Widmo krąży po Polsce — widmo portfelizmu. Wszystkie potęgi Trzeciej Rzplitej niczym puszczania wiatrów boją się posądzenia o czczenie tego widma: lewacy i kler, kucharki i profesorowie, wolińscy radykałowie i zamojscy policjanci.

Cóż większą może być zniewagą niż oskarżenie o portfelizm? Na cóż łacniej rzucą się pismacy niż na posądzenie o działania portfelistyczne? Dwojaki wniosek wypływa z tego faktu. Portfelizm przez wszystkie salony i saloniki polityczne został już uznany za potęgę. Czas, by bajce o widmie portfelizmu przeciwstawić manifest portfelistyczny.

Portfelizm to najsilniejsza i najliczniejsza ideologia wyznawana w Polsce. Od suteren po tajne gabinety — wszędzie zgodnie z jej doktryną codziennie działają portfeliści. Jej największą siłą jest to, że łączy Polaków ponad podziałami - starych i młodych, biednych i bogatych, z lewa do prawa — jedynie ona skupia w sobie wszystkie siły całego narodu! To ideologia pragmatyczna, można by użyć tu modnego słowa — elastyczna. Jedyną treścią jej doktryny jest: "Mieć dużo kasy a resztę w dupie". To nieprawda, że nie ma w Polsce ludzi ideowych — doprawdy, jest ich aż za dużo. Co najmniej dziewięćdziesiąt procent z nich to gorliwi portfeliści. Każde przykrawanie ustaw do własnych, lub kolegów, interesów, jest niczym innym jak portfelizmem w czystej postaci. Każde głosowanie nad samym sobą, zgodne — któż by przypuszczał?! — z własnym interesem to milowy krok w rozwoju całego ruchu. Poseł lobbujący za firmą, która dała mu na kampanię, przedsiębiorca niepłacący zatrudnionym pensji, urzędnik zatrudniający pod sobą własną progeniturę, kucharka wrzucająca do zupy czterysta gram boczku zamiast pół kilograma a wreszcie bęcwał pijący w hipermarkecie napoje i wcinający ukradkiem czekoladę — czyż trzeba innych dowodów, że portfelizm połączył naród ponad wszelkimi waśniami? Portfeliści nie udają, że walczą o jakieś wyzwolenie narodowe, o wieloryby, których w życiu na oczy nie widzieli, o biednych, o samotne matki, ani nawet o przechodzące przez ulicę żaby. Wyzwoleni z obowiązków wobec każdego poza sobą wiedzą, że liczy się tylko kasa, układy i plecy. Byle miejsce na liście wyborczej, potem kiełbasa wyborcza i ulotka do skrzynki — i już jest się politykiem! Resztki starego porządku giną śmiercią naturalną na śmietniku historii, po wprowadzeniu VAT-u na usługi pogrzebowe nie mając na własny pogrzeb.

Precz z siepactwem! Chwała nam i naszym kolegom! Mrzonki precz!

Portfeliści wszystkich stanów łączcie się!

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Mistyczna łysość Nagie szaty króla

Comment on this article..

Send text to e-mail address..

Print-out version..    PDF    MS Word