Jest to pierwszy numer na liście lektur z PSYCHOLOGII RELIGII (a nie innej dziedziny nauki). Cytuję fragment mojej przydmowy do nowego wydania dzieła Jamesa (Zakład Wydawniczy Nomos, Kraków 2001): Doświadczenia religijne nie są pracą typowo naukową czy typowo filozoficzną. Aby dało się je traktować jako dzieło psychologiczne czy filozoficzne, brakuje Doświadczeniom – zdaniem wielu krytyków – dyscypliny opisu i uporządkowania logicznego. Jednakże – patrząc z innej perspektywy – są to oczywiste zalety pracy Jamesa. To po prostu fascynująca lektura, urzekająca barwnością opisów przypadków, łącznie z obszernymi niekiedy cytatami dokumentów osobistych i jędrnym językiem (znakomicie oddanym przez Jana Hempla, co dla współczesnego czytelnika polskiego oznacza też klimat języka sprzed stulecia). Choć Jamesowi nie chodziło o skojarzenie doświadczeń religijnych z patologią, to atrakcyjność lektury dzieła bierze się po części z opisanych w niej lub cytowanych skrajności religijnego życia. Książkę cechuje impresyjny układ treści, ale jednocześnie przejrzystość formy. Widać tu tak zwaną „rękę artysty”, którym James nigdy nie przestał być. Przede wszystkim jednak jej wartość polega na błyskotliwych obserwacjach, nowatorskich sądach i koncepcjach szczegółowych, choć brak w niej ogólniejszej teorii (por. Wulff, 1999, s. 408). Analiza treści 24 książek z zakresu psychologii religii, przeprowadzona przez Viliama Grønbaeka wykazała, że James jest w nich wymieniany częściej niż jakikolwiek inny autor (por. Wulff, 1999, s. 425), zaś badania H. Vande Kemp (1976) udowodniły, że Doświadczenia są najczęściej zalecaną książką na temat psychologii religii. Wśród psychologów religii istnieje pogląd, że nie można poważnie zajmować się tą dyscypliną bez znajomości tego dzieła. A przecież podobnego zdania są także socjologowie religii i ogólnie – religioznawcy.