Autor tekstu: Mariusz Agnosiewicz; Oryginał: www.racjonalista.pl/kk.php/s,4725
Ich system religijny, światopogląd i mentalność zawierały wiele elementów nowożytnej tolerancji - dziecka humanizmu.

Humanizm jest natomiast dzieckiem antyku. Narodził się przecież, gdy odkryte dla zachodu zostały pisma starożytnych ocalone przez muzułmanów, myślicieli bizantyjskich, żydowskich itd.
Zresztą nawet nieliczne intelektualne osiągnięcia średniowiecza opierają się w zupełności na tych nielicznych pismach, które zachowały się z wielkiej pożogi antyku. Na szczęście uznano je za niegroźne, a stały się ziarnami, które rozsadziły fundamenty katolickiego świata.

Wieki ciemnie nie nadchodziły dopiero, one tak właśnie się zaczynały...

Jestem katolikiem i nie dyskryminuję religii niech każdy wierzy w co chce. Natomiast Pański artykuł uzmysłowił mi jedno, że czarne karty historii KK są przemilczane i okryte hańbą. Wojny na tle religii są czymś bezsensownym dla mnie. Można powiedzieć w co się wierzy i jeśli ktoś jest zainteresowany wyjaśnić dlaczego i za co, ale nie widzę potrzeby "gwałtem" zmuszać kogokolwiek do zaakceptowania wiary w mojego Boga. To osobista sprawa w co się wierzy. Z niesmakiem czytałam ten tekst ale nie dlatego, że był karkołomnie napisany tylko w związku z prawdą jaką ujawnia. Religia bynajmniej nie zespala, a różni. I pewnie herezję wygłaszam:) Teocentryzm kontra Antropocentryzm i tak w kółko.

„Jeśli jeszcze żyjemy, to życie jest już śmiercią"
Tak z czystej ciekawości, gdyż w internecie nic praktycznie nie ma na temat tego zdania. Czy mógłbym poprosić o jakieś informacje. Gdzie to zdanie zostało zapisane. itp...

Taki a nie inny charakter społeczno-kulturowy chrześcijaństwa warunkowany był kilkoma czynnikami. Jednym z nich było to, o czym Pan również wspomina w kontekście kontrastu między religiami "pogańskimi" a chrześcijaństwem. Grecy, Rzymianie czy Egipcjanie traktowali religię właściwie jako wiarę i dialog "człowiek - bogowie", nie widzieli w niej cech instytucji polityczno-społecznej w tak ogromnym stopniu, w jakim zwykli to czynić, i do dziś czynią, chrześcijanie. Idąc dalej, humanizm w ujęciu antycznym był "zasobem" wypracowanym przez pokolenia ludzi potrzebujących religii po prostu do godzenia się z codziennością i tłumaczenia jej sobie "wolą bogów", nie zaś do prześladowań odrębnych grup społecznych czy ich przymusowej uniformizacji kulturowej. Dlatego w czasach "pogańskich" humanizm był dobrem powszechnym, właściwym wielu warstwom społecznym, stąd też i znacznie większa ich tolerancja dla otaczającego świata w porównaniu z "rycerzami Chrystusa". W IV w.n.e. się to diametralnie zmieniło - antyczny humanizm nie miał nic do zaoferowania tym, którzy z różnych powodów garnęli się do nowej wiary. Został więc zastąpiony "świętą sprawą", a europejscy możnowładcy, zarówno duchowni, jak i świeccy szybko tę zamianę rozprzestrzenili po oczekującym tego społeczeństwie.