|
Chcesz wiedzieć więcej? Zamów dobrą książkę. Propozycje Racjonalisty: | | |
|
|
|
|
Religions and sects » Islam »
Islam a pokusa purytanizmu [1] Author of this text: Radosław S. Czarnecki
Wolę
herezję od
ortodoksji, bo historia
jest cmentarzyskiem ortodoksji, a dzisiejsze
herezje jeszcze na
rangę ortodoksji
czekają.
Zygmunt Bauman
Ten
tekst jest uzupełnieniem polemiki z saudyjskim publicystą Abdulateefem al-Mulahimem,
jaką podjąłem na po
jego tekście pt.
Rosja, wieczna druhna, nigdy panna młoda. Niezliczone
analizy, setki komentarzy, uczone (i często
infantylne, płaskie, populistyczne) mowy i refleksje, mnóstwo artykułów i felietonów ukazuje się w ostatnich dekadach
na temat islamu. To temat będący na przez ostatnie lata na przysłowiowym
topie.
Islam, tak jak chrześcijaństwo i judaizm to religia objawiona, religia
księgi. Święta księga muzułmanów — Koran, zawierający w zasadzie całokształt
ideowej strony życia człowieka (jednostkowego i kolektywnego) oraz wspólnoty
islamskiej ummy (społeczności) — jest kompletna doktrynalnie w przedmiocie; religii, prawa, obyczaju, moralności,
obejmuje całość organizacji życia państwowego, a także reguluje szczegółowo
sferę ludzkich zachowań, relacji interpersonalnych (zwłaszcza między płciami)
, a także — savoir vivre’u. Koran
jest w tym zakresie najdalej idącą, pisaną, kodyfikacją dotyczącą
wszelkich obszarów życia — odnosząc to oczywiście do pokrewnych mu religii
Abrahamowych czyli judaizmu (Tora/Talmud) i chrześcijaństwa (Biblia).
Koran i islam w takim więc
razie nie rozdzielają sfer politycznej, administracyjnej, obyczajowej, społecznej
od przestrzeni duchowej, mentalnej, transcendentnej. Tu przywódca religijny,
duchowy, autorytet moralny- tak
jak w Europie podczas wieków średnich — był i jest nadal jednocześnie działaczem
politycznym, prawodawcą, sędzią i prokuratorem, medialnym „guru" czy
omnipotentną wyrocznią. To stąd właśnie islam — w różnych częściach
świata, zależnie od tradycji, kultury miejscowej czy lokalnej, religijnych doświadczeń
przed-islamskich — pełen jest różnego rodzaju pirów, szajchów, marabutów,
ajatollahów, da’iów,
imamów itp. poza urzędowych i nie ujętych w ramy nowoczesnego państwa prawa
autorytetów, sędziów bądź wyroczni.
Islamski fundamentalizm religijny zyskał na znaczeniu w ostatnich dziesięcioleciach,
zaś spektakularne hasła i działania jak również medialna ofensywa przydają
mu często licznych i przynajmniej życzliwych popleczników (i to często ze
strony rywalizujących z nim na polu religijnym wyznań — bo fanatyzm
religijny jedno ma imię, bez względu na konotacje i retorykę).
Jego najbardziej skrajną formą jest tzw. islamizm czyli
polityczna ideologia zabarwiona religijnymi kontekstami, argumentacją,
interpretacją, odwołaniem czy komentarzami [ 1 ].
Islam od samego swego zarania targany był sporami ideowo-doktrynalnymi,
rozczłonkowywał się na niezliczona ilość ruchów, kierunków, sekt, odłamów i nurtów. Także dotyczyło to szkół jurydycznych, podstawowych dla
funkcjonowania organizmów państwowych czy wspólnot religijnych opartych o tradycję islamską. Po dziś dzień wyróżnia się cztery zasadnicze i będące
zgodne z tradycją muzułmańską szkoły prawa (zarazem są to
teologiczno-filozoficzne kierunki myśli, interpretacji i opisu rzeczywistości):
hanaficka, malikicka, szafi’icka, hanbalicka. To też świadczy o braku
spoistości doktryny, jej jednoznaczności — tu: jej jurydycznego wyrazu — muzułmańskiej
religii.
Wg tradycji islamskiej (hadisy)
Mahomet miał zauważyć, że ze wszystkich sekt powstałych w przyszłości na
bazie jego nauki jedna będzie tylko "prawa"-
pozostałe będą heretyckimi. Miało to być jego zdaniem 72 sekty — 73-cia
miała być tą prawdziwą, ortodoksyjną, właściwą.
Również w islamie nie ma jednego, centralnego, ośrodka władzy
duchowo-politycznej czy jednoznacznie, hierarchicznie uznawanego przez
wszystkich muzułmanów,
autorytetu religijnego. Od 1258 r. gdy Mongołowie zdobyli, złupili i zniszczyli Bagdad, siedzibę abbasydzkiej dynastii wyłaniającej z siebie
kalifa "księcia
wiernych", mordując urzędującego wówczas al-Mutasima bin Allaha Abbasa
ibn Haruna (duchowego i politycznego przywódcę ummy) faktycznie
kończą się pozory centralnego ośrodka cywilizacji islamskiej. Bo przecież
już w latach panowania Abbasydów ich władza była szeroko kontestowana i istniała potężna opozycja wobec ich supremacji w świecie islamu (chodziło o nie-arabski rodowód Abbasydów, zarzucano
im również odstępstwa od sunnickiej ortodoksji). Taka sytuacja dotyczy już
jawnie późniejszych uzurpatorów kalifatu — egipskich Fatymidów i mameluków
[ 2 ].
Silne znaczenie polityczno-społeczne uzyskali w kalifacie abbasydzkim,
Egipcie rządzonym przez Bahrytów i Burdżytów oraz w sułtanacie Delhi.)
czy Osmanów rządzących przez wieki olbrzymim imperium turecko-islamskim. Byli
to
bowiem nie tylko uzurpatorzy, ale i pospolici parweniusze (wobec tradycji ansarów,
towarzyszy Proroka czy spokrewnionych z nim rodów): kalifowie ci wywodzili się z nie-arabskich dynastii, ich centrale usytuowane były poza powszechnie
uznawanymi ośrodkami kultury i polityki religii Mahometa (Mekka, Medyna czy Damaszek czy
Kair), jak również mieli niewielkie powody — według
licznych kontestatorów i przeciwników politycznych — do powoływania się na
schedę po rodzinie Proroka.
Już pierwsze podziały doktrynalne i kontrowersje w łonie islamu, tuż
po śmierci Mahometa, dają asumpt fundamentalistycznemu nurtowi w ramach tej
religii do działania oraz rozwoju. Otóż tzw. charydżyci (odłam powstały z rebelii po bitwie na równinie Siffin, dzisiejszy Irak, przeciwko czwartemu
kalifowi — czyli ostatniemu, którego zwie się „sprawiedliwym" i który
jest w zasadzie uznawany przez zdecydowaną większość muzułmanów — Alemu w 657r.n.e.) byli przede wszystkim
purytańskimi, wiernymi ortodoksji i surowemu prawu (niemalże z czasów dżahiliji
[ 3 ] )
odszczepieńcami, dziś powszechnie zwanymi fundamentalistami religijnymi.
Pierwszy rozłam w islamie był więc nie tyle powodowany personaliami co
ortodoksją i purytanizmem wielu wiernych oraz atrakcyjnością idei dżihadu
[ 4 ]
i szari’atu [ 5 ]. Ruch
charydżycki dał początek w następnych wiekach wielu sektom, odłamom i nurtom o wyraźnie
fundamentalistycznym rysie i charakterze. No i od tego rozłamu datuje się
podział islamu na sunnitów i szyitów.
Charydżyci "wzniecali powstania, rewolty i bunty, a w obrębie ruchu pojawiły się
liczne sekty i odłamy z których większość miała radykalne, wręcz
ekstremistyczne poglądy religijne" [ 6 ].
Skupili w swoich naukach cały rewolucyjny, ortodoksyjny, ascetyczno-fanatyczny i purytański zarazem potencjał wczesnego islamu. Charydżyci posunęli się w swoim fundamentalizmie do morderstwa powszechnie szanowanego — gdyż uważali
go za zdrajcę idei Proroka Mahometa — IV kalifa Alego ibn Abi Taliba (dokonałtego w Kufie, w roku 661 r. n.e. Abd ar-Rahman ibn Muldżam al-Murabi).
Takim m.in. nurtem wyłonionym z chaosu charydżyckiej rebelii (szczególnie
intensywnej na przełomie VII i VIII w. n.e.) byli azarikici. Ta sekta o wyjątkowo
surowej, agresywnej i hiper-ekstremistycznej doktrynie zawładnęła w swoim
czasie pd. Persją i rejonem Basry (dzisiejszy Irak). Prowadzili walkę o wdrożenie w życie swych poglądów w sposób totalny, mordując bezlitośnie wszystkich
swych przeciwników (bez względu na wiek, płeć i status społeczny) — uważali
nieuznających ich interpretacji Koranu za heretyków, barbarzyńców, zasługujących
na śmierć (muzułmanów wierzących „inaczej" — także).
Charydżci dali również początek całemu ruchowi zwanego szyizmem (współcześnie
to ok. 15 % całej populacji wyznawców islamu) jak również wszystkim jego odłamom,
m.in.
ismailitom. Ci z kolei (zwani też „siedmiowcami"- od siedmiu uznawanych za
prawowitych imamów) to jeden z najważniejszych nurtów w ramach szyizmu. To
hermetyczny, ezoteryczny ruch szyicki, silnie uduchowiony, irracjonalny i emocjonalny. Te dane mają wielkie znaczenie podczas rozważań nad istotą
purytańskich, fanatycznych i ekstremistycznych nurtów obecnych w islamie „od
zawsze", a zdobywających dziś coraz szersze znaczenie wśród wyznawców
Proroka.
Ekstremizm charydżytów napędzany przez ich ideologię rozprzestrzenił
się na cały teren zajęty przez Arabów (i przez to zislamizowany) do końca
I-go tysiąclecia. Szczególne warunki do rozwoju znalazł w Maghrebie. To tu,
miejscowa dynastia Almohadów (XII — XIII w.) budująca imperium po obu
stronach Gibraltaru — współczesne Maroko, część Algierii, północ
Tunezji i tereny dzisiejszej Libii (aż po Trypolis) oraz al-Andaluz (pd. Hiszpania) oparła
swe jestestwo na naukach Muhammada ibn Tumarta (wędrownego kaznodziei, ascety i nauczyciela proweniencji szyickiej, uznawanego jako mahdi [ 7 ] i nawołującego do purytanizmu, ścisłego monoteizmu oraz surowości
obyczajowej — m.in. potępiał muzykę i wszelkie uciechy życia codziennego,
sztuka miała jedynie służyć religii, był też zdecydowanym ikonoklastą
[ 8 ]).Miejscowe
plemiona berberyjskie wywodzące się z gór Atlasu przejęły tę ideologię i obalając multi-kulturową dynastię Almorawidów,
zaprowadziły charydżycki rygoryzm na terenie Maghrebu i pd. Iberii. Założyciel
dynastii — Abd al-Mumin ibn Ali (1093-1163) — to I kalif almohadzki, znany z ascezy, surowości i purytanizmu, pogromca Almorawidów. Wojny prowadzone przez
niegocharakteryzowały — wszystkie jako dżihad — okrutne rzezie (np. Marrakesz — 1147, stolica państwa
Almorawidów, przeciwników al-Mumina), bezwzględność i siłowe zaprowadzanie
teokracji na wzór charydżycki. Ekstremizm Almohadów „wyparował" z czasem
jednak w zderzeniu z realiami al-Andaluz — podobnie jak miało to miejsce z Almorawidami: wyrafinowana kultura, wysoki poziom intelektualny elit, osiągnięcia
cywilizacyjno-technologiczne, mieszane społeczeństwo tak pod względem
rasowym, religijnym jak i kulturowym (Żydzi, muzułmanie, chrześcijanie,
Berberzy, Arabowie, potomkowie Gallów, Wizygotów wyznający arianizm i miejscowi autochtoni tworzyli istny tygiel cywilizacyjny, prawdziwy melting pot)
musiały wpłynąć pozytywnie na siermiężnych i prostych górali z Atlasu.
1 2 3 Dalej..
Footnotes: [ 1 ] B.Tibi,Fundamentalizm
religijny,
Warszawa 1997, s. 17 i następne [ 2 ] Mamelucy — biali niewolnicy
pochodzenia nie-islamskiego, kupowani i szkoleni jako doborowa gwardia sułtana [ 3 ] Dżahilija (arab.)
-okres przed islamskiego pogaństwa wśród arabskich plemion [ 4 ] Dżihad (arab.) — ma kilka znaczeń: podstawowa to „wojna" ale dodanie
określenia "święta" jest
nieuprawnione. Przystąpienie do dżihadu jest co prawda obowiązkiem każdego
muzułmanina jeśli społeczność muzułmańska (umma)
została zaatakowana lecz dżihad może ogłosić jedynie kalif — kalifat
został ostatecznie zlikwidowany w 19245 r (Turcja stała się państwem
laickim pod rządami Atatuerka).Każdy dżihad bez udziału kalifa jest więc
nieważny. Ugrupowania fundamentalistyczno-terrorystyczne w II połowie XX
wieku i na początku XXI stulecia mają jednak nt. temat swoja interpretację.
Dżihad w węższym znaczeniu to walka wiernego muzułmanina ze swoimi słabościami,
ulepszanie własnego osoby i swojego Ja. [ 5 ] Szari’at (arab.)-
całość przepisów regulujących życie muzułmanów. Przepisy te obejmują
wszystkie dziedziny życia. [ 6 ] Z.Landowski, Islam- nurty, odłamy, sekty, Warszawa 2008, s. 59 [ 7 ] Mahdi (arab.) — mesjasz,
zbawiciel, ale jednocześnie wódz, przywódca polityczny, religijny, społeczny. [ 8 ] Ikonoklastyzm (obrazoburstwo) — ruch rozwijający się w Bizancjum (VIII — IX w.) zwalczający kult obrazów i figur religijnych. Spór w tej
kwestii (toczony na terenach Bizancjum zwłaszcza w latach 726-842)
dodatkowo osłabił więzy Rzymu i Konstantynopola tak na niwie religijnej
jaki politycznej. « (Published: 08-07-2012 )
Radosław S. CzarneckiDoktor religioznawstwa. Publikował m.in. w "Przeglądzie Religioznawczym", "Res Humanie", "Dziś", ma na koncie ponad 130 publikacji. Wykształcenie - przyroda/geografia, filozofia/religioznawstwo, studium podyplomowe z etyki i religioznawstwa. Wieloletni członek Polskiego Towarzystwa Religioznawczego. Mieszka we Wrocławiu. Number of texts in service: 129 Show other texts of this author Newest author's article: Return Pana Boga | All rights reserved. Copyrights belongs to author and/or Racjonalista.pl portal. No part of the content may be copied, reproducted nor use in any form without copyright holder's consent. Any breach of these rights is subject to Polish and international law.page 8177 |
|