"Płomieni" już na studiach przeczytać nie byłem w stanie - były mi zbyt sperrig. Prawie polałem rok przez to cholerstwo ;-) Artykuł o tej powieści siłą rzeczy nie może być inny. Mimo to, a raczej dlatego właśnie, dziękuję i respekt, Przybliżać takie budowle to wielka robota.

A jeśli chodzi – @ CHOLEWA - o Bretona, to absolutna zgoda z mojej strony, ale Breton to już zupełnie inna strona rzeczywistości. Mnie osobiście bliższa. Rewolucje i polityki przepadają i po kilkunastu latach nikt już ich nie rozumie albo przekręca sens o 180 stopni. Wartości tak skrupulatnie i bezlitośnie bronione przez Bretona są do dziś ważne i zrozumiałe.

wrażeniem treści zawartych w tekście. Trzeba przyznać, że Autor pięknie pisze na temat milości. Szkoda, ze wspominając o Żeromskim, Autor przemilczal częste pobyty Jana Koterli w domacxh publicznych; wiemy z jego "Pamiętników" jakie były koszty takiej ekskursji.
Jesli chodzi o mnie, to ani idea kobiety, ani kobieta-idea. Kochałem w życiu wiele kobiet; od kiludziesięciu lat kocham tylko swoją Żonę na kształt chyba Andre'Bretona, przywódcy i teoretyka surrealizmu, ateisty z kodeksem moralnym: bezinteresowność, spontaniczność, bezkompromisowość, "odmowa" sprzedawania się. Breton wolnośc widział w sztuce i w miłości, która jest absolutną komunia, calkowitym oddaniem się drugiemu czlowiekowi. Miłośc jest sacrum, nie ma w niej zła, upadku i grzechu, oddanie się miłości jest aktem całkowitego wyzwolenia. Osoba kochana jest przedmiotem kultu i adoracji; ma ona pochodzić z wyboru, monogamiczna i absolutna. Jest ona przeciwstawieniem miłości chrześcijańskiej a tym bardziej tomistycznej. Do Autora: nosi Pan nazwisko przedwojennego tenora, pięknego aksamitnego i glebokiego timbru; na imię mial Tadeusz; słysdzalem go raz w życiu z płyty gramofonowej pół wieku temu.