Wielokrotnie publikowaliśmy głosy muzułmańskich liberałów i uważam, że z wielu względów
jest to bardzo istotne. Muzułmański pluralizm ginie w masie codziennych doniesień o wyczynach ekstremistów i sukcesach islamistów. Tu jednak jest również pies pogrzebany, czy w dzisiejszym islamie dojrzewa silny nurt reformatorski, czy zgoła przeciwnie górę bierze kontrreformacja. Polski Renesans jest piękną kartą polskiego katolicyzmu, niestety przegraną kartą. Zwyciężyła Kontrreformacja z postaciami tak odrzucającymi jak Hozjusz czy Skarga. Polski katolicyzm odrzucił dziedzictwo Włodkowica, Ostroroga, Frycza-Modrzewskiego, by przyjąć schedę najgorszą. Autor (którego bardzo szanuję) przemyka się jednak nad faktem, że od kilku dekad obserwujemy wzrost wpływów kontrreformacyjnych w krajach islamu, że pokazywana przez niego Turcja, jest z każdym miesiącem mniej świecka, że w Egipcie wszystkie partie liberalne razem wzięte uzyskały 7 procent głosów, że Wiosna Arabska przyniosła wszędzie, gdzie miała miejsce, wzrost wpływów radykałów lub skrajnych radykałów, że szariat, o którym tak ciepło pisze, jest przez nich wskazywany jako prawo zamiast konstytucji, a nie jako wskazania instruujące o prywatnych relacjach jednostki z Bogiem.

Mam wrażenie, że autor udaje, że nie wie w czym jest problem.
Problemem jest to, że co dnia widzimy, że najgłośniejszą grupą wśród muzułmanów są Ci, którzy chcą stosować to prawo obligatoryjnie i to w jego najgorszej formie obejmującej wspomniane w artykule kamieniowanie za cudzołóstwo. Mam wrażenie, że sytuacja jest analogiczna do katolicyzmu polskiego. Są postaci takie jak Boniecki, ale to Rydzyk i Michalik nadają ton i to oni mają władzę.
Nie mam żadnego problemu z tym, że wierni muzułmanie chcą stosować
shariat jako prawo konsensualne. Mogą, ale tylko w tym zakresie, w jakim
nie jest sprzeczny z prawem kraju w którym żyją. Nie mogą też wymagać,
aby inni je stosowali. Jednym z podstawowych praw w krajach europejskich
jest prawo do wolności wyznania i światopoglądu. Jaką karę przewiduje
szariat za apostazję?

Wydaje mi się, że winne są tu media, a nie zwykli szeregowi muzułmanie. Media nagłaśniają nieliczne, ale drastyczne przypadki kamieniowania cudzołożników (lub podejrzewanych o cudzołóstwo), obcinania głów zachodnim zakładnikom itp. bo to się dobrze sprzedaje wg. starej zasady że "nic tak nie ożywia szpalty gazetowej, jak kilka trupów". A ponieważ z większością muzułmanów mamy kontakt tylko za pośrednictwem mediów, więc siłą rzeczy wydaje się nam, że skrajności są głównym nurtem. Odsyłam tutaj do bardzo ciekawego wywiadu z Wojciechem Jagielskim w jednym z ostatnich numerów "Polityki":
www.polityka.pl(*)-reporterem-dzis-pisarzem.read

Cała historia opisana w artykule jest niezwykle zajmująca i ciekawa, jednak zasadne jest tu zacytowanie Biblii ( a co tam:) ) - "po owocach ich poznacie". Jakie są owoce szariatu wielokrotnie widzieliśmy, chociażby na zdjęciach kobiet z rozpuszczonymi przez kwas twarzami. Na tym tle rozważanie o tym, co dokładnie znajduje się w szariacie oraz jak się go interpretuje tracą na znaczeniu. Dopóki nie będzie jednoznacznego potępienia tego typu praktyk przez świat islamu. Może o czymś nie wiem (tu pytanie do Autora): jeżeli zna Pan osobę/organizację o naprawdę wielkim autorytecie w świecie muzułmańskim, która jednoznacznie odcina się oraz potępia wszelkie te "wypaczenia", to bardzo proszę o podanie takich informacji. Retorykę słowną zostawmy na później. 

Może zacznijmy od tego - bardzo łatwo jest wymienić kraje islamskie w których NIE wykonuje się kary śmierci. Są to
Azerbejdżan, Wybrzeże Kości Słoniowej, Dżibuti, Senegal(oficjalnie, bo dochodzi do "spontanicznego" kamieniowania cudzołożnic pod okiem lokalnych imamów) i Turcja. Koniec listy.
Na liście przestępstw za które w pozostałych krajach grozi kara śmierci jest cudzołóstwo (zwykle gwałt też się kwalifikuje, jeżeli zgwałcona nie ma dwóch świadków), apostazja i homoseksualizm a także szeroko pojęte bluźnierstwo (np. napisanie na blogu "Boga nie ma" to wyrok śmierci w Indonezji). Okaleczanie kobiecych genitaliów jest w większości praktykowane przez muzułmanów.

Tyle w krajach egzotycznych. A teraz dodajmy do tego problem zabójstw honorowych w Europie, USA i Kanadzie. Wcale nie marginalny. I problem przemocy w rodzinie, która jest przez Koran sankcjonowana wprost.

Do opinii publicznej dociera niewielki procent tego ogromu ludzkiego nieszczęścia któremu na imię Islam. Może dlatego, że jakieś 3/4 jak nie więcej dotyczy kobiet, a to nie taki chodliwy temat jak obcięta głowa europejskiego reportera.

Każdą religię można (po pewnych modyfikacjach), przynajmniej teoretycznie, dostosować do funkcjonowania w państwie opartym na demokracji, pluralizmie i przestrzeganiu praw człowieka, w taki sposób, by się wzajemnie nie gryzły (religia z demokracją). Pytanie, czy większość muzułmanów tego chce? Wyniki wyborów w tych świeżych demokracjach powstałych na fali Arabskiej Wiosny, pokazują, że chyba nie bardzo. Więc powtórzę jeszcze raz, to co napisałem w komentarzu do poprzedniego tekstu Macieja Kochanowicza. To nie nas Autor powinien przekonywać do swoich poglądów dotyczących zasad funkcjonowania religii w pluralistycznych społeczeństwach (z którymi się ogólnie zgadzam), tylko tych swoich współwyznawców, którzy mają odmienne zdanie (a jest ich sporo).

O tym jak wygląda szariat w praktyce można sobie poczytać
tu freethoughtblogs.com/maryamnamazie
i tu freethoughtblogs.com/taslima

Niestety po angielsku, ale po polsku niewiele się można o prawdziwym obliczu szaraitu dowiedzieć.

Najwięcej tu www.euroislam.pl/

A więc oczekiwanie czytelników jest by przedstawić tekst faktograficzny, a nie tylko teoretyczny. Jeśli Redakcja wyrazi zainteresowanie chętnie taki tekst zaproponuję odnosząc się do kwestii przestrzegania praw człowieka i demokratyzacji w krajach muzułmańskich (w tym do Arabskiej Wiosny). Tutaj wyjaśnienie w dwóch kwestiach:
1. W Egipcie partie liberalne dostały razem 20% głosów (Wafd i Blok Egipski - po 9%, Reforma i Rozwój - 2%). Klęskę poniosła lewica (Kontynuacja Rewolucji) - 3%. Przy okazji Egiptu - wypowiedź jedynego liczącego się kandydata islamistów odnośnie niekaralności konwersji religijnej: www.egyptindepe(*)eclares-conversion-permissible
2. Listę krajów muzułmańskich, gdzie nie wykonuje się kary śmierci należy rozszerzyć o: Albanię, BiH, Gwineę-Bissau, Kirgizję, Kosowo, Turkmenistan, Uzbekistan, Kazachstan, Algierię, Brunei, Burkina Faso, Gambiaę Maldiwy, Mali, Mauritanię, Maroko, Niger, Sierra Leone, Tadżykistan, Tunezję (Death Sentences
and Executions 2011, AI). Oczywiście brak wykonywania kary śmierci nie jest jedynym wskaźnikiem
przestrzegania praw człowieka (co do których sytuacja jest zła w wielu z
tych krajów z innych względów), a jej wykonywanie nie oznacza ich nie
przestrzegania (vide USA).