Moja uwaga dotyczy stwierdzenia, że biblia błędnie podaje liczbę 70 jako lata niewoli babilońskiej. Należy zwrócić uwagę, iż dla żydów liczba siedem oznacza to samo, co dla nas liczebnik nieokreślony - dużo, długo, wiele. W mojej opinii tak należy traktować podaną liczbę lat niewoli babilońskiej. Pozdrawiam

"Bracia Judy Machabeusza zdołali utrzymać ją aż do roku 134 p.n.e., kiedy rozpoczęło się panowanie w Jerozolimie żydowskiej dynastii Hasmoneuszy."
błąd logiczny bo nie posądzam autora o niewiedzę!
Dynastia wywodzi sie właśnie od braci machabeuszy! Hasmoneusze -Machabeusze to ta sama dynastia kapłańska, poźniej królewska zakończona przejęciem władzy przez elamitę Heroda Wielkiego

Nie mogę zgodzić się z autorem tekstu twierdzącym, że Księga Daniela została napisana w II wieku . p.n.e.

Uwagi krytyczne kierowane pod adresem Księgi Daniela

Uwag krytycznych dotyczących Księgi Daniela jest wiele, każda z nich ma na celu zakwestionowanie autentyczności jakiegoś faktu z tego dzieła, aby później te nieprawdziwe uwagi uogólnić i odnieść do całej księgi.

Zwykle w pierwszej kolejności kwestionuje się Danielowe autorstwo tego apokaliptycznego dzieła.

A co my możemy powiedzieć na ten temat?

- Między poszczególnymi rozdziałami tej księgi istnieje logiczne uzależnienie i kompozycyjna jedność, występują tam bowiem te same zwroty stylistyczne, które mogą być pisane przez jedną osobę.
- Daniel wykazał się wszechstronną znajomością zwyczajów i faktów historycznych, które przedstawił w swojej księdze, a które w II w. p.n.e. były już zapomniane. Dopiero na przełomie XIX/ XX w. ponownie je odkryła i potwierdziła archeologia biblijna, np. kara ognia, tytuł "król królów", wpływ magów na dworze królewskim.

- Koronnym dowodem Danielowego autorstwa jest wypowiedź Chrystusa:

15 Gdy więc ujrzycie ohydę spustoszenia, o której mówi prorok Daniel, zalegającą miejsce święte - kto czyta,niech rozumie.
Mt 24,15 BT

Znajdujemy tu potwierdzenie tego, kto jest twórcą dzieła, ponieważ Chrystus powołuje się na Daniela żyjącego w VI w. p.n.e. Jezus Chrystus również dokonał interpretacji pewnego proroctwa z Księgi Daniela (Mt 24,15-16), które dotyczy terminu pojawiającego się pod nazwą "ohyda spustoszenia"; synonimem tego terminu jest "ohyda ziejąca pustką" lub "obrzydłość spustoszenia" (Dn 9,27; 11,31; 12,11).
Owa "ohyda spustoszenia" - w tym wypadku wojska rzymskie atakujące w 70 r. n.e. Jerozolimę - miała się pojawić po zakończeniu ziemskiej misji Chrystusa. Pierwsi chrześcijanie dobrze odczytali to proroctwo i odpowiednio wcześniej opuścili miasto. A zatem proroctwa z Księgi Daniela nie mogły być pisane dla czasów powstań Machabejskich i zakończyć się w tym czasie, to jest w II w. p.n.e.

Jak się wydaje, pierwszą osobą, która zakwestionowała powstanie tej księgi w VI w. był Porfiriusz, neoplatoński filozof, przeciwnik chrześcijaństwa i zwolennik pogaństwa. Jego zdaniem, dzieło to powstało w II w. p.n.e., aby podtrzymać ducha niepodległości narodu żydowskiego w czasach wojen Machabejskich.

Uważa on, że pojawiające się w siódmym rozdziale cztery bestie oznaczają odpowiednio:
1 Babilon,
2 Persję (Medów i Persów),
3 Imperium Aleksandra Wielkiego (za jego życia),
4 Sukcesorów Aleksandra Wielkiego (czwarta bestia).

Uwagi krytyczne kierowane pod adresem Księgi Daniela

Musimy jednak pamiętać, że świat hellenistyczny włącznie z panowaniem Aleksandra Wielkiego, aż do zawłaszczenia tych obszarów przez Imperium Rzymskie, stanowił jedną grecko-macedońsko-orientalną cywilizację formowaną przez język grecki.

Po śmierci Aleksandra, ze względu na utwierdzenie się dynastii Ptolemeuszów oraz Seleucydów, wpływy hellenizmu nie ustały. Koniec cywilizacji helleńskiej, a więc i trzeciej bestii rozpoczyna się po zajęciu Egiptu przez wojska rzymskie. Wtedy to trzecie Imperium, zapoczątkowane przez Aleksandra Wielkiego, zostaje w pełni podbite przez czwarte Imperium, to jest Imperium Rzymskie.

Wielu interpretatorów identyfikuje mały róg z siódmego rozdziału Daniela właśnie z Antiochem IV Epifanesem, dlatego w tej materii nasuwają się następujące uwagi:

- Antioch IV (175-163 p.n.e.) należy przede wszystkim do trzeciego mocarstwa hellenistycznego. Usiłował zhellenizować Żydów.

- Trzecia bestia, symbol Imperium Hellenistycznego, dzieli się w postaci rogów na cztery części, jednym z rogów jest dynastia Seleucydów, gdy tymczasem mały róg wyrasta wśród dziesięciu rogów i to dopiero na czwartej bestii.

- Antioch IV nie powstał po dziesięciu królach, lecz był ósmym władcą w syryjskiej linii Seleucydów, a mały róg pojawia się po podziale Imperium w 476 r. n.e.

- Jest rzeczą niemożliwą, aby znaleźć dziesięć królestw, spośród których trzy byłyby przez niego ujarzmione. Miał rywali do tronu, lecz oni nie byli królami.

- Antioch IV nie był większy niż inni władcy, to jego ojciec został nazwany Wielkim.

- Był mocą prześladowczą wobec Izraela, ale brak mu wiele specyfikacji proroczych, przede wszystkim jego prześladowania nie trwały do "czasu, czasów i połowy czasu".

- Zgodnie z logiką siódmego rozdziału po Antiochu IV powstaje jeszcze Imperium Rzymskie, a później Królestwo Boże.

Podobna sytuacja jest, jeśli chodzi o próby dopasowania Antiocha IV Epifanesa do małego rogu z ósmego rozdziału, ponieważ:

- Po złamaniu jednego rogu symbolizującego Aleksandra Wielkiego, urosły cztery rogi, a nie jeden mały róg.

- Antioch nie wyrósł "niezmiernie ku południowi", gdyż najazd na Egipt został udaremniony przez Rzym. Reakcją na próbę hellenizacji "wspaniałego kraju'' był wybuch rewolty żydowskiej, a gdy chciał przywrócić swój autorytet na Wschodzie, skończyło się to jego śmiercią na pograniczu Medii i Persydy.


Uwagi krytyczne kierowane pod adresem Księgi Daniela

- Antiochowi było jeszcze bardzo daleko do miana "Księcia Książąt". Jego program to hellenizacja kraju i walka ze stronnictwem ptolemeuszowskim.

Antioch IV, zakazując sprawowania kultu świątynnego, zabronił go w Miejscu Świętym i Najświętszym świątyni, gdy tymczasem mały róg "odjął wieczną

ofiarę", która była kultem związanym tylko z Miejscem Świętym świątyni jerozolimskiej.

- Za czasów Antiocha prawda nie została obalona, lecz była profanowana,i nie udawało mu się wszystko, co czynił.

- Nie da się wyliczyć 2 300 dni ani 1 150 dni od 15.12.167 r. p.n.e. Do 24.12.164 r. p.n.e., kiedy przywrócono kapłańską służbę.

- Antioch nie został zniszczony "bez udziału ludzkiej ręki''.

Niektórzy próbują znaleźć pewne nieścisłości historyczne i przenieść czas napisania tego dzieła na II w. p.n.e., ale wtedy nie byłoby już proroctwem, lecz podręcznikiem historii opisującym jakiś epizod z życia Izraela.

Jedną z tych nieścisłości ma być fakt, że w zapisach kronikarskich nie istnieje król Baltazar, a ostatnim panującym w Babilonie był Nabonid. Jednak na przełomie XIX/XX w. odnaleziono Kroniki Nabonida i stwierdzono, że ostatnim panującym królem był Baltazar,najmłodszy syn Nabonida, wprowadzony na tron jako koregent w drugim roku panowania Nabonida, który przeniósł się do Temy i tam rezydował.

Inny rodzaj argumentacji to ten, że między Dn 1,1 a Jr 25,1 widać brak pewnej konsekwencji.

1 W trzecim roku panowania króla judzkiego Jojakima przybył król babiloński Nabuchodonozor pod Jerozolimę i oblegał ją.
Dn 1,1 BT
1 Słowo kierowane do Jeremiasza o całym narodzie judzkim w czwartym roku [panowania] Joakima, syna Jozjasza,króla judzkiego [to jest pierwszego roku Nabuchodonozora, króla Babilonii]".
Jr 25,1 BT

Różnice wynikają ze stosowania różnych systemów obliczania lat panowania starożytnych władców, gdzie rok wstąpienia na tron był czymś innym od pierwszego roku panowania.

Jeremiasz zestawia pierwszy rok panowania Nabuchodonozora z czwartym rokiem panowania Joakima.
Daniel, wzięty do niewoli w roku wstąpienia na tron Nabuchodonozora, utożsamia ten rok z trzecim rokiem Joakima.

W czasie oblężenia Jerozolimy Nabuchodonozor nie był jeszcze królem, lecz dowódcą wojsk swego ojca Nabopolasara, który wtedy właśnie umarł.
Uwagi krytyczne kierowane pod adresem Księgi Daniela

W tej sytuacji spieszy on do Babilonu, aby nie doszło do przewrotu pałacowego i bierze władzę w swoje ręce. Daniel pisze księgę, gdy Nabuchodonozor jest już na tronie.
Innym argumentem jest to, że w tekście pojawiają się słowa greckie i perskie, co świadczyłoby o późniejszym okresie napisania tego eposu.

Musimy mieć na uwadze jednak rzecz następującą: Babilończycy,zabierając do niewoli ludność z różnych terenów, przyjmowali w pewnym zakresie ich kulturę oraz język, co musiało sprzyjać używaniu słów pochodzenia obcego przez Babilończyków.

Kolejnym problemem jest to, że Daniel w swojej pisarskiej działalności posługiwał się dwoma językami. Księga Daniela od 2,4 do 7,28 jest pisana po aramejsku, pozostała zaś część po hebrajsku.

O ile jednak można uzasadnić fakt, że Daniel pisał swą Księgę w dwu językach w VI w. p.n.e., o tyle trudno znaleźć takie wytłumaczenie dla tego zjawiska w II w. p.n.e., tym bardziej że język aramejski w Księdze Daniela jest aramejskim z czasów przedmachabejskich. A jeżeli trafiają się trzeciowieczne aramejskie formy językowe, to w świetle tego, co już na ten temat powiedziano, może to być tylko dowodem na to, że przepisywanie tej Księgi miało miejsce w III w. p.n.e.

Ostatnia replika dotyczy umieszczenia księgi w trzeciej części kanonu Starego Testamentu, to jest w Pismach (Ketuwim).

Nasi adwersarze uważają, że jeżeli Daniel jest prorokiem, to jego Księga powinna być umieszczona w Prorokach (Newiim), skoro jest inaczej, to Księga ta musiała być dodana stosunkowo późno. A zatem powstała w II w., aby podnieść morale narodu żydowskiego walczącego pod wodzą Machabeuszy.

Czytając tę księgę, widzimy jednak, że prorok sięga w bardzo odległą przyszłość, bo aż do przyjścia Jezusa, czyli do czasów, których potencjalni adresaci z II w. p.n.e. nie byli w stanie dożyć.

Ponadto musimy mieć na uwadze to, że kanon Starego Testamentu został ustalony w czasach Ezdrasza - V w. p.n.e. - jak zatem Daniel mógł napisać coś trzy wieki później i umieścić w kanonie Pism Starego Testamentu? Septuaginta (LXX) tłumaczona w II w. p.n.e. posiada już jednak Księgę Daniela.
Nie można było w II w. napisać Księgi i podawać do uwierzenia ludziom będącym w diasporze.

Ja może przypomnę jak to było z ks. Daniela. Na początku w całości miała być napisana w II w p.n.e. bo zawierała sporo błędów historycznych. Późniejsze odkrycia wykazały że bywa jednak precyzyjnie dokładna np. podawała Medów przed Persami, co było adekwatne tylko w VI wieku p.n.e., odkryto tabliczki na których słowa Nabuchodonozora są stylowo zbieżne z tymi z księgi, a nawet taką która mianuje namiestnikiem królewskim człowieka o babilońskim imieniu nadanym Danielowi.
Odkrycia nie mógł zignorować największy sceptycyzm więc zaczęto postulować że księga ma kilku autorów; co brzmi mniej więcej jak powyższy postulat autora że wpleciono do niej "pamiętnikarskie zapiski Daniela".
Tyle że teraz ciężko określić dokładnie co faktycznie jest błędem a co tylko nim się wydaje.

Brak wmianki o danielowej deportacji młodzieńców "z rodu królewskiego oraz z możnowładców" w ks Jeremiasza być może tłumaczy jej mała liczebność, mogło to być zaledwie kilkadziesiąt osób. Relacja Jeremiasza niczego więc nie przesądza.

Natomiast zgoda na płacenie haraczu w ogóle nie wyklucza wcześniejszego oblężenia które mogło tą zgodę wymóc, tym bardziej że Jojakim został ustawiony na tronie przez faraona (2 Krl 23:34) a zatem oblężenie Jerozolimy mogło mieć na celu poszerzanie wpływów Nabuchodonozora na tym terenie. Dodatkowo 2 Krl 24,1 mówi o tym że bunt Jojakima po 3 latach nie był pierwszym buntem, a zatem pierwszy musiał być przed płaceniem haraczu.

Ciekawostką też jest że Jeremiasz zaczyna wieszczyć kłopoty właśnie w roku potencjalnej deportacji Daniela (Jr 25,1)co słusznie zauważył Zdzisław.

Autor dla Zdzisława - W imię prawdy historycznej.
Nie było żadnej deportacji w roku 605 p.n.e. Nie wspomina o niej Jeremiasz,choć wymienia
wszystkie (Jr 52/28-30). Nabuchodonozor po pokonaniu w 605 roku wojsk faraona, skłonił
Jojakima do płacenia haraczu. Ten się zastosował i nie było potrzeby oblegania Jerozolimy.
Jojakim płacił przez trzy lata (2Krl 24/1). Księgi Daniela nie napisał Daniel tylko autor z II wieku
p.n.e., wplatając(prawdopodobnie) do księgi pamiętnikarskie zapiski Daniela. W księdze tej
sporo jest błędów historycznych. Niektóre wątki sprzeczne są z informacjami z ksiąg
Jeremiasza i Ezechiela. W Wikipedii sporo jest fałszywych informacji. Sprawdziłem. Król
Jojakim zmarł w Judzie.Przesiedlony do Babilonu był jego syn, Jojakin po trzech miesiącach
panowania. Sedecjasz panował do lipca 587 roku. Początek niewoli babilońskiej należy liczyć
od pierwszej deportacji (najliczniejszej) w roku 597 p.n.e.
Szczerze życzę dalszych owocnych poszukiwań prawdy historycznej, choć nie tylko. Z.Ch.

Pierwszy kontakt Żydów z Babilonem miał miejsce już w 605 r. p.n.e. wtedy to jeszcze książe Nabuchodonozor syn Nabopolasara po bitwie pod pod Karkemisz , zajmuje Palestynę, gdyż jej władca walczył po stronie egipskiej, Nabuchodonozor kazał ze świątyni Jerozolimskiej zabra co cenniejsze przedmioty, oraz wziął do niewoli dzieci ze szlachetnych judzkich rodów, aby po"praniu mózgów" w szkole pałacowej uczyni z nich wiernych lenników.

To jest pierwsza deportacja - 605 r. p.n.e. niezbyt wielka nie mniej porównywalna do tej ostatniej. Cho ze względu na cele jakie miała osiągną ta pierwsza była brzemienna w swoich skutkach, skoro po dekrecie Cyrusa do Palestyny powraca niecałe 50 tysięcy Żydów, Ezdr 2,64

Informacja z Wikipedii"
Jeszcze jako książę pokonał w 605 p.n.e. faraona Necho II w bitwie pod Karkemisz. Po objęciu tronu podbił Syrię, Palestynę i części Fenicji (zajął miasto Tyr), ponoc po 13 latach blokady miasta. Dążył do podboju Egiptu, ale bez skutku. W roku 598 p.n.e. poprowadził wojska babilońskie na Jerozolimę stolice królestwa Judy. Wyprawa zakończyła sie zdobyciem miasta 16 marca 597 p.n.e.. Król Jojakim wraz z częścią poddanych został przesiedlony do Babilonu, władcą Judy został mianowany Sedecjasz. W roku 586 p.n.e. z powodu buntu Sedecjasza miasto zostało zburzone przez babilończyków a większośc mieszkańców uprowadzona do Babilonu (początek tzw. niewoli babilońskiej Żydów).[1]

Proszę zapozna się z Dn 1, oraz Jr 25,1

1 W trzecim roku panowania króla judzkiego Jojakima przybył król babiloński Nabuchodonozor pod Jerozolimę i oblegał ją.
Dn 1,1 BT
1 Słowo kierowane do Jeremiasza o całym narodzie judzkim w czwartym roku [panowania] Joakima, syna Jozjasza,króla judzkiego [to jest pierwszego roku Nabuchodonozora, króla Babilonii]".
Jr 25,1 BT

Różnice wynikają ze stosowania różnych systemów obliczania lat panowania starożytnych władców, gdzie rok wstąpienia na tron był czymś innym od pierwszego roku panowania.

Jeremiasz zestawia pierwszy rok panowania Nabuchodonozora z czwartym rokiem panowania Joakima.
Daniel, wzięty do niewoli w roku wstąpienia na tron Nabuchodonozora, utożsamia ten rok z trzecim rokiem Joakima.

W czasie oblężenia Jerozolimy Nabuchodonozor nie był jeszcze królem, lecz dowódcą wojsk swego ojca Nabopolasara, który wtedy właśnie umarł.

W tej sytuacji spieszy on do Babilonu, aby nie doszło do przewrotu pałacowego i bierze władzę w swoje ręce. Daniel pisze księgę, gdy Nabuchodonozor jest już na tronie.

Dalej nie czytam , skoro początek jest zły , to i wynik nie będzie lepszy , no bo i jak?