Dobitne uzmysłowienie banału tych klonowanych w nieskończoność, a oderwanych od rzeczywistości życzeń. Może za nimi skrywać się życzliwość i serdeczność przywołana kalendarzową okolicznością, lecz bywa i tak, że jest to plastikowy, pusty automatyzm. Dopiero tak dramatyczny kontekst uzmysławia nam, że bierzemy udział w powielaniu memu, który tak naprawdę nie posiada treści ...

aż mi dech zaparło, gdy przeczytałem wiersz o pijanych ojcach i wystraszonych matkach
ktoś kto pisze takie wiersze powinien je opublikować
są dobre, nie jestem specjalistą, ale mnie chwyciły za gardło

Niesamowite, wczytalem sie w te wiersze i... trudno cos skomentowac, sa takie smutne, a zarazem swietne. Bardzo mi szkoda tej dziewczynki. Wesolych swiat...

Wiersze wręcz wgryzają się w umysł, ukazują codzienność wielu polskich rodzin, ich gehennę. Szkoda że nie zostały opublikowane, w takiej sytuacji już na zawsze mogą pozostać nieznane. Mam nadzieję że ta dziewczyna żyje. Że nie postanowiła odebrać sobie życia tylko wieść je po swojemu z dala od problemów, na które nie miała wpływu.

Małzeństowo się rozjeżdża. Żona ma wizję jednego konia co ciągnie ten wóz. Ja uważałem, że konie są dwa. Uważam, że jak jeden koń udaje woźnicę i nawet siada na wozie który ciągnie ten wóz, to wóz daleko nie zajedzie. Stanie na byle kamieniu. Utraciłem w ten sposób syna. Nie ma do mnie zaufania do dziś. Wożnica (żona) pomogła. Było jej ciągle mało. Pracowałem na dwa etaty i wtedy były pretensje, ze mnie nie ma w domu (a obowiązki małżeńskie, a kontakty z synem? Kiedy jak ja miałem do dyspozycji cztery godziny spania w normalnych warunkach na dobę?). Przychodząc do domu późno czekały mnie obowiązki w postaci prania i sprzątania. Gotowała teściowa. Więc rozwód. Skuteczny. Pozostał syn, który czuje się samotny. Nie mogę go odzyskać. Żona robiła wszystko by go zrazić do mnie. On nie ma kontaktów z byłą żoną i ze mną. Bo niechce. Ma pretensje do nas, że tak wyszło (rozwód). Po czasie zaczynając swoje dorosłe życie odkrywa, że ojciec to nie był taki malowany przez matkę drań. Został "osad w płucach" czyli pamięć, która nie może go przełamać. Jest sam i zagubiony. Ma problemy z własną osobowością i sensem bytu. Jest dotąd kawalerem, gdyż uznał, że takiego życia jak widział u nas nie będzie prowadził. Ma taki sam problem co i ja. Nie ufaj kobiecie. I to by było na tyle.

Zapomniałem dodać, że życzę najlepszego w cholernym Nowym Roku. Będzie świetny...... w oczach rządzących. Jest tak, że gdzie się nie obejrzysz tam klapa. Co my, obywatele mamy z tych wspaniałych rzekomo zmian? Stan ubożenia polskiego społeczeństwa rośnie. Dlaczego ludzie nie rozumieją, że kapitalizm nie jest dla robotnika? Dlaczego ludzie żyją w świecie iluzji? Dlaczego nie protestują (pierwszym, ważnym zadaniem było rozwalić oświatę. Kogo się dziś wypuszcza ze szkół powszechnych? Ludzi którzy nie umieją pisać i wysławiać się po polsku? Nie znających matematyki? To jest cel komu potrzebny? Polakom czy komu innemu?). Bo są słabi. Są nędzni w swojej wizji świata (antykomuniści nie wiedzący nic o komuniźmie, lub katolicy nic nie wiedzący o katolicyźmie doskonałym). Nie ma tak dokładnie wpajanej kiedyś "świadomości klasowej" I tu socjalizm niegdysiejszy przegrał. Dlaczego? Bo było tej indoktrynacji za dużo. Była codzienna i tak spwszedniała, wywoływała odruchy wręcz wymiotne i dochodziła do granic paranoi, tak że każdy nauczył się udawać, że wierzy i wyznaje - w ramach samoobrony swego psychicznego jestestwa. Tylko pytam co jest dziś? Albo nie ma wzorców, albo się sięga po dawno przebrzmiałe wzorce o podłożu katolickim.
Z jednej skrajności w drugą.

Pogratulować i pozazdrościć można uczniom takiego nauczyciela !!!!!!!

" Nie ufaj Kobiecie "
Nie wierz żadnemu mężczyznie, bo to karmelek w truciznie - Kobieta

Pytanie do autora. Czy to prawdziwa historia ? Brzmi bardzo smutno i bardzo prawdziwie. Aczkolwiek rzadko sięgam po poezję, to te wiersze są poruszające i wstrząsające. Jestem osobą w średnim wieku ale czytając to poczułem, że czas cofnął się o dwadzieścia lat, a ja jestem w samym środku tych wierszy.

Dawno, dawno temu była sobie mała dziewczynka. W szkole podstawowej do której chodziła, nauczycielka wzywając ją do odpowiedzi, wołała "kozioł" (Kozłowska). Dziewczynka była zastraszona, myślała ,że ma dziwaczne, brzydkie nazwisko. Dla niej nauczyciel to autorytet i "chodząca" madrość.
 W szkole średniej pisała pamiętnik, który, gdy pisała w nim coś (niestety)pod ławką w czasie lekcji, odebrała jej nauczycielka. Nie pomogły prośby, płacz...
Widziała nauczycieli ,wychodzacych z gabinetu nauczycielskiego , z uśmiechem na ustach i wydawało jej się, że oni wszyscy go czytali i ... śmieją sie z niej. Czuła się jak tamta "mała dziewczynka", zawstydzona, przestraszona... 
 Pamiętnik oddano jej po wielu dniach, ale już  nie napisała w nim słowa.
Nie działo się to w prowincjonalnej szkółce, ale w licealnej szkole  dużego, wojewódzkiego miasta. Jaka szkoda, że nie spotkała takich nauczycieli jak autor tego artykułu. Czy byli tacy? Możliwe, że byli,  nie miała  tylko  szczęścia i nie trafiła na nauczycieli  rozumiejących  co znaczy słowo "empatia"...

W ostatnich latach spotkałem sporo młodych ludzi z domów, w których alkohol był stałym gościem. Nie mogę powiedzieć, że sam te wiersze napisałem, są to bowiem echa rozmów, e-maili, przesłanych próbek literackich.
Próbowałem stworzyć postać, która nie kojarzy się zbyt silnie z żadną konkretną osobą, a równocześnie z bardzo wieloma.     

"Nie wierz żadnemu mężczyznie, bo to karmelek w truciznie "
Nie spodobała się przysłowiowa riposta na "nie ufaj kobiecie"?
Wszak przysłowia są mądrością narodu !