...a tekst nie stracił nic na swojej aktualności. Nie ukrywam, że znam osoby niepełnosprawne narzekające na PFRON, MRPiPS i rynek pracy ( choćby tutaj 500plus.ovh ) i nie ma to formy ciągłego powtarzania "jest mi źle", "ja chcę wyższą rentę". Znajomy, człowiek raczej inteligentny, stawia pytania: skoro wszystko działa, skoro bezrobocie niskie jak nigdy, skoro tysiące imigrantów przybywa ze wschodu, to czemu niepełnosprawny za minimalną ma do wybory cieciowanie i sprzątanie. Cokolwiek innego, to CUD ;-) Trudno w takiej sytuacji odmówić im prawa do czucia się odrzuconymi przez społeczeństwo, jak widać z dat wpisów.... chyba poprawy nie dożyją oni, w zeszłym roku protestowali w Sejmie. Dorzucono do rent, powołano nowy fundusz i problem odłożony do zamrażarki.

Mamy 2011 rok i nic się prawie nie zmienia już nie mówiąc że niepełnosprawni dostają 444 zł zasiłku chorobowego lub 500 zł renty z ZUS-u o ile ją dostaną i jak tu żyć,wielu ludzi niepełnosprawnych egzystuje poniżej biologicznego,ale cóż żyjemy w PAŃSTWIE WYZNANIOWO-WATYKAŃSKIM gdzie bardziej liczy się dawania KASY NA ŚWIĄTYNIE BOŻEJ OPATRZNOŚCI NIŻ NA POTRZEBY BIEDNYCH LUDZI-POLSKA W PORÓWNANIU DO KRAJÓW ZACH EUROPY TO....TRZECI ŚWIAT.
Sam jestem odrzucany często jako niepełnosprawny,mam trudności ze znalezieniem pracy,koszmar.

Pozdrawiam

Ludzie nie w pełni sprawni przeżywają dokładnie to samo, co ci bez ograniczeń motorycznych, czy też umysłowych/intelektualnych, neurologicznych. Ale dodatkowo mają setki, tysiące, miliony (w zależności od stopnia i rodzaju niepełnosprawności) dodatkowych obciążeń, których ktoś sprawny nie jest w stanie, z oczywistych powodów, ogarnąć empirycznie. A bez tego nie ma mowy o pełnym zrozumieniu. I to się nigdy nie zmieni.
Dodatkowo, w związku z brakiem dostępności (co szczęśliwie zmienia się na lepsze, choć jeszcze długa droga przed nami) do pełnego wachlarza edukacji, architektury miejsca zamieszkania itd. - nie jest możliwe uczestniczenie w pełni, przez osoby niepełnosprawne, w tzw. życiu społecznym.
Sądzę (bodajże za Aronsonem), że poprzez obcowanie z obiektem stereotypu (w tym wypadku z niesprawnym człowiekiem) można te stereotypy spłycać, z czasem zupełnie niwelować - bo poznanie to potęga.
Temu służy znoszenie barier architektonicznych, tworzenie placówek oświatowych integrujących, klas integracyjnych itp. Z czasem, gdy niepełnosprawni wyjdą na ulice, do szkół, sklepów, kościołów, sejmów, sejmików itd. - odrzucenie się zredukuje, a wraz z nim zmniejszy się ból niepełnosprawnych. Póki co wciąż nie jest dobrze :(

 Człowiek jest istotą społeczną i bólu, który wiąże się ze stygmatyzacją i odrzuceniem ,nie da się z niczym porównać. Wykluczenie  społeczne ,brak akceptacji spycha osoby z dysfunkcją na margines społeczeństwa.    

Nie obcujecie z niepełnowsprawnością obok, prawda? Dlatego komentarzy nie ma. Rozmowy z moją utalentowaną plastycznie córką, chorą na schizofenię, były najpiękniejszymi, najgłębszymi rozmowami, jakie kiedykolwiek w życiu prowadziłam. Nie ma mojej córki, umarła. No i takich rozmów nie ma. Z nikim. Mieć obok osobę ze schizofrenią nie jest straszne. Schizofreników u nas traktuje się jak trędowatych. Słowo "schizofenia" jest używane przez polityków jak najgorsza obekga i to jest przerażające, a nie schizofrenia. Wiejski teatr Węgajty robi znakomite spektakle teatralne z osobami niepełnosprawnymi. Jakże są oni są wtedy piękni.

<bardzo>

No cóż, mimo niewątpliwie antydyskryminacyjnego charakteru tego tekstu wkraść się musiało (?) słowo w tym kontekście ewidentnie dyskryminujące. Można było przynajmniej ująć je w cudzysłów..