nie odpowiedziałam na komentarze adama:
1) Sracz!
2) cd
3) akt 1. scena
4) Freudyzowanie
bo "adam" się wypowiedział, a ja miałam tylko jedną refleksję: jego posty pojawiały się z częstotliwością co pół godziny (musiał być bardzo rozemocjonowany).
Myślałam, że tak już będzie zawsze: co pół godziny w kierunku + nieskończoności.
Ale przestał...

jak widać, "twórca" zdecydował się na:
a) komentowanie pozytywnych wpisów
b) olewanie krytycznych
c) badź też zjeżdżanie powyższych
:DDD

Emancypacja wszytskiego,kazdego ograniczenia...cielesnosc która czuje społeczne piętno,łamanie zasad,reguł które powstały na przestrzeni kulturowej i religijnej,na przestrzeni tradycji i tozsamosci narodowej to rewolucja niedoswiadczonych eksperymentatorow.Wyzwolic wszelkie instynkty a co z duchem?Cielesnosc wiąze sie z tozsamoscią.Nie mowie o symbolicznej walizce która staje sie kontekstem performera,mówie o tozsamosci rozneglizowanej panienki "Artystki",kobiety.Kim ona jest?Więzniem piętna kulturowego?Musi sie wyszalec?Wygzdzic?Wymruczec czy wychlapac?By poczuc ze jej ciało to jej ciało!!!Jest jeszcze na tym swiecie wolnosc której zadne społeczne piętno nie dosięgnie,jest nią godnosc ludzka.Nie jestem konserwatystą,ale bezgraniczne zaufanie anarchii tego kto wieszczem byc nie moze zalatuje brakiem sceptycyzmu i naiwnoscią.Kobiecosc nie tyczy sie jedynie sexualnosci,czy rzeczywiscie jest tak bolesnym intymnosc?Tajemnica?Wrazliwosc?Delikatnosc?Subtelnosc?Bolące jest tak nietolerowane masturbowanie?Nie zdrowiej poszukac partnera?Stęki,jęki które mają we mnie wzbudzic empatje są obrazą mojej intymnosci.

"Akt masturbacji to nie jest drogie przedsięwzięcie - mimo że wkład emocjonalny jest duży - jedno posiedzenie filmowe i już. Rozmowa z Małgą Kubiak, undergroundową performerką, aktorką, reżyserką, pisarką, wokalistką, malarką, która przez 30 lat działała w Szwecji "
"W innym filmie z tego cyklu prezentujesz pełny akt własnej masturbacji.

- Jako dziewczynka trenowałam masturbację i przeszłam przez straszną traumę, bo nie wiedziałam, co się ze mną dzieje. Słyszałam, że to widać, że ma się podkrążone oczy. Pamiętam, że kiedy wychodziłam z łazienki w ZAiKS-ie w Zakopanem, gdzie jeździłam z rodzicami, to bałam się, że ludzie zorientują się, co tam robiłam, ale nie mogłam się pohamować. Nie wiedziałam, że wszyscy to robią. To był mój wielki, prywatny koszmar."

Kto tu jest chory?I dla kogo "Sztuka"?Mam emanowac empatią?

Szukanie sposobu przeforsowania kontrowersji by byc zauwazonym ,czyli przyprawianie surowego mięcha szczyptą logiki to taplanie sie we własnym ,opuszczonym ego!Krojenie zwłok celem nabrania dystansu i zarazem swiadomosci wobec własnej brzydoty to nie ludzkie.Bo to co dla czlowieka jest odstręczające nie bierze sie z nikąd.To ze ekskrement smierdzi nie znaczy ze dla owada bedzie nie smaczny,bo smierdziec dla człowieka ma!Jest kłębowiskiem zarazkow!To ze pierd wyzwala mdłosci swoim odorem nie jest efektem reklamy antyperspiranta!A podglądactwo w stylu Kozyry jest zwykłym swinstwem i chamstwem z jej strony,ale ona to wie,bo przeciez sie "poswięciła" dla sprawy,tak wielkiej jak te gołe baby ktore w swej brzydocie stały sie atrakcyjne dla inwencji formy emocjonalnej Pani Kozyry.Kto tu jest chory?Kto ma sie tu leczyc?Czy ktos tu czasem własnego punktu widzenia nie wklada nam w usta?Tak Głęboko ze zygac sie chce!Artysta moze wszystko,dlatego przestaje byc artystą!Nie ma misji,jest desperacja łapanka publicznosci.Co sie dzialo ze mną gdy zobaczyłem krojoną "Sztukę"miesa ludzkiego?Zaczełem sie bac!Ludzkich pomysłow!Bo to dzis nazywa sie "Sztuka"!

Epatowanie patrochami w stylu Gross "performance",masochizm,podglądactwo brzydoty w wydaniu Kozyry to nic innego jak dłubanie w brudnym paznokciu.Swego czasu Salvador Dali roskoszował sie wlasnymi strupami i deklarując iz jego ekskrement godny jest miana Sztuki dał po sobie poznac wielką ignorancje wobec piękna.Bo komu sluzy i w jakim aspekcie ta artystyczna terapia?Twórcy?Istne katharsis wyzwalające najskrytsze lęki i wielkie obawy w związku z kompleksami tyczącymi sie serfowanym przez media kanonem wartosci estetycznych.Tłumione napięcia wywalone kawa na ławe nazwane Sztuką .Z tłamszonych,najnizszych instynktow wydarte obdzieranym ze skory ,godnym mianem fenomenu sztuki flakiem który sztuka przygarneła pod swoje wolne jak ptak skrzydła nieskrępowane niczym!Bo sztuka nie moze sie ograniczac! Racja! Ale pytac nalezy ,PO CO? Komu to potrzebne?Na jaką chorobę cierpi społeczenstwo?Chorobe piękna do którego nie dorasta?Czy myslicie ,ze gdy siedze na klopie łapie kompleksy związane z ostatnią reklamą Hugo Bosa?Leczycie społeczenstwo z narcyzmu czy z kompleksow?Egzaltacja na temat brudu w zadzie i argumentowanie,doprawianie,nadinterpretowanie tej kontrowersji ideologią to narcyzm!

Dziękuję Pani Katarzyno, że zechciała Pani wyrazić swoją opinię. Zgadzam się całkowicie z poglądem Pani oraz innych twórców eksperymentujących na tej fali.
Uważam podobne działania za autentyczny proces twórczo-destruktywny i obserwuję je z uwagą. Z pewnością inny rodzaj sztuki nie jest w stanie wywołać takich przeżyć u odbiorcy i dotknąć w nim tych warstw, które poruszają owe przedsięwzięcia.
Nie oceniam tego w ogóle w kategoriach moralnych.
Artysta staje się tworzywem i dziełem zarazem, bardzo interesującym, choć nieco zakrwawionym...
Przy tego rodzaju obcowaniu ze sztuką pojawiają się nowe bodźce, jak zapach składników chemicznych krwi i wiele innych podniet, także wzrokowych, których nie mogliśmy odbierać przeżywając sztukę w poprzednich wiekach.
Ale bawię się też tym trochę.
Zastanawiam się, czy nie upuścić sobie trochę krwi i domieszać do pigmentu dla podniesienia atrakcyjności moich obrazów ;)
- Pani Moniko, chciałbym zamówić obraz.
- Z krwią czy bez?
- Z krwią, proszę.
itd.
Pewnie wkrótce, dla eksperymentu, umieszczę na swojej stronie internetowej obraz namalowany moją krwią i będę badać reakcje.
Pozdrawiam!

Ciekawy tekst. Zgadzam się z Panią, że dziś człowiek zauważa już swoją fizjologię, zdaje sobie sprawę z tego, kim jest, co robi, z tego, że wydala, krwawi, że sam jest mięsem. Ale z drugiej strony wstydzi się tego i nie zawsze chce ogladać to, co brzydkie w człowieku, a przecież prawdziwe, bo właśnie bardzo ludzkie. W sztuce wszystko jest dozwolone. Nie ma innego wyjścia - sztuka nie może podobac się wszystkim. Będzie raniła czyjeś uczucia, nie zawsze będzie moralna. Okolczykowane, wytatuowane, oszpecone, okaleczone ciało będzie intrygowało, wzbudzało obrzydzenie, ale też ciekawiło. Nawet jeśli za pierwszym razem odwrócimy wzrok, za drugim razem przyjrzymy się uważniej. Pozdrawiam

Epatowanie mięchem dla samego mięcha to pornografia, nie sztuka.

Cezanne mówił: "jednym jabłkiem zadziwię Paryż". Myślę, że nic się nie zmieniło od tamtego czasu.

W jednym rzędzie postawiłbym pławiące się w wydzielinach filmy pornograficzne, performance z krojeniem ciała i koncerty blackmetalu ze sztuczną krwią i odciętymi baranimi łbami.

Wyrafinowany ekshibicjonizm nie jest lepszy od prostackiego. Cóż z tego, że ktoś się obnaży i pokroi. W czym to lepsze od gościa, co pokazuje przyrodzenie przypadkowym kobietom. To nie jest sztuka.

Myślę, że jest w tym wielka pokusa, by pogrążyć się w bebechach i bebechami usprawiedliwiać brak pomysłów. Masochistyczna przyjemność z własnego wstydu i bólu. Co to za sztuka, skoro u pierwszej kurtyzany od bdsm znajdziesz to wszystko, lepiej przetrenowane i sprawniej przeprowadzone...

"Współczesny człowiek zauważa, że wydala, ale nie akceptuje tego faktu."
Nie mogę się z tym zgodzić - nikt ze znanych mi ludzi tak nie uważa. A jeśli przestaje wydalać, przerażony biegnie do lekarza ;) Tylko czy koniecznie trzeba rozmawiać o szczegółach? Czy jeśli się pocę, całe moje otoczenie musi to poczuć? M.in. na tym polega kultura osobista, aby otoczeniu oszczędzić widoku/zapachu własnej fizjologii, nawet jeśli się ją w pełni akceptuje.
I jeszcze jedno: pojęcie "sztuka" wiąże się dla mnie z walorami estetycznymi. Niekoniecznie z "ładnością" w tradycyjnym sensie, ale jednak... A opisywane prace tej cechy nie mają. Więc trudno je określić jako sztukę.

takiej sztuki, która każe mi współodczuwać ból ze zboczeńcami sado-maso. Kieruje nimi potrzeba ranienia się powiązana z potrzeba skupienia na sobie uwagi za wszelką cenę. Jak widzę brwi znanego (co miał włosy czerwone a teraz chyba zielone) polskiego gwiazdora poprzekłuwane wieloma metalowymi kółkami robi mi się niedobrze. Żałosna próba zwrócenia na siebie uwagi. Owszem zwraca i jednocześnie budzi moją niechęć a wręcz obrzydzenie. Najchętniej bym mu to wszystko powyjmował i posmarował grubo maścią gojącą rany. Jak to jest, że publiczna nagość jest zabroniona, a publiczne ranienie się i epatowanie ranami jest na miejscu?

Co do rysunku, na dole artykułu to jest słaby i żadna krew niczego mu nie doda.