1. Są opracowania filozoficzne na temat wewnętrznych sprzeczności popperyzmu i niejasnego stosunku jej autora do konwencjonalizmu. 2. Nie jest do końca prawdą, że mit u niego nie ingeruje, bo ingeruje jako jedno ze źródeł inspiracji, szukania takich możliwie weryfikowalnych teorii, które uzgodniłyby wizję świata z ogólnymi postulatami stawianymi przez mit, co widać szczególnie w jego analizach historii nauk. 3. Nie widzę wielkiej różnicy miedzy zmianami ze względu na ciągłe odkrywanie, odnawianie dawnych prawd, a odnajdywaniem ich na drodze wyłaniania się człowieka znikąd, obie opowieści te opowieści to mity. 5. Prawdziwą przewagą mitu jest konsekwentne oferowanie perspektywy podołania nieskończoności (a nie pewność, która jest zjawiskiem zachodzącym dzięki zapośredniczeniu w innych), Laickość może dać tego tylko namiastkę. 4. Słynna sprawa pogrzebacza na jednym z brytyjskich uniwersytetów, ten kto nim wymachiwał miał z gruntu odmienne zdanie co do mitów i religii. Żądał konsekwentnego porównywania wierzeń pierwotnych z naszymi wierzeniami a nie naszej wiedzy i ich wierzeń.

Taaa.... czytałem kilka tych opracowań, poziom rozumienia popperyzmu ich autorów pozwalał formułować im myśli takie jak na przykład ta, że bezsensowna jest ewolucyjna epistemologia, bo naukowa wiedza nie zwiększa przystosowania uczonych.
Jeśli tego rodzaju niespójności masz na myśli, to może czas poczytać samego Poppera zamiast jedynie mówiących o nim historyków idei.

Mam na myśli te bardziej współczesne niż te wydane w PRL przez komunistów. Takich tez o których mówisz to na oczy nie widziałem. Jednym z autorów jest tłumacz pism Poppera, jak go nie zrozumiał to być może większość jego tekstów nie warto czytać po polsku? Czytałem jego pisma również w innym tłumaczeniu. :-)