Nie wiem Wy, czytelnicy, ale nic nowego ani interesującego tutaj nie wyczytałem. Wydaje mi się, że współczesne nauki lepiej tłumaczą genezę życia, jego autentyczności i zgodność (mówię to w znacznym uproszczeniu!). Współcześnie filozofia straciła na wartości ze swoimi prowadzącymi donikąd wywodami, laniem wody i nieustannym upraszczaniu i obalaniu; odważę się napisać, że jest już prawie niepotrzebna i zbyt mocno rozchodzi się z 'prawdziwą nauką'.

"Gdzie brak pojęcia o przedmiocie, tam właśnie słowa są w robocie" (Goethe)
Życie jest autentyczne wtedy, gdy żyjący nie pyta, czy takie jest - czyli wtedy, gdy ośrodek nagrody w jego mózgu jest bezustannie pobudzany.

Aby żyć prawdziwie trzeba żyć a nie gadać o tym.
The proof of the pudding is in the eating.

Skwitować taką pracę stwierdzeniem, że nauka o wiele lepiej wyjaśnia genezę życia i znaczenie jego autentyczności? Czekam ze zniecierpliwieniem na publikację naukową dotyczącą wartości kryjących się za pojęciem życia autentycznego!
W pracy w przeciwieństwie do vrs znalazłem ogrom ciekawych rzeczy. Ten fenomenologiczno-egzystencjalistyczy wywód był bardzo spójny, przekonujący i pochłaniający, na każdym kroku wnoszący wiele celnych uwag autora.
Komentarz vsr pokazuje, jak bardzo nauka stała się ideologią. Wiara w brak potrzeby filozofii poparta wiarą we wszechogarniającą naukę. Oczywiście, zredukujmy wszystko do atomów i hormonów, ale czemu odrzucać możliwość postępowanie na płaszczyźnia psychologicznej i bytów psychicznych?

Jako iż wyraziłem się niejasno - doprecyzuję. Istnieją pojęcia kultury i cywilizacji, które w najczęstrzym rozumieniu tych słów różnią się tym, że kultura to cywilizacja oraz dorobek duchowy. Tym dorobkiem duchowym jest właśnie filozofia, która poza tym, że jest potrzebna nauce do pełnego zrozumienia wyników, bo bez filozofii nauka nie wie, czego tak naprawdę szuka, stara się też myślą wynieść na obszary niedostępne eksperymentowi.

Doczytałem do słów:
"...działanie prawdziwe moralnie to takie, w którym człowiek nie dopuszcza się świadomie jakichkolwiek przekłamań, a więc niezgodności swego postępowania z własnym mniemaniem na temat słuszności zachowania w danej sytuacji" i miałem dość.
Toż sędziowie Świętej Inkwizycji byli święcie przekonani o słuszności  swego postępowania, gdy skazywali podsądnych na "karę ciężką bez przelewu krwi". Ba, uważali się za ich dobroczyńców, ponieważ zadając  im pokutę na ziemi zapewniali im życie wieczne po śmierci. Hitlerowcy też uważali, że uwalniając świat od  żydowskiego robactwa czynią słusznie. Zaryzykowałbym przypuszczenie, że każdy morderca uważa, że morduje tych, którzy nie są godni tego, aby żyć, a więc postępuje "prawdziwie moralnie".