najbardziej niesamowita strona poświęcona sztuce, jaką kiedykolwiek czytałem. 8ball-pool.io

Witam Pana/Panią o pseudonimie abrakadabra1. Elegancja pisania na tym portalu - wymaga używania konwencjonalnych form: Pan, Pani.
Tak, więc - nie "wy", a raczej: "Pani Małgorzato". Odpowiem jednak osobiście jako "Ja", nie "Wy". Zatem Ja nic do socrealizmu "nie mam". Nie miałam okazji poznać tego kierunku w sztuce zbyt wnikliwie. Szanuję jednak tworczość Andrzeja Wróblewskiego, podobnie jak dzieła prtzedstawicieli krakowskiej grupy "Wprost", którzy nie tylko czuli się kontynuatorami teorii Wróblewskiego, ale stworzyli na gruncie malarstwa swoisty odpowiednik "literatury faktu" - z wyrazami szacunku dla mojego interlokutora - P. Małgorzata Dorna (Noblesse Oblige, a pisanie dla "Racjonalisty" - podwójnie!)
</span></span>

Co wy do tego socrealizmu macie?Miał on ważną funkcję wychowawczą i edukacyjną.Świeżo po II wojnie sw. młodzież była mocno zdemoralizowana.Podczas wojny pili, palili,kradli, zabijali ludzi np. w partyzantce.Potrzebne były pozytywne wzorce wychowawcze- dobrego pracownika,pilnego ucznia, uczciwej ekspedientki itp.I to właśnie wykonał socrealizm.Z różnym skutkiem , ale jednak.Może przesadzili nieraz z ideologią, ale cel był dobry.

"...myśl Mistrza Jana Błońskiego, który pisząc o trudnej, wielowarstwowej, polifonicznej prozie Marcela Prousta sugerował, by „widzieć jasno, w zachwyceniu". Ośmielę się tylko dodać, że „jasno" oznacza tu „wyraziście i mocno", w nagłym błysku świadomości, w momencie „czystej" iluminacji bez której nie istnieje ów magiczny i coraz bardziej potrzebny kontakt między artystą i odbiorcą.."

Jest to niemożliwe. Proza Prousta jest tak wielowarstwowa, tak zniuansowana, tak kwieciście barokowa i - do tego - podana tak bardzo niekomunikatywnie ( chwała wielka Boyowi, że ją i tak znacznie uprzystępnił, tłumacząc ją swoją fenomenalną metodą), że owa "czysta iluminacja" jest - de facto - wykluczona. Zresztą, w jakimś sensie, cały wielki urok Prousta, w tym rozkosznym zagubianiu sie w jego prozie, w tym - właśnie - braku finalnej iluminacji.

"... powiązać literackość, narracyjność z doskonałą wyrafinowaną formą, wywodzącą się z oszczędnego, niemal ascetycznego malarstwa Andrzeja Wróblewskiego, mistrza symbolu, metafory, ekspresji".
Jak również socrealizmu. Jego "Fajrant w Nowej Hucie" jest powszechnie uznawany za najlepszą egzemplifikację tej formuły.
Spcrealizm - przy całej swej upiorności - miał niewątpliwą zaletę: weryfikował brutalnie te wszystkie wzniosłe - i podane wyszukanymi słowy - deklaracje natchnionych, zaangażowanych, przeżywających, wrazliwych artystów. Wtedy sie okazywało ile te wszystkie manifesty były warte.
Przy okazji: Wróblewski plagiaryzował. Bo jego cykl "Rozstrzelanych" (jakkolwiek bardzo intersujący w swym oszczędnym surrealiźmie) to nic innego jak tylko koncepcyjna sciąga z picassowskiej "Masakry w Korei". A że Picasso sciągał z Goyi - to inna sprawa. Tacy już ci artyści są.
news.o.pl/2014/(*)wa-spectra-art-space-warszawa/