Miałem szczęście być studentem Uniwersytetu Wrocławskiego, kiedy wykładl tam prof. Nowicki. Na jego wykłady ściągali nie tylko studenci, ale chyba też ludzie z miasta. W każdym razie Sala Balzera w głównym gmachu uniwersytetu zawsze była przepełniona. Żeby mieć miejsce w ławce trzeba było przyjść z wyprzedzeniem, kosztem innych zajęć. Ja w każdym razie nie opuściłem żadnego wykładu. Profesor miał głoś taki troche kraczący ale mówił nim w sposób niezwykle zajmujący. Zachwycała nie tylko wiedza, ale i piękna polszczyzna. Czasem próbowalismy wychwycić jakieś zająknięcie lub lapsus. Nic z tego! Nie zdarzały mu się.
Miał śmiesznostki, np. wyliczając z iloma to słynnymi filozofami spotkał się podczas podróży naukowej do Włoch. Ale to nie umniejszało jego wielkości. Raczej przydawało mu ludzkich wymiarów.
Poza tym był cudownym egzaminatorem. W bezpośrednim kontakcie ginęła gdzieś jego wielkość jako uczonego,  autora podręczników i wydawcy źródeł do dziejów filozofii, a jej miejsce zajmowała życzliwość starszego od nas partnera rozmowy. Był ujmującym rozmówcą. Ale żeby do rozmowy dorosnąć, trzeba było się porządnie nauczyć. Nie ze strachu, tylko, żeby zasłużyć przynajmniej we własnym mniemaniu na status partnera. Mam w indeksie "4+" i jestem z tego dumny.

czytam z ogromnym zainteresowaniem i atencją. Z wcześniejszych tekstów zamieszczonych w Racjonaliście pamiętam , że Pan Profesor był również pod wielkim wpływem Nauczycieli : Witwickiego, Kotarbińskiego, Dobrowolskiego.Explicite Pan Profesor wyróżnia nauki humanistyczne. Osobiście przedkładam nauki ścisłe : matematykę z informatyką, fizyką, chemią, biologią wraz z interdyscyplinarnością tych nauk. Pamiętam jak Pan Profesor - słusznie z resztą- uważa wszystkie nauki łącznie z praktyką i technologią za formę sztuki. Ale ten sąd byłby raczej implicite. Ulegam transcendencji czytając opracowania naukowe i popularnonaukowe w konwencji " złożoność wyjaśniona" explicite jako interdyscyplinarność.