Normalność posiada conajmniej 2 oblicza
- pierwsze normalne, znaczy takie same jak lub zbliżone do większości podobnych.
- drugie normalne, znaczy takie jakie powinno być ( w mnienaniu autora tego stwierdzenia).
Przez to wpadamy czesto w pułapkę znaczeniową, bo przecierz normalne jest że jakiś procent społeczeństwa to psychopatycżni mordercy (pierwsze znaczenie) ale ci ludzie nie są normalni (drugie znaczenie).
Jeżeli ktoś więc chce "normalnej Polski", normalnego związku, domu lub pracy może nas wprowadzić, celowo lub nie, w błąd mieszając znaczenia normalności.
Pozdrawiam

Autor tej publikacji zbyt generalizuje.
Opisana przez niego wspolczesna normalnosc to normalnosc kreowana przez media, przepelnoina tzw. poprawnoscia polityczna, wyidealizowana, pozadana pzez rzadzacych, ktora nie ma do konca odbicia w rzeczywistosci.
Wedlug mnie nie ma jakiejs jednej normalnosci. W roznych grupach spolecznych panuja rozne normy. Obracajac sie w roznych srodowiskach, widze ze pojecie normalnosci ma rozne znacznia, w srodowisku robotniczym normalna jest skrajna homofobia, rasizm a np. w srodowisku studenckim panuje torancja. Niektorzy uwazaja kiczowate filmy sensacyjne, disco-polo, techno, opery mydlane, reality show za totalny kicz inni za jak najbardziej normalne. Normy se rozne w zaleznosci od wieku np starsi sa zwykle pobozni, konserwatywni, normy mlodych to wolnosci seksualna, brak zaintersowania kosciolem.
Wiekszosc norm nie ma jakiegos uniwersalnego charakteru

Czy normalne jest pisanie o normie w sposob anormalny ? Panski styl wypowiedzi jest dosc nietypowy jak na filozofa uczelnianego ,brakuje w nim precyzji , definicje umykaja gdzies w gaszczu slow i chyba za duzo w nim kwiecistych wyrazen wzietych chyba z poezji.Po co komplikowac sprawy bardziej niz sa juz skomplikowane ?

Znakomity tekst! Niewiele jest lepszych. Poetyczna narracja – no po prostu - cymes. Zgaduję, że zamysłem autora, taka miała być właśnie. No ja po prostu zań dziękuję, zazdroszcząc tak niepowtarzalnego, mistrzowskiego pióra i wręcz wykwintnej interpretacji rzeczy.

Trochę się poprzedniemu komentatorowi przegięło, ale widocznie formuła celuje w tego rodzaju target. Mnie powalił tekścik autora opublikowany na e-ZNACZENIA: "O miłości".
Dawno nie miało się okazji czytać tak kuriozalnego i tandetnego potoku grafomańskiego "poetyzującego filozofowania". Nawet jeśli pojawia się ciekawsze stwierdzenie - natychmiast ginie w w/w magmie, której zwyczajnie nie da się czytać. Pod koniec ogarnia śmiech i odczucie jakiegoś groteskowego niesmaku. Czy autor, młody człowiek, musi gubić się w tak anachronicznej formułce i w ogóle czyta trochę, przykładowo, wspólczesnych analiz psychoanalitycznych? I co w tym koszmarku robi F.Pessoa? To jakieś nieporozumienie.

Rewelacyjny tekst. Przy okazji, jesteś Pan mistrzem ironii, a mnie to bardzo smakuje. Niezmiernie ciekaw jestem Pańskiego zdania na temat wolnej woli i z przyjemnością choćby krótką notę bym o tym przeczytał.

To jest niestety grafomania. Nawet jeżeli znajdzie się w tym tekście zdanie, które jest perełką, to towarzystwo tych innych, zbyt "wybujałych" zdań je zabija. Nie każdy potrafi pisać. Miernych poetów/pisarzy mamy tysiące.