D: Jest jeszcze jedna możliwość, której najwyraźniej nie bierze pani pod uwagę.

K: Tak? To ciekawe, jakaż to możliwość?

D: Taka, iż ten młody ksiądz jest bardzo mądrym człowiekiem i podjął się bardzo odpowiedzialnej i niebezpiecznej misji. On doskonale zdaje sobie sprawę, iż jedynie co może wyzwolić człowieka to PRAWDA o religii, ale nie ta zakłamana, którą swym owieczkom wciskają ich pasterze i różni hierarchowie, lecz ta, która na ogół jest przez nich pomijana lub przemilczana. On zna zapewne stwierdzenie F. Nietzschego: „Człowiek wtedy staje się ateistą, kiedy czuje się lepszy od swego Boga". A czy istnieje lepszy sposób na to „przyrównanie się" do swego Stwórcy, jak studiowanie Pisma św.? Dlatego uważam, iż poznawanie tej biblijnej prawdy o naszym Bogu, powinno być OBOWIAZKOWĄ LEKTURĄ dla każdego Polaka — katolika. I całym sercem popieram tę bardzo cenną inicjatywę, owego ukrytego intelektualisty w sutannie. Oby takich więcej w Kościele kat.

K: Tak pan myśli naprawdę, czy tylko żartuje sobie?

D: Proszę zgadnąć. Jeśli nie ma pani więcej pytań, to żegnam.

Na tym „telefonie" postanowiłem zakończyć działalność owej „firmy doradczej". Powinienem być konsekwentny i wyjaśnić teraz Czytelnikom jakie popełniłem wykroczenie przeciwko prawu, iż zostałem zastępczo ukarany taką nietypowa „pracą". Mógłbym coś wymyślić dla uzasadnienia tego wątku lecz przyznam się, iż to także było fikcją. Pomysł na ten nietypowy rodzaj usługi wziął się z próby odpowiedzi na pytanie: czy da się w prostszy i krótszy sposób przedstawić — przynajmniej niektóre — zakłamania religijne? Ponieważ wielokrotnie dawano mi do zrozumienia, iż moje teksty są zbyt długie, jak na możliwości ich odbioru przez niektórych Czytelników Racjonalisty, postanowiłem spróbować znaleźć taką formę ich przekazu, aby podać je w możliwie dużym „skondensowaniu".

Niestety podstawową wadą tego rozwiązania, jest brak merytorycznych uzasadnień zawartych poglądów, przez co wypowiedzi owego „doradcy" mogą czasami brzmieć autorytatywnie, a raczej nie powinny. Poza tym, to co miało być zaletą tej formy, stało się również powodem zakończenia tego pomysłu. Otóż nie wszystkie problemy teologiczne da się przedstawić w paru zdaniach, a do tego z humorem. Z wielu prawd wiary musiałem zrezygnować, ponieważ ich opis byłby zbyt długi. Już złapałem się na tym, iż każda następna część tego cyklu, zawiera mniej problemów, choć objętość ma podobną. Aby więc nie doprowadzić do zbytniej sztuczności owych „porad", kiedy to „doradca" wygłasza sążniste elaboraty, a „dzwoniący" nie ma okazji z czymkolwiek się wtrącić, postanowiłem zakończyć tę „usługę doradczą" w zakresie porad religijnych na niniejszej części. Proszę zatem już więcej nie dzwonić na ten numer, odtąd jest on już nieaktualny.

Szkoda tylko, iż żaden z Czytelników nie zwrócił uwagi na to co było istotą tych tekstów; na tę wyjątkową perełkę myśli, jaką zawierało owo motto, dołączone do „ogłoszenia": "Gdy się wierzy, że posiadło się prawdę, trzeba wiedzieć, że się w to wierzy, a nie, że się to wie" (Lequier). Bo w rzeczy samej wiele zła dziejącego się w naszym świecie, ma przyczynę w permanentnego braku tej umiejętności u ludzi wierzących, niezależnie od rodzaju wyznawanej religii.

Z poważaniem — Autor.

Comment on this article..   See comments (25)..

Send text to e-mail address..

Print-out version..    PDF    MS Word