Docelowo prywatną motoryzację trzeba ograniczyć, ale wszystkim powinien kierować zdrowy rozsądek. Oto mój przykład ideologii antymotoryzacyjnej. Mieszkam w pobliżu dużego miasta w pobliżu stacji podmiejskiej kolei. Jeszcze niedawno przy stacji był mały plac, który pozwalał kierowcom podwozić na pociąg lub odbierać dzieci, współmałżonków, przy okazji sąsiadów i łatwo zawracać. Ale za uszczęśliwianie zabrali się działacze ruchów miejskich dobrze obsadzeni we władzach. Zlikwidowali plac zastępując go przestrzenią dla pieszych otoczona słupkami. Robi się nieuporządkowany  tłok samochodowy przed każdym odjazdem lub przyjazdem pociągu.  A piesi nie korzystają z przestrzeni, bo gdy jest ciepło, idą od razu na peron, gdy zimno, czekają w poczekalni. Jest to przestrzeń martwa, nikomu nie służy. Wszystkim żyje się mniej wygodnie. Na spotkaniu mieszkańców przedstawiciele gminy i PKP dowodzili nam, że z powodu zmiany jesteśmy szczęśliwsi, bo chociażby  estetyka otoczenia się poprawiła. To woda na młyn korwinowców ze swoją ideologią i trudno im zaprzeczyć, że lewicowi ideolodzy ograniczyli naszą wolność w imię swoich fixów dyrdów.