|
Chcesz wiedzieć więcej? Zamów dobrą książkę. Propozycje Racjonalisty: | | |
|
|
|
|
The Bible » »
Tajemnica Jahwisty 2 [1] Author of this text: Piotr Drobner
W eseju Tajemnica
Jahwisty rozważaliśmy biblijny, jahwistyczny 'opis' początków
ludzkości. Analizowaliśmy trzy 'opowieści': o grzechu pierworodnym, o bratobójstwie i o powszechnym zepsuciu moralnym prowadzącym do potopu,
niszczącego stary świat. Badania nasze były czysto
rozumowe i logiczne — prowadziliśmy je prawie wyłącznie wewnątrz Starego
Testamentu. Na podstawie samej Biblii osiągnęliśmy inny punkt widzenia
przekazu Jahwisty. Obecnie spróbujmy odnieść się do opowieści Jahwisty w kontekście historycznym Bliskiego Wschodu. Przeanalizujmy jeszcze raz te wątki,
tym razem uwzględniając znane nauce fakty, dotyczące kultury i religii
semickiej. Jednym z głównych przesłań
judaizmu jest kategoryczna odrębność żydowskiego boga, religii i rytuałów
od bogów i religii innych ludów. W swojej propagandzie 'jedynej prawdy
objawionej', judeo-chrześcijańscy egzegeci i apologeci wszystkich czasów
mówili i przez wszystkie czasy mówić będą o oryginalności i niezwykłości
Pisma. 'Oryginalność' ta przez
wieleset lat nie mogła być kwestionowana — nie było żadnych materiałów
porównawczych. Do czasu, gdy wykopaliska archeologiczne Sumeru, Egiptu,
Synaju, Babilonii zaczęły dostarczać zdumiewających materiałów,
starszych od Biblii o setki i tysiące lat. Materiałów wskazujących na jej
wtórność i kompilacyjny charakter. Z drugiej strony, mimo usilnych starań
'prawowiernych' badaczy, nie znajduje się żadnych śladów rzekomej 'świetności'
politycznej i materialnej historii Izraela. Szczegółowe zaś badania nieżydowskich
tekstów starożytnych oraz zachowane dokumenty historyczne odkrywają zgoła
inną prawdę: o rodzimym, kananejskim pochodzeniu judaizmu. Obrządek
Analiza najważniejszych
świąt judaizmu prowadzi do wniosku, że pochodzą one w prostej linii od
kananejskich świąt o charakterze wybitnie rolniczym, są ich kontynuacją.
Rytuały są lub były niemal identyczne. Zmieniono jedynie umotywowanie,
interpretację tych świąt i związano je z własnym bogiem. Kananejskie kwietniowe święto
żniw Pesach było i stało się najważniejszym świętem izraelskim. Ogólnosemickie
święto Nowego Roku (jesienne zrównanie dnia z nocą), było obchodzone również
przez Izraelitów. Później rozdzielono je na trzy odrębne żydowskie święta:
Nowy Rok, Dzień Pojednania i Święto Szałasów. Izraelskiemu Dniu
Pojednania odpowiada rytuałem i znaczeniem udokumentowane w Ugarit
kananejskie święto o nieznanej nam nazwie. Uroczyste, siedmiodniowe
kananejskie Święto Nowiu (początek miesiąca) Izraelici później
obchodzili identycznie, ale skromniej i krócej. Semicki obrządek
'przymierza', polegającego na przejściu między połowami rozciętego
zwierzęcia ofiarnego znali i stosowali również Izraelici. Także wszystkie
rodzaje ofiar żydowskich i sposób ich składania były znane w Kanaanie na długie
wieki przed 'Mojżeszem': woły, byki, jałówki, owce, gołębie, zboże,
mąka, chleb, oliwa, wino, woda i inne pokarmy i napoje. Kananejczycy już dużo
wcześniej praktykowali ofiary całopalne i ofiary pojednania kończone ucztą z części ofiar. Struktura kleru żydowskiego
odpowiada dokładnie normom kananejskim, znanym z Ugarit: kapłani, śpiewacy,
poświęceni mężowie i poświęcone niewiasty. Władzę nad nimi miał
'zwierzchnik kapłanów' — arcykapłan. Żydzi później usunęli
jedynie 'poświęcone niewiasty' — jak eufemistycznie nazywano świątynne
prostytutki. Także instytucja 'wieszczącego proroka' znana była w Kanaanie przed 'Mojżeszem'. Również kult zmarłych i idea
zmartwychwstania występuje w wierzeniach kananejskich. Świątynię
jerozolimską budowali Fenicjanie według rodzimych, kananejskich wzorów
architektury sakralnej. Poświęcenie świątyni odbyło się nieprzypadkowo w święto Nowego Roku — to był kultowy dzień poświęcenia mitologicznego
pałacu Baala.
Szczególny charakter liczby 7
jest wczesną tradycją ogólnosemicką, związaną z księżycową rachubą
czasu. Wiele świąt kananejskich trwało 7 dni, co odzwierciedlało 7 dniowe
uroczystości poświęcenia nowozbudowanego pałacu boga Baala.. Znana jest
instytucja ugorowania ziemi rolnej co 7 lat oraz tradycja uwalniania od długów i zobowiązań co 50 lat, a więc po każdym okresie 7×7 lat. Bóg
Żydowski bóg Jahwe ma
nieprzypadkowo cechy swojego najgroźniejszego rywala — kananejskiego boga
burzy, deszczu i płodności Baala Haddada. O obydwu z nich mówiono: „jadący
na chmurach, obłokach" (Ps 104,3; Iz 19,1), „dawca deszczu" (Pwt 11,14;
Zch10,1). Obaj walczyli i pokonali węża morskiego: Baal Lotana a Jahwe
Lewiatana. Każdy z nich jest pierwszy w „zgromadzeniu bogów" (Ps 82,2) i królestwo każdego trwać będzie wiecznie (Ps 10,16; 29,10). Obaj byli też
„synami Ela" — najwyższego boga panteonu kananejskiego (Pwt 32,8-9). Jahwe zajął w końcu miejsce
samego boga Ela i przejął także jego atrybuty jako stworzyciela świata i wiecznego, mądrego, wszechwiedzącego, sprawiedliwego boga. Tak jak El i Baal
również Jahwe miał swoją żonę (towarzyszkę). Była nią już to Anat,
siostra i żona Baala, już to Aszera, żona Ela. Tekst z Kuntillet el-Agrud z IX w. p.n.e. głosi: „Błogosławiony przez Jahwe z Samarii i jego Aszerę"
Wykopaliska z Elefantyny z IV w. p.n.e. ukazały świątynię, w której
czczono parę Jahwe i Anat.
Pisma kultowe
Dokładne studia nad
kananejskimi tekstami religijnymi z Ugarit wykazały zaskakujące związki i paralele z tekstem późniejszego Starego Testamentu. Przykłady poniżej
dowodzą podobieństwa zarówno treści, jak i formy.
Ugarit |
Biblia |
Oto twój
nieprzyjaciel, Baalu
Oto twój nieprzyjaciel, ty
go ugodzisz.
Oto twój przeciwnik, ty go
roztrzaskasz. |
Bo oto twoi nieprzyjaciele, o Jahwe
Bo oto twoi nieprzyjaciele
zginą,
A wszyscy złoczyńcy
zostaną rozproszeni
(Ps 92, 10) |
Ty odzyskasz królestwo
wieczne,
Twoje wieczne panowanie. |
Twoje królestwo to królestwo
wieczne,
A twe panowanie trwa przez
wszystkie pokolenia.
(Ps 145,13) |
Gdy ty ugodzisz Lotana, węża
zwinnego
Gdy wykończysz węża wijącego
się
Mocarza siedmiogłowego |
Owego dnia Jahwe ukarze
Twardym, wielkim i mocnym
mieczem
Lewiatana, węża zwinnego
Lewiatana, węża krętego
(Iz
27,1) |
Ewidentne zapożyczenie jest
oczywiste, ale przypomnijmy jeszcze raz wyraźnie: teksty z Ugarit są dużo
starsze od Starego Testamentu. Badacze twierdzą na przykład,
że Psalm 29 jest w całości przejęty z religii Baala i przystosowany do kultu
Jahwe przez zamianę imion bogów i pominięcie części jednego wersu. Do dziś
tkwi tam fenickie słowo 'Sirion' — odpowiednik hebrajskiej nazwy 'Hermon'.
Wiele zapożyczeń z baalizmu znajduje się także w innych psalmach. Zdecydowanie bardziej
znamiennymi dowodami na bezpośredniość żydowskich zapożyczeń z rdzennej
religii kananejskiej są jednak przykłady przejęcia w oryginalnej postaci
tekstów, zawierających słowa, o różnych znaczeniach w językach ugaryckim i hebrajskim. Na przykład: (Pwt 33,29) Wrogowie słabną przed tobą, ty zaś
wyniosłość ich depczesz. Występujące tu słowo 'bamotemo' przez
skojarzenie z hebrajskim 'bama(h)' tłumaczy się 'wyniosłość, wzgórze'.
Tymczasem w ugaryckim oznacza ono 'plecy, grzbiet', co zdecydowanie nadaje
tekstowi lepszy sens: Wrogowie słabną przed tobą, ty zaś depczesz ich
plecy albo jeszcze lepiej Wrogowie słabną przed tobą, ty zaś kładziesz
stopę na ich grzbietach. Dalej: (Ps 110,7) będzie pił w drodze ze
strumienia, dlatego podniesie głowę albo (Przysłów 8,22) Jahwe
stworzył mnie na początku swej drogi. Hebrajskie słowo 'droga' to
'derek', które w ugaryckim ma znaczenie 'potęga, panowanie'. Właściwe
tłumaczenia to: ze strumienia napije się potęgi, dlatego podniesie głowę
oraz Jahwe stworzył mnie na początku swego panowania. Także w Księdze
Amosa dziwny okrzyk: Niech żyje droga Beerszewy brzmi logiczniej jako Niech
żyje potęga Beerszewy. Żydzi, przejmując teksty
kananejskie czasem zniekształcali oryginały z powodów teologicznych. Na przykład
(Ps 68,23) Jahwe powiedział: sprowadzę z powrotem z Baszanu, sprowadzę z powrotem z morskich głębin. Tymczasem ugarycki odpowiednik ma zamiast słowa
Baszan — 'bsn' słowo 'btn' (fonetycznie identyczne z hebrajskim), które
znaczy 'wąż'. Werset ten znaczył Jahwe powiedział: sprowadzę węża,
sprowadzę morze z głębin. Ale od pewnego czasu nie chciano już kojarzyć
Jahwe z jakimkolwiek wężem. Inny przykład: (II Sam 21) O, góry Gilboa,
niech rosy i deszczu nie będzie nad wami i pół ofiarnych. A w tekstach
ugaryckich znaleziono tekst: ani rosy, ani ulewnego deszczu, ani wezbrania głębin
Dwa ostatnie wyrazy w tekście biblijnym 'sede terumot' pochodzą więc od
pierwotnych 'sr tehomot'. Kopista żydowski zmienił sens wiersza, gdyż nie
chciał umieścić w swoim tekście słowa 'tehomot' — imienia mitycznego
potwora morskiego Tiamat. Jeśli tylko przypomnimy o zapożyczeniach
'świętych tekstów' z Babilonii (i Sumeru) oraz z Egiptu, w kwestii
'oryginalności' Biblii wnioski nasuwają się same. Tajemnica
Jahwisty
Jednak przysłowiowym „gwoździem
do trumny" dla tezy o oryginalności judaizmu jest przekaz Sanchoniatona z XIII w. p.n.e. o religii fenickiej, zachowany skrótowo w Praeparatio
Evangelica biskupa Euzebiusza z Cezarei (ok. 264 — 340 n.e.). Jest to źródło
bardzo rzadko wymieniane w literaturze a jeszcze rzadziej cytowane. Nie mogąc
znaleźć polskiej wersji tego tekstu, własny przekład z angielskiego
przedstawiłem w artykule Pra-Genezis:
Sanchoniatona Religia Fenicji. Zdumiewająca zgodność najistotniejszych
wątków Księgi Rodzaju z pobocznymi wątkami mitologii fenickiej nie może być
przypadkowa. Nieprzypadkowo też źródło to jest tak trudno dostępne. Oprócz zaznaczonych wyraźnie w moim przekładzie sytuacji, dla których tekst biblijny jest uderzająco trafnym
opisem, można znaleźć dużo więcej wątków, których mutacje legły u podstaw Księgi Rodzaju i całej religii żydowskiej. Przyjrzyjmy się im uważniej.
1 2 Dalej..
« (Published: 05-01-2005 Last change: 09-08-2006)
All rights reserved. Copyrights belongs to author and/or Racjonalista.pl portal. No part of the content may be copied, reproducted nor use in any form without copyright holder's consent. Any breach of these rights is subject to Polish and international law.page 3859 |
|