Ważny jest kontekst, w jakim Jezus w Łk. 15 opowiada trzy przypowieści (o zagubionej owcy, o drachmie, oraz o synu marnotrawnym). Zbliżali się do Niego wszyscy celnicy i grzesznicy, aby Go słuchać. Na to szemrali faryzeusze i uczeni w Piśmie: Ten przyjmuje grzeszników i jada z nimi."(Łk 15.1-2 BT).
Dwie pierwsze przypowieści kończą się stwierdzeniami o radości, jaką w niebie wywołuje nawrócenie każdego grzesznika. Faryzeusze tej radości nie podzielają, sami też nie dostrzegają potrzeby własnego nawrócenia. W przypowieści o synu marnotrawnym ich postawie odpowiada zachowanie starszego z braci, który na wieść o powrocie brata i przyjęciu zgotowanym mu przez ojca, gniewa się i nie chce wejść do domu. Starszy z synów jedynie pozornie był blisko ojca. W rzeczywistości nie podzielał, a prawdopodobnie nawet nie znał jego uczuć - dzieliła ich emocjonalna bariera. Podobnie faryzeusze i uczeni w Piśmie są dalecy od Boga, mimo iż chętnie o Nim mówią, odwołują się do Pisma świętego i są gorliwi w przestrzeganiu Prawa. Skupiają się nie na tym co ważne i w efekcie nie znają Boga.
Relacja z Bogiem opiera się na nawróceniu i wierze, a nie na wychowaniu, kulturze, czy nawet zachowywaniu przykazań. W przeciwieństwie do wczesnych wieków chrześcijaństwa, współcześni święci są zwykle przedstawiani jako pobożni "od zawsze", tak, że nie wiadomo, czy kiedykolwiek nawrócili się. Zniekształcony obraz chrześcijaństwa dominuje też wśród tzw. katolickich polityków, którzy skupiają się na tropieniu i piętnowaniu współczesnych "celników i grzeszników". Dążą oni do takiej zmiany prawa, by wszyscy (wierzący i niewierzący) zmuszeni byli żyć "po chrześcijańsku". Tymczasem nie o to chodzi. Kochający ojciec pozwolił odejść z domu młodszemu synowi, by ten doświadczył blasków i cieni życia w pogańskim kraju. Świadomość nędzy skłoniła w końcu syna marnotrawnego do powrotu do rodzinnego domu i pozwoliła doświadczyć przebaczenia ze strony ojca.
Wydaje się, że właśnie brak poczucia własnej grzeszności jest barierą, która nie pozwala starszemu synowi cieszyć się z powrotu brata, a faryzeuszom rozumieć motywy Jezusa akceptującego grzeszników.
Radości z nawrócenia grzesznika nie będzie odczuwał ten, kto sam się nie nawrócił. Nawrócony nie ma podstaw do osądzania innych, ale może szczerze mówić o bożej miłości i przebaczeniu, skoro sam ich doświadczył. Nawrócenie to spotkanie z kochającym Ojcem (Bogiem), które nie ma nic wspólnego z intelektualną "szermierką" na argumenty. Poznając innego człowieka unikam konfrontacji, staram się go rozumieć, szukam punktów wspólnych i w tym sensie "nie chcę go nawracać". Z drugiej strony faktycznie pragnąc jego nawrócenia do Boga, pragnę jego najpełniejszego dobra.

Ukłon dla Rabarbara za trafny komentarz. Próbując uchwycić istotę Boga Jezusowego można rozważyć również przyczyny radości Ojca z powrotu syna w wymiarze potwierdzenia się mądrości Ojca wystawionej przez buntowniczego syna na próbę. Im większy rozmach buntu i sprzeciwu (testu) tym większa satysfakcja z powrotu (zwycięstwa w próbie). To żywy hołd złożony mądrości czekającego na odkrycie racjonalnego modelu człowieka. Starszy syn to słuchacz przykazań, nie rozumiejący istoty ale wierzący w autorytet Ojca więc niejako niezdolny do uczestnictwa w Bogu, może czeka go inny rodzaj buntu?