Scjentyzm w dojrzałej formie musi zachować świadomość własnych - czasami ukrytych za zręcznymi grami językowymi - założeń ontologicznych.

Dociekliwe badanie pojęcia "głowa rodziny" rodzi same problemy.
Dochodzimy bowiem do momentu, w którym musimy zapytać komu i jak się
jawi takie pojęcie/zjawisko. A to oznacza, że musimy wrócić do kwestii
podmiotu - a więc do filozofii transcendentalnej"

Jeżeli masz na myśli to, że z pomocą metafizyki można dowolne twierdzenie lub
pojęcie sprowadzić do twierdzeń i pojęć które nie mają znaczenia, to pewnie masz rację,
ale to nie ma znaczenia.

Jako polemikę z powyższym artykułem i niektórymi komentarzami, polecam teksty Bohdana Chwedeńczuka:
www.diametros.i(*)edu.pl/?l=1&p=deb5&m=43&ii=182
www.racjonalist(*)asadnosc.poznawcza.tezy.teizmu

Podobnie jak możliwa jest krytyka metafizyki ze strony neopozytywizmu, tak możliwy jest ruch odwrotny. Dociekliwe badanie pojęcia "głowa rodziny" rodzi same problemy. Dochodzimy bowiem do momentu, w którym musimy zapytać komu i jak się jawi takie pojęcie/zjawisko. A to oznacza, że musimy wrócić do kwestii podmiotu - a więc do filozofii transcendentalnej (takiej, z jaką mamy do czynienia np. u Kanta). To zaraz nieuchronnie otworzy dyskusję na kwestie prawdy/prawdziwości i bytu. Czym bowiem jest neopozytywistyczne kryterium weryfikacji, konfirmacji, falsyfikacji? Zakamuflowanymi odmianami prawdy, czyli odpowiedzi na pytanie o to, co jest - ontologia wraca kuchennymi drzwiami.
Przyznajmy więc, że scjentyzm (bo tym w gruncie rzeczy była propozycja Carnapa - sens był tym samym co naukowość) potrzebuje metafizyki jako tej dziedziny filozoficznej refleksji, która wskazując jego nadmierne roszczenia sensu przyczynia się tym samym do jego rozwoju i rafinacji.

"Wydaje się ona np. nie uwzględniać zjawiska
metafor. Wedle koncepcji Carnapa zdania typu "x jest głową rodziny"
[...] są bezsensowne, ponieważ głowa z definicji nie może być
człowiekiem"

Związek frazeologiczny "głowa rodziny" jest metaforą w tym samym
stopniu co "główka kapusty", i równie dobrze daje się zdefiniować.

Nie sądzę żeby Carnap był nieświadomy istnienia pojęć składających się z więcej niż jednego słowa. 

Wydaje się że ta polemika sama oparta jest na błędach i argumentach
typu "straw man". Powszechnie wiadomo co oznaczają pojęcia "głowa
rodziny" czy "pole magnetyczne" i nie ma problemu z ich definicją.
Co innego taka np. "energia kosmosu" albo "moc ducha".

Wydaje się, że nie do końca rozumie Pan o co tutaj chodzi.

Pan i Autor nie używacie słowa "formalny" w tym samym znaczeniu. W zarzucie wobec Carnapa chodzi o to, że można poprawnie posługiwać się językiem (wiedzieć jak), nie potrafiąc jednocześnie przytoczyć w pełnej i sformalizowanej postaci reguł tego języka. Inaczej mówiąc, można poprawnie mówić po polsku nie będąc filologiem, lingwistą, logikiem, filozofem analitycznym itp.

Z tego nie wynika, że językiem nie rządzą żadne reguły.

Przymiotnik "formalny" w przypadku gramatyk uniwersalnych ma inne znaczenie, niż w wypowiedzi Autora artykułu. 
Kłania się też wieloznaczność wyrażenia "znajomość reguł".  

Zgadzam się do pewnego stopnia z przedmówcą co do znaczenia formalizacji języka - w pewnych dziedzinach ludzkiej aktywności jest to osiągnięcie, którego wagi nie można przecenić. Przykłady? Rewolucja naukowa i techniczna ostatnich dziesięcioleci.
Metafizyka stanowi jądro moich filozoficznych zainteresowań. Ale jestem też świadomy metafizycznych niebezpieczeństw. Podstawowe: Gdzie ma się metafizyka zatrzymać w swoich roszczeniach sensu?
Dziś, wydawać się może, że jest to lęk bezpodstawny. Ale trzeba stale pamiętać, że osiągnięcie obecnego stanu rzeczy było możliwe tylko i wyłącznie dzięki nieprzejednanej postawie tych myślicieli, którzy podobnie jak Carnap konsekwentnie dążyli, by rozbuchanej metafizyce w końcu narzucić jakieś cugle (pasy bezpieczeństwa?).

"Opisując język wyklucza z niego to, co stanowi o jego
użyteczności — intuicyjność, pragmatyczność i brak konieczności znajomości reguł
formalnych do poprawnego posługiwania się nim."

Panie Marcinie, postuluje Pan, że intuicyjność języka stanowi o tym, że nie rządzą nim żadne reguły formalne, gdy posługuje się nim native speaker. Jest to twierdzenie kompletnie błędne - język, nawet gdy stosowany jest intuicyjnie, rządzi się sformalizowanymi zasadami, które według teorii uniwersalnej gramatyki, kodują się w mózgu ludzkim na wczesnym etapie jego rozwoju, podczas nabywania języka.

Dlatego jesteśmy w stanie nauczyć się języka obcego i po odpowiednio długim okresie nauki dogadywać się z osobami korzystającymi z niego intuicyjnie, w oparciu o te same zasady.

O użyteczności języka stanowi właśnie jego sformalizowanie - dzięki temu każda osoba posługująca się danym językiem jest w stanie zrozumieć przekaz interlokutora. Bo zasady są wspólne.