5. rodzina Efstratiou (Sophia i jej rodzice) przeciwko Grecji (24095/94) oraz Valsamis przeciwko Grecji (21787/94)

Rodziny Świadków Jehowy domagały się prawa do nie brania udziału w paradzie wojskowej 28-go października z okazji święta narodowego motywując, iż pacyfizm jest treścią ich przekonań religijnych. W obu przypadkach Trybunał uznał, że nakaz wzięcia udziału w święcie państwowym nie miał związku z ich przekonaniami religijnymi.

6. Diane Pretty przeciwko Wielkiej Brytanii (2346/02)

Śmiertelnie chora kobieta chciała aby jej mąż nie został oskarżony o morderstwo po pozbawieniu jej życia o co prosiła. W tym celu powołała się na art. 9 (wolność sumienia). Trybunał skrytykował samo podniesienie tego argumentu jako nie mające nic wspólnego z odpowiedzialnością karną grożącą jej mężowi. Tym niemniej Trybunał zauważył, że jej pogląd na wspomagane samobójstwo nie należy do wolności sumienia w rozumieniu artykułu 9 ^{[ 7 ]}

7. Kjeldsen, Busk Madsen i Pedersen przeciwko Danii (5095/71; 5920/72; 5926/72)

Trzy małżeństwa powołały się na wolność religijną nie chcąc posyłać swoich dzieci w wieku szkolnym na wychowanie seksualne. Trybunał uznał, że nie poparli tego żadnymi dowodami i jednogłośnie odrzucił.

8. Guzzardi przeciwko Włochom (7367/76)

Oskarżenie o naruszenie wolności religijnej odrzucone jako zupełnie nieuzasadnione.

Można więc powiedzieć, że ETPCz wypracował doktrynę w myśl której decyzje władz państwowych niezwiązane z wiarą obywateli nie mogą być kwestionowane na podstawie prawa do wolności sumienia. Trybunał dość wyraźnie pokazuje, że tak długo jak długo to nie prawo ingeruje w przekonania religijne lecz czyjeś przekonania religijne kolidują z prawem, władze państwowe nie muszą dawać przywilejów osobom wierzącym ani zwalniać ich z tego prawa – poza dość wąsko rozumianą klauzulą sumienia. Dlatego sądzę, że bardziej temu rozumowaniu odpowiada podejście odwrotne (jeśli nie w sposób prawny to przynajmniej na zasadzie ćwiczenia umysłowego) niż ze względów historycznych stosowane obecnie – to prawo obywateli do świeckiej przestrzeni publicznej powinno być naczelną zasadą, od której są pewne wyjątki na mocy wolności sumienia i wyznania, a nie prawo religiantów do absorbowania swoją osobą i prowokowania konfliktów – zakrywaniem twarzy w urzędach, na lotniskach i podczas jazdy samochodem, męczeniem dziewczynek ciężkimi i czarnymi ubraniami w upalne dni, tworzeniem zagrożenia sanitarnego i okrucieństwem wobec zwierząt, tworzeniem podwójnej lojalności w armii, ryzykowaniem zdrowia i życia swoich dzieci, odmową uczestnictwa w uroczystościach państwowych, odmową podania ręki przez funkcjonariuszy policji i tak dalej i tak dalej. Nie znam ani jednego przypadku w którym czyjeś przekonania religijne uzewnętrznione publicznie wniosłyby coś pozytywnego. Jest to zawsze odgradzanie się od innych ze szkodą dla siebie, innych lub zwierząt. I dlatego potrzebujemy nowego paradygmatu.

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Irracjonalność fanatyków religijnych Nieludzkość kobiety wobec kobiety: styl dżihadu.

Comment on this article..   See comments (23)..

Send text to e-mail address..

Print-out version..    PDF    MS Word