W publikacji "Wielkie wydarzenia czasów Biblii" autorzy katoliccy na str.98 umieścili fotografię Czarnego Obelisku i krótki opis: "...Upamiętnia podboje Salmanasara III i przedstawia daniny składane mu przez królów-wasali". Inskrypcja na drugiej płycinie brzmi: "Danina Jehu, syna Omriego". Natomiast obok w treści artykułu zamieszczono informację:
"W 853 r. przed Chr. koalicja dwunastu królów, w tym Achaba z Izraela, spotkała się z armią asyryjską w bitwie pod Karkar nad rzeką Orontes. Choć Asyryjczycy twierdzili, że rozgromili koalicję, bitwa w istocie nie została rozstrzygnięta: ekspansję zahamowano. Później jednak Jehu, który przejął władzę w 842 r., postanowił poddać kraj Asyrii".

W książce "Klucz do Biblii" W.Harrington tak pisze (str.98): "Hamat i Damaszek połączyły się i namówiły sąsiednie państwa do związania się z ligą antyasyryjską. Poważny wkład wniósł tu Achab: 2000 rydwanów oraz 10000 piechoty. Gdy Salmanasar powrócił z wojskiem w 853 r., natknął się pod Karkar nad Orontesem na konfederację królów. Król asyryjski przypisywał sobie wielkie zwycięstwo, lecz - co znamienne - nie pociągnął na Hamat oraz Damaszek i upłynęło kilka lat, zanim skłonny był znowu próbować szczęścia. W 841 r. Salmanasar wtargnął na terytorium aramejskie i przystąpił do oblężenia Damaszku. Nie zdobywszy miasta, spustoszył kraj i ściągnął haracz z Tyru, Sydonu oraz od króla izraelskiego Jehu; ten ostatni jest przedstawiony na czarnej steli Salmanasara."

Alan Millard w książce "Skarby czasów Biblii " na str 119-120 generalnie aprobuje opinie wyżej przytoczone i dodaje: "Biblia nie wspomina o tym aspekcie panowania Jehu, gdyż nie był on ważny dla hebrajskich dziejopisów i ich koncepcji".
Po pierwsze, A.Millard całkowicie niema racji, ponieważ relacje polityczne Izraela i Judy wobec krajów ościennych i odleglejszych mocarstw są wzmiankowane bardzo licznie. Biblia wspomina dokładnie wojny Achaba z Aramejczykami, bo takie były. Nie wspomina udziału Achaba w koalicji antyasyryjskiej, bo widocznie w jego czasach takiej nie było.

Asyriolodzy wyrażają pogląd, że "czarny obelisk" zawiera opis zwycięstw króla Asyrii, Salmanasara III z okresu 857 - 826 p.n.e. Według mojej propozycji chronologii w tym czasie w Izraelu (Samarii) panowali: Jehu (6.881 - 6.853), Joachaz (6.853 - 7.837) i Joasz (7.837 - 5.821). Asyryjska inskrypcja na "czarnym obelisku": "Danina Jaua, syna Humriego" wyklucza zatem Achaba i może dotyczyć rzeczywiście Jehu w kontekście roku 853 p.n.e.

W roku 853 pne rzeczywiście była bitwa pod Karkar i Salmanasar pokonał koalicję królów. Wśród tych królów był też Jehu. Jako pokonany składał hołd zwycięzcy. Całe nieporozumienie wynika po prostu z błędnej chronologii oficjalnej. Jehu nie panował w latach 841 - 813, tylko w latach 881 - 853, natomiast prawidłowe lata panowania Achaba to 914 - 895. Achab nie mógłby wystawić 10000 wojowników w ostatnich latach swego panowania, skoro wcześniej w wojnie z Damaszkiem miał ich tylko 7000 (1Krl20/15). Według oficjalnej chronologii Achab brał udział w koalicji w ostatnim roku swego panowania. Byłoby to sprzeczne z relacją biblijną, gdyż wg 1Krl 22/4 Achab w ostatnim roku panowania brał udział w bitwie z królem Damaszku i został śmiertelnie ranny.

Co by nie mówić, "czarny obelisk" jest oczywistym dowodem archeologicznym na istnienie konkretnych władców w Izraelu w omawianym okresie dziejów i dobrze mieści się w chronologii na podstawie Biblii.

Również "graniastosłup Taylora" (w Muzeum Brytyjskim w Londynie) relacjonuje kampanię wojenną króla Asyrii, Sancheryba (705 - 681) w Judzie i wymienia imię Ezechiasza, króla Judy (Skarby czasów Biblii, s 121). Co prawda wskazany przez asyriologów okres panowania Sancheryba nie pokrywa się z żadną chronologią królów Judy. Pozostanie to problemem dla tych asyriologów.
Już choćby te dwa archeologiczne dowody, korelujące z konkretnymi królami Izraela i Judy, wystarczą, aby nie podważać bezpodstawnie podanej chronologii.

Zgodnie z najnowszymi poglądami, które wydaje się potwierdzać archeologia, Stary Testament został spisany w 7w PNE, w celu umocnienia władzy ówczesnych władców żydowskiego państewka przy pomocy religii. Panowanie Salomona, Eksodus i bohaterskie kampanie Jozuego zostały wyssane z palca, "dla pokrzepienia serc" i nie znajdują potwierdzenia w innych źródłach. Prowadzenie naukowych dywagacji w oparciu o Stary Testament jest zatem analogiczne do pisania prac naukowych o Polsce 17w w oparciu o "Trylogię".

"Tyle pracy, Panie hrabio, i na nic..." Wątpię by ktoś więcej dał radę to przeczytać. Ja dałem, ale ja jestem masochistą. Jeżeli już musi się Pan popisać swoją erudycją to radziłbym wybrać jakiś ciekawszy temat.