Jednakże przekonania o zaświatach mają być złudzeniem a wiec realnie nie zachodzi żaden faktyczny egoizm lecz altruizm, to, że za pomocą złudzenia wywołany a osoba go podzielająca gdyby była konsekwentna mogłaby w pewnym sensie a może i absolutnym sensie, nazwać się egoistą, cóż z tego? Fakt zaszedł.

Ten kij ma najwyraźniej dwa końce, ale wnioski są wyciągane na podstawie tylko jednego. Czy życie mogłoby się rozwijać bez współpracy, symbiozy organizmów? Zaryzykuję i stwierdzę, że jest to niemożliwe - muszą współpracować. Możemy to nazywać egoizmem, ale nie musimy, bo możemy uznać, że to czynnik skłaniający do współpracy jest decydujący, a nie ten egoistyczny, czyli twierdzić na przykład tak: egoizm ma swoje źródło w altruizmie, gdyż zapewnia to, czym organizm następnie może się podzielić z innym organizmem.

Inaczej wtedy będzie wyglądała nasza ewolucyjna psychologia. Organizm, który nie dzieli się w końcu ginie. Przesadzony altruizm na gruncie innych przesadzonych altruizmów nie ginie i zupełnie odwrotnie to wygląda w przypadku przesadzonego egoizmu na gruncie innych przesadzonych - zginą, wzajemnie zniszczą.

Aby zapewnić przetrwanie altruizmowi konieczna staje się izolacja pomiędzy nim a skrajnym egoizmem.

Wychodząc z tego końca kija stwierdzamy więc, że skrajny egoizm jest wysoce szkodliwy, skrajny altruizm niekoniecznie gdyż wśród wielu altruistów i tak muszą oni pozostać z tym, czym chcieliby się podzielić, mogą więc z tego korzystać dla własnego pożytku.

Warto dodac, że pokrewieństwo u mrówek, często jest dużo, dużo niższe niż wyliczył Hamilton. Okazało się bowiem, że samica kopulująca z wieloma samcami wydaje potomstwo którego stopień spokrewnienia jest często znikomy, jednak altruistyczne zachowania wcąż ulegają ekspresji wśród osobników w obrębie tej samej kolonii

"Umysł przyrodniczy" zapewne będzie dowodził wiecznie zbierając dane, że w każdym przypadku gdy altruizm wywołany jest urojeniem, w rzeczywistości szkodzi wszystkim. Jednakże zawsze pozostanie czysto teoretyczna możliwość, że będzie inaczej. Przeoczy to dziwactwo, że prawo przyrody, co się daje obalić, ominąć z pomocą urojenia zwyczajnie kuleje. Szczęśliwy byłby ród ludzki gdyby to dotyczyło fizyki. Ponadto jak się okazuje "altruizm" i "egoizm" to binarne, wzajemnie się generujące, relacyjne względem siebie pojęcia, którym daleko do matematycznej precyzji i jednoznaczności i nie przemienności. Mówienie, że egoizm odnosi się do gatunku a nie do jednostki może budzić zastrzeżenia, skoro drugie z wymienionych wcale nie jest tak ścisłe jakby się chciało. Pomijając już ten mankament, że za pomocą jednego z sprzecznych, nieprecyzyjnych pojęć trzeba tu tłumaczyć rzeczy całkiem przeciwne- w ten sposób niewiele albo nic się nie tłumaczy. Ludzie lubią o ile mogą przekraczać to, co im się jako granicę zakreśli. A w świecie istot żywych znajomość reguł oznacza możliwość ich zmiany. Ale neodarwinizm nie zakreśla tylko odgrzewa pozytywistyczne kotlety o biologii jako rodzaju fizyki.

Artykuł bardzo ciekawy, z dziedziny mi bliskiej, dzięki:) Wizja przyszłości gatunku ludzkiego obrzydliwa i mam nadzieję, że nie będzie realna:)
Definicja humanizmu jako poglądu "zgodnie z którym człowiek jest czymś bardziej wartościowym i szlachetniejszym od innych gatunków zwierząt" sprawia że otrząsam się ze wstrętem na myśl o humanizmie:)
pozdrawiam

"Tak więc altruizm jest niczym innym jak tylko odmianą genetycznego egoizmu".
To wcale nie jest przesądzone. Autor pominął bowiem całkiem odmienny możliwy scenariusz, niż ten, według którego altruizm wyewoluował w wyniku selekcji poprzez dobór naturalny. Myslę tutaj nie o altruiźmie krewniaczym czy odwzajemnionym, ale czymś więcej, co każdy z nas intuicyjnie potrafi zidentyfikować, co właściwie nie ma swojej nazwy, może poza bezinteresownością. Ma ona miejsce wtedy, gdy koszty zachowania poświęcenia przewyższają łączne przewidywane, choćby podświadomie, zyski, w tym te płynące z reputacji altruisty. Wydawać by się mogło, że w drodze ewolucji nie może wyewoluować żadna adaptacja tego typu. Toteż bezinteresowność nie powstała jako adaptacja, ale jako wskaźnik sprawnośći. Nie jest efektem doboru naturalnego, ale doboru płciowego. I jako taka nie tylko nie musi pełnić funkcji przystosowawczych, ale wręcz przeciwnie - powinna utrudniać przetrwanie, aby wskaźnik sprawności mógł byc wiarygodny. Z tej perspektywy całość argumentacji z artykułu mija się z celem.

Niestety, powyższy scenariusz nie został zanalizowany w żadnej z pozycji, na ktorych opierał się autor.

Ciekawe rozważania Einsteina trochę na temat:
www.buddyzm.edu.pl/cybersangha/page.php?id=69

i warta uwagi pozycja Stevena Pinkera "Tabula rasa. Spory o naturę ludzką":
czytelnia.onet.pl/0,6029,0,1,nowosci.html

lipschitz:

> Ten kij ma najwyraźniej dwa końce, ale wnioski są wyciągane
> na podstawie tylko jednego. Czy życie mogłoby się rozwijać
> bez współpracy, symbiozy organizmów?
>
Trafne spostrzeżenie. Zjawiska przyrody ożywionej (i nie tylko) funkcjonują jedynie w kontekście wszystkich pozostałych, są od siebie współzależne. A to, od którego końca tego kija współzależności zaczniemy budować swoją wizję świata, to już inna sprawa :)

Odnoszę wrażenie, że sprawę niepotrzebnie i zanadto skomplikowano. czy nie prostszym byłoby wyjaśnienie wszystkich postaci altruizmu jako krewniaczego, choć niekiedy "przez pomyłkę"?

A co z altruizmem racjonalnym? Np. wiem, że mizeria innych organizmów, nie tylko ludzi, pogarsza moje szanse (zwłaszcza w obliczu znanych problemów ekologicznych itp.); zdaję sobie sprawę, że wszystkie organizmy żyją na jednej planecie a ja jestem od nich totalnie uzależniony, więc dobro wspólne jest i moim dobrem. Lub prościej: gdybym nie pomagał innym, straciłbym szacunek do siebie, źle bym się czuł? Można by to uznać za altruizm krewniaczy, gdyby nie fakt, że nie zależy on od stopnia polrewieństwa - pomagam każdemu, komu akurat mogę pomóc. Choć najmniejszą jednostką ewolucyjną jest gen, to walkę o byt toczą organizmy i ich zbiorowości, a jak Darwin zauważył, co artykuł cytuje, zbiorowości altruistów mają nad innymi dużą przewagę. Również i taki bezwzględny altruizm mógł więc powstać drogą ewolucji. Lecz równie dobrze może być tylko "pośrednim produktem" ewolucji, a bezpośrednio - wytworem rozumu. Czy szkodzi dobru jednostki - to zależy od tego, jak "dobro jednostki" rozumiemy (może w to wchodzić np. szacunek do siebie). Ogólnie sądzę, (chyba wbrew Autorowi), że nie istnieje jednolita dla wszystkich ludzi optymalna strategia. Wreszcie - powszechność altruizmu to nie to samo, co totalitaryzm.