Już w najblizszych miesiacach ma się odbywać kanonizacja JPII, toż to będzie przedstawienie...Już co jakis czas pojawiają się w publicznej telewizorni  redaktorzy którzy w programach z udziałem zaproszonych duchownych katolickich ze śmiertelną powagą omawiają temat  o cudach jakich dokonuje zza grobu zmarły. Kiedy tego słucham to nie wiem czy należy się śmiać czy płakać. Kiedyś takie postawy wydawały mi się naturalne w odniesieniu do prostych wiejskich kobiet...Czy kilkanascie lat edukacji, tytuły, dyplomy  nie są w stanie zmienić sposobu bezmyślenia człowieka? A może to jest efekt zakłamanego komformizmu?
PS
Co do stwierdzenia autora że jest mu obojętne w co kto wierzy to zgadzam się z tym. Jednak pod warunkiem że nie narzuca się przesądu innym.

Autorze, litości! Uzurpacja Leona XIII do ustanawiania dogmatów w kwestiach wiary podczas I Soboru Watykańskiego? A nie Piusa IX raczej? Oczywiście wszyscy papieże uzurpowali sobie nieomylność - i dotyczy to zarówno Leona XIII, jak i JP II, będącego głównym przedmiotem artykułu. Jednak lepiej takim lapsusem nie dawać pretekstu do drwinek dyżurnym frondystom, zwłaszcza że sam temat jest istotny.

<font="2">Rany boskie, coś mnie z tym Leonem XIII musiało zaćmić.
Oczywiście chodziło mi o dziewiątego Piusa. Wszystkich Czytelników przepraszając
za pomyłkę proszę, choć to nie żaden argument, o uwzględnienie moich prawie
8o lat. - Julian Bartosz</font="2">

Prosze sie nie wykrecac, 80-letni papieze dalej sa nieomylni ;-)
Bardzo cenny tekst; polskie wojtyłochwalstwo jest zenujace, w krajach troche bardziej cywilizowanych doniesienia o tym zjawisku pojawiaja sie wyłacznie w dziale humoru, a i to nie czesto - bo ile sie mozna smiac z prostakow?
U schylku komunizmu odbieralem wybor Wojtyły jako zjawisko pozytywne, czas pokazal jak bardzo sie myliłem, ciekawe kiedy wiekszosc Polakow opamieta sie i dojdzie do podobnego wniosku?

To nie jest tak,że cały chrześcijański świat przeżywa Karola Wojtyłę.
Nie czynią tak jak to czynią katolicy (szczególnie polscy) niemieccy protestanci.
Tam nie uznaje się"prymatu papieża".
Dla przykładu Fritz Ridenour "jeden z najpoczytniejszych pisarzy chrześcijańskich ",który napisał "kilkanaście książek,które ukazały się w łącznym nakładzie sięgającym milionów egzemplarzy",autor znanej książki:
"Jak być chrześcijaninem nie będąc człowiekiem religijnym",w książce  "Jaka jest różnica?",wspomina,że istotną różnica pomiędzy rzymskim katolicyzmem a protestantyzmem jest urząd "papieża".
"Wiele z nich ma związek z urzędem "papieża". Katolicy uważają swojego papieża za głowę kościoła chrześcijańskiego...Ortodoksyjni protestanci nie zgadzają się z tymi i wieloma innymi twierdzeniami...".
Z czasem poszczególni papieże podkreślali i akcentowali znaczenie swego autorytetu.
Do istotnego podziału doszło z momentem nieuznania przez "kościoły wschodnie" uznania "władzy papieża Leona IX".
Potem pojawił się Marcin Luter ,który jako protestujący został wyrzucony z rzymskokatolickiego kościoła.
"Był to początek nowej gałęzi chrześcijaństwa nazwanej "protestancką" ".
Tak naprawdę odłam "prawosławny wschodni i protestancki" nie uznają papieża.
Tyle.

Chciałem przeczytać recenzję książki, jej omówienie i ocenę a znalazłem jedynie dwa krótkie cytaty. Autora najbardziej zafascynował tytuł. Hermann jest z wykształcenia teologiem i jest to ocena pontyfikatu (trwającego w 1983) od strony teologicznej. Historycznie interesujący jest wątek polski w I rozdziale. Teza jaką stawia Hermann brzmi: Wojtyła zmarnował olbrzymią szansę odnowienia Krk, przygotowania go na nowe wyzwania 20 i 21 w. Papież zmarnowanej szansy, jak wykazuje Hermann. Kto che zapoznać się z polityczną oceną pontyfikatu Wojtyły ten musi sięgnąć do H. Mynarka - Der polnische Papst. Bilanz enes Pontifikats. Autor jest też mało obeznany z tematyką kościelną i teologiczną. Lapsus z Piusem IX wybaczam. Ale komentarz do Mt.(16,18) jest infantylny. Krk już oficjalnie przyznał że jest to wpis kościelny i to ustami samego Karl Rahnera. Ponadto naukowiec wie że Biblię można traktować dosłownie albo poważnie. Autor potraktował ją dosłownie. W sumie mehr schein als sein.