Powinienes , na moje wyczucie, zajac sie glownie opowiadaniami. Pozdrawiam, i czekam na nastepne teksty.

"nie wierzę poezji"-jedynie ten tekst mi sie bardzo podobal

Ja również nie wierzę poezji, ale te teksty mi się podobają. Zwłaszcza "Krzesło", które traktuję jako odpowiedź na popularne obecnie szafowanie terminem "obraza uczuć religijnych". Dowcipne i celne. Każdy ma przeciez prawo wierzyć w co tylko chce. Duże wrażenie zrobił na mnie także "Orfeusz". Odwrócenie schematu będące próbą obalenia mitu. Gratuluję. Sam pewnie czułbym się nieswojo, gdybym w takim momencie zobaczył Eurydykę (czy aby na pewno ją?), stąd prawdopodobnie to "na szczęście". "Szymon De Montfort" jak dla mnie jest zbyt publicystyczny. Podziwiam "lekkość pióra" w "Telefonie...". Poezja to faktycznie "łowienie spod lodu". Jeszcze raz gratuluję. Czekam na kolejne teksty i życzę wielu sukcesów.

>no - chyba że jesteś niewierzący
>to kiedy umrzesz zakopią cię w ziemi gdzie będziesz gnić
>aż w końcu zjedzą cię robaki
>i tyle twojego
>co sobie pożyłeś

to JAM JEST!
to O MNIE TEN WIERSZ
nikt inny NIE ISTNIEJE - tylko autor..... i JA
Piękne...
Przepięknę....
BO ... jedyne ...

Dziękuję za komentarze. Pozdrawiam wszystkich racjonalistów...

Faktycznie nie od razu pojąłem treść Twoich myśli.
Daj mi czas na odpowiedź.
Po prostu muszę to wszystko przemyśleć..

tylko pierwszy tekst zaliczyłbym do poezji.
reszta bardziej podchodzi pod prozę.

Początkowo chciałam napisaż, że te co przeczytałam jest dla mnie interesujące. Mało co dziś jest uważane za interesujące. Ale to marny komplement dla poety. Chyba. Poetką nie bywam i nie jestem - stąd to chybanie. Napiszę tylko, że to co przeczytałam, jest dla mnie ważne i na pewno będę o tym pamietać, a czasami nawet wrócę do niektórych wrażeń wywołanych przed chwilą. Może znajdę nowe wrażenia. Obawiam sie tylko tego zrezygnowanego poczucia humoru, czy też raczej ogromnego dystansu do wszystkiego. Czasami bywa to zaletą, ale tylko czasami. A na pewno nie w samotności.