Tekst powstał jeszcze w czasach tragifarsy kołtuńskiej zwanej IV RP, tak więc końcowa uwaga już się nieco zdezaktualizowała. I dobrze.

Artykuł mocno spłyca problematykę, prezentując wiedzę raczej typu "podręcznikowego". Wszystko niby fakty, ale bardzo powierzchowne fakty. Kto kogo kopał w łydkę pod stołem i dlaczego, i co z tego wynikło - tego autor nie wyjaśnia.

Trzech rozbiorców Polski wyszło z I WŚ w różnej kondycji. Monarchia austrowęgierska rozpadła się, wyciągnęła nauczkę z historiii i nie zstąpiła do żadnej konspiry snując imperialne plany na przysłość, lecz popadła w totalny niebyt, i dobrze się w nim odnalazła. Kwestię suwerenności Polski oddała w ręce innych.

Rosja carska przepadła, a ZSRR pierwszy uznał prawo Polaków do posiadania własnego, suwerennego państwa, aczkolwiek nie w takich granicach, jakie nam się zamanią, licząc jednakże na wcześniejsze czy późniejsze przystąpienie Polski do ogólnoświatowej rewolucji. No, ale wtedy jeszcze rządzili Lenin z Trockim, a nie Stalin.

Niemcy jedynie zgodzili się na tymczasowy byt państwa polskiego jako strefy buforowej przed ekspansją rewolucji bolszewickiej do nich, która okazała się totalną porażką planów ich Sztabu Generalnego, bo wymknęła się spod jego kontroli. Niemcy użyli Piłsudskiego tak samo, jak Lenina, do kreacji pasującego im doraźnie układu sił.

Wypuścili "Dziadka" z magdeburskiego pierdla i dostarczyli komfortowo do Warszawy, gdzie już nieomal w parę dni póżniej grał pierwsze skrzypce na czele polskego rządu, w organizacji którego, ani struktur terenowych, ani sił militarnych Niemcy "nie przeszkadzali". Oddali władzę Polakom i bez żadnej rozpierduchy wycofali się. Jakakolwiek zadyma groziła pospieszeniem z bratnią pomocą dla naszych robotników i chłopów przez rosyjskich rewolucjonistów. Tak więc trudno jest traktować polski rząd, na który dominujący wpływ wywierał Piłsudski, i jego samego, jako suwerenych i nieuwikłanych w tajne konszachty, kierujących się stricte polską racją stanu. Śmiem twierdzić, że przed wtargnięciem rewolucji bolszewickiej nie było nas w stanie uchronić nic i nigdy; ze względu na położenie geograficzne zostaliśmy na nią skazani bez prawa do apelacji, natomiast śmierć Piłsudskiego w 1935 uchroniła nas od haniebnego sojuszu z III-ą Rzeszą, w wyniku którego byśmy albo razem z nią na zawsze przepadli, albo ona nas by wewnętrznie wykończyła po załatwieniu swoich grubszych spraw. Śmierć Piłsudskiego sprawiła, że wpływ Niemców na naszą politykę spadł do zera, więc byliśmy już tylko do odstrzału.

artykuł trzeba przyznać obiektywny. Ja zawsze uważałem i zawsze będę uważał że największym błędem II RP było odrzucenie sojuszu z Niemcami w 1939r. Polska po pokonaniu ZSRR i tak razem z Niemcami ulegałaby Aliantom zachodnim tylko z tego względu że potencjał gospodarczy Niemiec i ich sojuszników wynosił zaledwie połowę potencjału gospodarczego USA. Dane pokazują że Ameryka wyprodukowała 40% całego sprzętu użytego w II wojnie, Niemcy 18%, ZSRR 14%, Wielka Brytania 10-12%, Japonia i Włochy poniżej 10%.Z samej kalkulacji wynika że Niemcy i tak nie mogły tej wojny wygrać nawet z polską pomocą, owszem Związek Sowiecki by zniszczono ale broni jądrowej Niemcy i tak szybciej niż Amerykanie by nie zbudowali szczególnie że o 1942r. program zawieszono.
Rumuni, Słowacy, Węgrzy, Chorwaci, Bułgarzy poszli na sojusz i jakoś wielka chańba na nich nie ciąży.

Genialny artykuł. : )