.

Ten tekst przypomina mi artykuł w prasie, w którym 80% powierzchni strony wypełniają kolorowe fotosy, natomiast treści jest tyle co kot napłakał. Osobiście wolałbym sobie obejrzeć "Zagubioną autostradę" na ekranie telewizora, niż czytać pani chaotyczne opisy. Cóż, do treści także mógłbym się przyczepić. Zarzuty typu: postmodernistyczna moda, chaos, bełkot, irracjonalizm byłyby jak sądzę trafne, ale także dla pani krzywdzące. Jeśli pani jest w mocy wytrzymać moją krytykę, tym lepiej dla pani. Po prostu rozczarował mnie pani artykuł, aczkolwiek uważam, że dwa poprzednie były "całkiem całkiem" przynajmniej zapowiadały coś dobrego.

Zgadzam się, że Tajemnica(nieważne jak zwał) jest czymś bardzo ciekawym, aczkolwiek próby wyrażenia jej spełzły na niczym.
Przypomina to trochę poruszanie się w próżni. Historia metafizyki jest na to dowodem. Ja dostrzegam Tajemnicę nawet w pracy dnia codzienego i nie muszę szukać jej nekranie wśród dziwek obsypanych kokainą, brutalnego seksu wariatów i rozczepianiu świadomości protagonistów.
O Tajemnicy najlepiej wypowiedział się Wittgenstein.

"O czym nie można mówić, o tym należy milczeć"

Pozdr.

Po obiecującym tytule tekst trochę rozczarowuje.
Sam pomysł na porównanie "Zagubionej..." do fugi bardzo ciekawy (niemal jak koncepcja I.Kolasińskiej o "Zagubionej" jako tryptyku), sama zresztą jestem zwolenniczką porównan filmowych struktur narracyjnych do wszelkich innych struktur (muzycznych, językowych, symbolicznych etc.). Niemniej jednak realizacja pomysłu pozostawia wiele do życzenia - pierwsza część o strategiach postmodernistycznych bardzo odtwórcza (chocby ze wspomnianej pracy T.Gordona), spory fragment artykułu to po prostu cytaty przeplecione stwierdzeniami typu "i podobnie jest w filmie Lyncha".
Ciężko mierzyć się z "rozgryzaniem" Lyncha, szczególnie jeszcze na etapie studiów - grząski grunt. Ale wyrazy uznania za próbę i poszukiwania :-)