|
Chcesz wiedzieć więcej? Zamów dobrą książkę. Propozycje Racjonalisty: | | |
|
|
|
|
Catholicism » Beliefs and doctrine
Horyzontalna czy wertykalna koncepcja człowieka [1] Author of this text: Radosław S. Czarnecki
Kościół jest zdolny do wielorakich
zmian,
ale nic innego się nie pojawi. Wszystko
inne byłoby naszym tworem, byłoby ludzkim
dziełem ,które pojawia się i przemija.
kard.
Józef Ratzinger
Konfrontację między dwoma sposobami
recepcji świata i osoby ludzkiej widać dokładnie na przykładzie instytucji
Kościoła katolickiego, który wbrew mniemaniu sporej liczby wiernych i komentatorów życia tej instytucji jest podzielony w tej kwestii jak nigdy
przedtem w ponad 2000 letniej swojej historii. Zmodyfikowaniem doktryny
katolickiej w tym względzie i przystosowaniem jej do wymogów współczesnego
świata zajmowała się już od lat 20-tych XX wieku spora grupa teologów,
filozofów czy duchownych. Nurt ten nazwany później teologie nouvele stał się źródłem zmian jakie przyniósł Kościołowi
II Sobór Watykański.
Głównymi reprezentantami tego kierunki byli J.Danielou, M.D.Chenu,
H.d'Lubac, G.Thiels, J.B.Metz, J.Lacroix, Y.Congar, K.Rahner, U.von Balthazar,
P.Teilhard d'Chardin. Do aktywnych luminarzy i czynnych protagonistów owego
kierunku zaliczał się onegdaj również J.Ratzinger, późniejszy prefekt
Kongregacji Doktryny Wiary i obecny papież Benedykt XVI.
W dniach 27.09 — 26.10.1974 roku odbyła się w Rzymie, z inicjatywy
papieża Pawła VI IV, Sesja Synodu Biskupów poświęcona problemowi
ewangelizacji. Ten proces został potraktowany przez Kościół posoborowy jako
wyzwanie rzucone mu przez współczesny świat [ 1 ]. Trzeba podkreślić, iż 9 lat po zakończeniu Vaticanum
II hierarchii rzymskiej wydawało się, że Kościół jest wewnętrznie na
tyle odnowiony, iż można podjąć ponownie skuteczne próby misji „na zewnątrz".
Synod miał za zadanie określić podstawowe cele, aspekty i miejsce ewangelizującego
Kościoła we współczesnej rzeczywistości. Okazało się bowiem, że na tym
tle dochodzi w łonie katolickiej nauki do licznych kontrowersji wokół roli i pozycji przyznawanych osobie ludzkiej. Synod wspomnianych różnic nie zniwelował, a wręcz niekiedy je utwierdził. Był on jawnym „tak" dla pluralizmu, wolności,
otwartości myśli teologicznej (a tym samym personalnego oglądu świata)
pomimo przeciwstawnych intencji znacznej części hierarchii. Co prawda wewnątrz
Kościoła zawsze istniały tendencje do szukania i permanentnego tropienia
herezji, jednak w związku z ogólno cywilizacyjnym rozwojem myśli ludzkiej w XX wieku, a nade wszystko z potrzebą dialogu wzrosło zapotrzebowanie na
bardziej subiektywnie pojętą wolność, kosztem represji i podporządkowania
[ 2 ].
Na przykładzie ewangelizacji, będącej kluczowym zagadnieniem w doktrynie społecznej Kościoła jak i jednocześnie sui
generis istoty chrześcijaństwa jako misji, widać wyraźnie kontrowersje
na temat snutych refleksji o konfrontacji różnych kultur we współczesnym świecie. Chodzi głównie o traktowanie prawd wiary w sposób dynamiczny i zależny od „ducha epoki" (a
tym samym określone spojrzenie na osobę ludzką), nie dogmatycznie, statycznie i apriorycznie.
Ewangelizacja (gr. eu angelio: głosić, zwiastować dobrą nowinę) to podstawowa działalność
zapisana w synoptycznych dokumentach Kościoła katolickiego. W Nowym
Testamencie ten aspekt -apostolstwo — jest akcentowane o wiele szerzej. Wynika to bowiem z samej natury chrześcijaństwa
wg wizji św. Pawła z Tarsu [ 3 ].
Istotą ewangelizacji jest prowadzona permanentnie przez Kościół
katolicki jako nauczanie wedle zasad sprecyzowanych przez Jezusa z Nazaretu. Jej
fundament stanowi władza duchowa (a w przeszłości i doczesna) którą posiadł
Kościół. Zawarte są te dezyderaty m.in. w następujących pismach
synoptycznych: Mt — 28, 19 i 20; Dz1,
2, 8 oraz 41; 1 Tes 1, 5 [ 4 ].
Podmiotem ewangelizacji jest przede wszystkim Lud Boży czyli wszyscy
katolicy, hierarchia i laikat, ale również ci osobnicy spoza kościoła, którzy w wyniku katechezy albo innych środków werbalno-formalnych stanowią materię
dla szerzenia wiary chrześcijańskiej w wersji rzymskiej. Potwierdzenie tego
aspektu ewangelizacji znajdziemy m.in. w Dz — 4, 32 oraz w listach Św. Pawła:
1 Kor — 12, 4; 12, 5; 12, 6; czy Ef — 4, 7 [ 5 ].
Przedmiotem ewangelizacji jawi się cały świat. Podstawę dla takiej
interpretacji stanowi stwierdzenie, iż "...Bóg
tak umiłował świat, że Syna swego jedynego dał..." [ 6 ].
To jest zadaniem religii chrystusowej odpowiedzialność za świat i zbawienie
człowieka w wymiarze osobowym i gatunkowym. To przypisywanie Kościołowi
rzymskokatolickiemu jako depozytariuszowi i mandatariuszowi prawd wiary wyłączności
na receptę wobec antynomii dobra i zła w codziennym życiu.
Treścią działań ewangelizacyjnych jest przede wszystkim świadczenie o Bogu, jego istnieniu i uniwersalności prawd katolickiej religii. To
zdecydowane opowiedzenie się za Jezusem objawionym i zdeponowanym w Kościele.
Spośród dokumentów biblijnych owe treści ukazują m.in. Dz — 17, 22 i 23;
EF — 2, 7; Rz — 1, 16 [ 7 ].
Jak widać więc ewangelizacja pełni niezwykle ważną rolę w strukturze i naturze Kościoła rzymskiego. To być albo nie być katolicyzmu
teraz i w przyszłości. Dlatego trudno się dziwić, że jeden z pierwszych
synodów biskupich w Rzymie w epoce posoborowej zajął się tym zagadnieniem.
Na tym też tle doskonale widać jak wizja człowieka we współczesnym świecie
odbija się na sposobie, metodzie i filozoficzno-teologicznej podbudowie
prowadzenia ewangelizacji. To dwie wizje świata.
Kwintesencją działań Kościoła na polu ewangelizacyjnym, a odniesionej do kulturowo-egzystencjalnej sytuacji współcześnie żyjącego człowieka
zawarto w mowie inauguracyjnej wspomnianego Synodu, wygłoszonej przez papieża Pawła
VI. Retoryczne pytanie Papieża: "...Kim
jesteśmy? Co czynimy? Dokąd zmierzamy?" to parafraza klasycznego
dylematu myśli zachodnioeuropejskiego racjonalizmu — I.Kanta — odniesionego
do możliwości i zdolności człowieka w płaszczyźnie wolności: Co mogę
wiedzieć ? Co powinienem czynić ? Czego mogę się spodziewać? [ 8 ].
Lwią część odpowiedzi (z punktu widzenia nauki społecznej Kościoła
rzymskiego) na postawione pytania znajdujemy w wystąpieniu ówczesnego arcbp.
Krakowa K.Wojtyły wygłoszonym w drugim tygodniu trwania obrad Synodu pt.
„Teologiczne aspekty wyzwolenia" [ 9 ].
Ten wymiar siłą rzeczy skupia się na nieziemskiej podbudowie i doczesnym efekcie. Podstawą wspomnianego procesu jest jednostkowa wiara. Wynika
to z wielu względów, przede wszystkim z dialogu jako takiego, jego skuteczności
oraz z pojmowania znaczenia miłości bliźniego, którą właśnie realizujemy
poprzez wiarę. To przykład na personalizację doktryny. Należy także zwrócić
uwagę, iż nie jest to jedynie werbalne stwierdzenie. Autor łączy
ewangelizację z jednostkową wiarą eksponując jednocześnie godność osoby
ludzkiej. Ewangelizacja zdaniem K.Wojtyły potwierdza wszystkie determinanty
działalności Kościoła w postindustrialnej rzeczywistości. Znajdujemy w niej
aprobatę dla autonomii i równoprawności innych religii oraz wierzeń, podkreślenie,
iż godność osoby ludzkiej sama w sobie jest wartością najwyższą
[ 10 ], tezę o wielości kultur, obyczajów czy tradycji lokalnych
społeczności, potwierdzenie zwrotności
procesów ewangelizacyjnych oraz związanie nawrócenia bezpośrednio z wyzwoleniem. Ta konkluzja jest punktem ostatecznie kończącym przyzwolenie czy
niezdecydowanie hierarchii kościelnej wobec prądów i kierunków współczesnej
umysłowości bliskiej tzw. „teologiom wyzwolenia" (jest rok 1974). Pojęcie
wyzwolenia wiązane z wolnością najszerzej pojętą i rozciągnięta na liczne
płaszczyzny codziennego życia otrzymuje obecnie wymiar wyłącznie
transcendentny. Odniesione zostaje również w perspektywie osoby ludzkiej
jedynie w wymiarze sacrum.
W omawianym wystąpieniu synodalnym warto jeszcze zwrócić uwagę na
jeden problem. Ma on niesłychanie ważkie znaczenie dla późniejszego rozwoju
katolickiego spojrzenia na człowieka. Chodzi o konkluzję, że "...nie
może być prawdziwie ludzkiej kultury bez należytego ustosunkowania się do
Boga" [ 11 ].Widać
tu zdecydowane przesunięcie akcentów w stronę aksjologii i aprioryczności
kosztem elementów dialogowych i koncyliacyjnych. Taka praktyka publicznego
dyskursu była niespotykaną w okresie trwania Vaticanum
II w wykładzie Magisterium Kościoła.
Potwierdzeniem tej tezy jest również tendencja ku zawężaniu zbyt daleko
posuniętego pluralizmu teologicznego oraz przejawiająca się zdecydowaną
jednoznacznością wertykalizacja odniesienia osoby ludzkiej
[ 12 ].
Przeciwstawiona jest ta koncepcja człowieka jego horyzontalnemu
umiejscowieniu, preferującemu doczesne, międzyludzkie procesy i związki,
zainteresowanie ziemskimi wytworami jego działalności, a dla Absolutu jest w niej miejsce na zasadzie życzliwego partnerstwa i serdecznej pomocy. Model
wertykalny, przyjęty oficjalnie przez Urząd Nauczycielski jako wykładnia
doktryny, emanuje na wiernego siłą moralną i prawno-strukturalną.
Jak wspomniano już wcześniej dyskusja synodalna ujawniła głębokie
podziały i pokazała jak wiele czynników aktualnej rzeczywistości determinującej
ewangelizację. Symbolem tego jest fakt, iż nie zdołano opracować wspólnego
dokumentu zaakceptowanego ostatecznie przez Pawła VI i ogłoszonego ex
cathedra. W tej mierze nie bez znaczenia było również tradycyjne
spojrzenie kurialistów rzymskich na problematykę będącą otuliną procesów
ewangelizacyjnych. Spojrzenie jak najbardziej tradycjonalistyczne czyli preferujące
zamknięcie, hieratyczność, wertykalizm i niezmienność kosztem otwarcia,
dialogu, zrozumienia i spolegliwości.
Wcześniej przygotowany dokument był bowiem tak odległy od treści
dyskusji przebiegających na Synodzie, że jego akceptacja stała się niemożliwą.
Odzwierciedlał ten fakt także diametralne rozbieżności istniejące w przedmiotowym temacie w łonie światowego Episkopatu.
Analiza wypowiedzi dyskutantów występujących podczas wspomnianej Sesji
Synodu ukazuje różnicę w interpretacji dzisiejszej rzeczywistości pomiędzy
przedstawicielami Episkopatów z kręgu cywilizacji europejsko-północnoamerykańskiej, a reprezentantami państw tzw. III świata. Ogólnie rzecz biorąc Kościoły
lokalne z Afryki, Azji, Oceanii czy Ameryki Łacińskiej przeciwstawiały się
zdecydowanie i solidarnie dalszej europeizacji Kościoła powszechnego i prowadzenia ewangelizacji na bazie łacińsko-atlantyckiej formacji
cywilizacyjno-kulturowej. To żądanie zostało oparte o argument równouprawnienia
kultur i pluralizacji życia. Podnoszono także powszechnie problem skuteczności
samej misji ewangelizacyjnej. Jest to tym samym przeciwstawna eurocentrycznemu
modelowi człowieka (i wszystkiemu co się z nim wiąże) koncepcja kultury. Do
tej pory misje katolickie utożsamiane były z białym człowiekiem, jego
cywilizacją, sposobem bycia, mentalnością, wiarą i kolonializmem.
1 2 3 4 Dalej..
Footnotes: [ 1 ] B.Haering, ankieta synodalna
[w]: Życie i myśl, nr 4/1974, s.
4 [ 2 ] Bp N.Edelby (sufragan Damaszku), "Czego oczekujemy od Synodu", [w]: Życie i myśl,
nr 7-8/1967, s. 5 [ 3 ] Pismo święte starego i nowego testamentu, Poznań-Warszawa
1980, ŁK — 2, 10; Łk — 1,44;
Łk — 4, 18 i 19; Mt — 8, 16; Mt — 28, 8; J — 2, 11; J — 4, 23; J -
8, 11. [ 8 ] K.Bal, Wprowadzenie
do etyki
Kanta, Wrocław 1984, s. 11 [ 9 ] Metropolita
krakowski kard. K.Wojtyła,"Teologiczne
aspekty ewangelizacji" , [w]: Życie i myśl , nr 2-3/1975, ss. 101-107 [ 10 ] Tamże, s. 106: "...Prawdziwy rozwój
człowieka warunkowany jest tym, kim człowiek jest, a nie tym co człowiek
posiada". [ 12 ] Ks.prof. Ph. Delhaye, "Dwa aspekty chrześcijańskiej moralności" , [w]: Życie i myśl,
nr 2-3/1975, s. 171 « Beliefs and doctrine (Published: 03-04-2011 )
Radosław S. CzarneckiDoktor religioznawstwa. Publikował m.in. w "Przeglądzie Religioznawczym", "Res Humanie", "Dziś", ma na koncie ponad 130 publikacji. Wykształcenie - przyroda/geografia, filozofia/religioznawstwo, studium podyplomowe z etyki i religioznawstwa. Wieloletni członek Polskiego Towarzystwa Religioznawczego. Mieszka we Wrocławiu. Number of texts in service: 129 Show other texts of this author Newest author's article: Return Pana Boga | All rights reserved. Copyrights belongs to author and/or Racjonalista.pl portal. No part of the content may be copied, reproducted nor use in any form without copyright holder's consent. Any breach of these rights is subject to Polish and international law.page 1145 |
|