Czytam, czytam i wpadam w wielkie podziwienie.Jeżeli nie będziemy się sugerować różnymi teologicznymi zawijasami, prędzej, czy później zadamy sobie pytanie: ile w ogóle jest realizmu w opowieśniach o wydarzeniach ostatniego tygodnia życia i tygodnia po - Chrystusa? Zarówno opowieści o Judaszu, jak i o "zaparciach" poszczególnych apostołów, są wielkim nonsensem. Tydzień przed kaźnią Chrystus, entuzjastycznie witany, wjeżdżał do Jerozolimy. Znał go każdy szeregowy żołnierz z kontyngentu rzymskiego w mieście, nie mówiąc o ówczesnych "siłach porządkowych". Doskonale wiedziano co robi, z kim przebywa i gdzie. Odwrotnie: wojak rzymski na propozycję Judasza, nie tylko nie dałby mu 30 srebrników, ale zirytowałby się, że robią z niego idiotę i pogonił "zdrajcę" solidnym kopniakiem. A wojskowy sandał rzymski był porządnie podkuty ;)  Zarówno "zdrada", jak i "zaparcia" są zawracaniem głowy, umoralniającymi opowiastkami, które z logiką i realiami epoki nie mają nic wspólnego. Podobnie zresztą jak wiara z myśleniem i logiką w ogóle.

Mało wiarygodny i marny jest ten obrońca Judasza Iskarioty, adwokat M.K., albowiem:
1. Największymi zbrodniarzami świata byli Roosevelt, Churchill, Truman, Kennedy i Johnson (a nie J.Stalin), którzy w ciągu kilku sekund, minut, godzin, dni, tygodni czy miesięcy spalili żywcem na popiół w sumie kilkadziesiąt milionów cywili, Bogu ducha winnych Niemców, Japończyków, Koreańczyków i Wietnamczyków.
2. Po drugie, Judasz Iskariota przez około trzy lata utrzymywał (karmił) codziennie grupę minimum 83 dorosłych mężczyzn, dzisiaj powiedzielibyśmy "zdrowych i silnych bezrobotnych" (Jezus, 12 Apostołów i co najmniej 70 uczniów) i znaczną liczbę usługujących kobiet. A każdy z nich musiał jeść, odziać się, dawać jałmużnę (taki np. młody Apostoł Jan zapewne jadł za trzech :)

Świetny tekst. Taka teologia krytyczna z przymróżeniem oka... Dziękuję!

Może to i złe, ale szatan radzi jednak przeczytać, zanim się coś powie. Sarkazm, ironia, poważny komentarz - mam nadzieję, że "trzy w jednym". Mógłbym też powiedzieć, że poważna próba rehabilitacji Judasza podana z przymrużeniem oka. Neron: wiem, że jest znacznie "odzwierzęcany" (podobnie zresztą jak Kaligula) i zgadzam się z tym (dużo bardziej okrutny był "wspaniały" Oktawian - proskrypcje), ale cały tekst jest na poły żartobliwy a legenda Nerona wciąż żywa. Z przebaczeniem absolutnie się zgadzam (chociaż miłość i przebaczenie a sprawiedliwość to rzecz kontrowersyjna).

a jeszcze do obrony powinno się dołożyć: przebaczenie które jest fundamentem chrześcijaństwa 

Tekst dobry ale ta lista
> Nawet wielcy zbrodniarze, tacy jak Neron...
pogłębia niesłuszny stereotyp jakoby Neron był bardziej okrutny niż inni cesarze. Nic bardziej mylnego. Polecam do poduszki "Poczet cesarzy rzymskich" Aleksandra Krawczuka.

Nie, tacy chrześcijanie na szczęście wymarli z inicjatywy oświeceniowców dawno temu. Przetrwali jeno w Stanach Zjednoczonych.

Ło Matko Bosko! Jak pierwszy raz przeczytałem ten komentarz, pomyślałem, że świetna ironia (tak to już jest, jak się ironii nadużywa - widzi się ją wszędzie).
Ale jak przeczytałem drugi raz, pomyślałem - Ło Boże, toto na poważnie jest?
Jeśli więc to sarkazm - to udany, ale jeśli to "poważny" komentarz - leżę na ziemi ze śmiechu :D

Ty szatanie !!! jak można w ogóle pisać uniewinnienie dla takiego potwora! nie czytałem ale na pewno złe !!! do więzienia wszystkich ateistów!!!!!

Zrehabilitował Jeskow Mordor, Pagaczewski Smoka Wawelskiego, Pratchett magię i teorię płaskie Ziemi, Twain poniekąd nawet samego diabła, to i Kwast może Judasza. Tyz piknie.