„Z tego to najbrudniejszego źródła indyferentyzmu wypłynęło owo błędne i niedorzeczne mniemanie, albo raczej szalone głupstwo, jakoby każdemu należało zapewnić i zaręczyć wolność sumienia". 

Albo fragment kazania bpa Bossueta: „Heretykiem jest ten, kto ma własne zdanie i kieruje się własną myślą i własnym uczuciem".

Do tego należy dołączyć niezliczoną ilość papieskich encyklik, bulli, syllabusów i orzeczeń Soborów, które już zwyczajowo kończone były słowami: "anathema sit!", czyli rzucane było przekleństwo na tych wszystkich, którzy ośmielili by się mieć odmienne zdanie w wyłożonych kwestiach. Np. papież Pius IX wsławił się wydaniem syllabusa, w którym potępione zostały między innymi: panteizm, naturalizm, racjonalizm, indyferentyzm, socjalizm, komunizm, wolnomyślicielstwo, masoneria, wolność poszukiwań filozoficznych. Papież Grzegorz IX był przekonany, iż każdy kto odwróci się od Kościoła kat. powinien umrzeć. Kard. Carafa tak sformułował naczelną zasadę działania Inkwizycji: 

„W sprawach wiary nie wolno czekać ani chwili, ale przy najmniejszym podejrzeniu karać należy natychmiast z najwyższą surowością".

Więc pozwolę sobie spytać: na podstawie jakiej wiedzy o religii, autor owej książki doszedł do przekonania, iż religia jest sprawą subiektywną człowieka? Czyżby nie znał jej historii? Celowo pominąłem krwawą, pełną przemocy i okrucieństwa historię katolicyzmu, zbyt wiele zajęło by to stron: „święte" krucjaty, „świętą" inkwizycję, palenie „czarownic" i „heretyków" na stosach, „ewangelizację" Indian, eksterminacje wielu nacji, wojny i niezliczone bitwy o podłożu religijnym, pogromy i rzezie, kryminalna historia dworów papieskich, terror psychiczny i nietolerancja dla odmiennie wierzących i myślących, jak i wiele, wiele innych przykładów (włącznie z naszymi czasami) świadczących jednoznacznie: religia nigdy nie była i nie jest sprawą subiektywną człowieka.

A logikę (słusznie nazwaną „świadectwem moralności" i szczytem obiektywizmu) nie tylko można lecz nawet powinno się stosować na gruncie religii, już choćby dlatego, aby móc dostrzec liczne sprzeczności, paradoksy i absurdy tkwiące w tzw. prawdach objawionych lub innych apologetycznych dziełach i tym samym uchronić się przed nimi. Chociaż są też i takie perełki religijnego „myślenia", co do których nawet logika jest bezsilna, jak na przykład te: Duns Szkot (scholastyk): "Credo quia absurdum" — wierzę, bo to jest niedorzeczne (absurdalne)", lub słynny paradoks Tertuliana: „Syn boży został ukrzyżowany — nie wstydzę się tego właśnie dlatego, że wstyd przynosi. Syn boży umarł — jest to godne wiary dlatego, że jest niedorzeczne. Pogrzebany zmartwychwstał — to jest pewne, ponieważ jest niemożliwe".

Może dlatego Marcin Luter tak radził swoim przyjaciołom: „Moi drodzy, jeśli zetkniecie się z problemem teologicznym, na który nie potraficie udzielić odpowiedzi, po prostu pomińcie go milczeniem", a Blaise Pascal poszedł jeszcze dalej: „Należy bezkrytycznie przyjąć wszystkie słowa Biblii i niekonsekwencje teoretyczne i praktyczne aktu wiary".

Póki co, pozwolę sobie mieć odmienne zdanie w tych sprawach, dlatego na koniec pozwolę sobie zacytować Sama Harrisa z jego doskonałej książki: Koniec wiary:

„Kierowanie się w życiu poglądami, na które nie ma żadnych dowodów (i których zatem nie można uzasadnić podczas rozmowy z innymi ludźmi), jest w zasadzie sygnałem, że coś jest naprawdę nie w porządku z waszym umysłem".

Comment on this article..   See comments (27)..

Send text to e-mail address..

Print-out version..    PDF    MS Word