Luty, Lutycy i nasze wilcze korzenie

Czy to możliwe, że polski luty wywodzi się od plemienia, które walczyło z powstającym państwem polskim? Szkoła nas uczy, że Wieleci to byli nasi wrogowie, że walczyli przeciwko Mieszkowi. W rzeczywistości jednak Wieleci to Polacy, albo inaczej: Polacy to Wieleci. Jerzy Samuel Bandtkie, polski historyk o niemieckich korzeniach, w Dziejach narodu polskiego (1835) pisze: „Lutycy byli to Słowianie pokolenia Polskiego (...) Pełno jest dzisiaj słów Słowiańskich Polskich w Marchii Brandenburskiej i Pomeranii... Litewskich lub Pruskich słów bardzo mało albo wcale się tam nie znajdzie".

2. Veles, wcielający się w wilka, niedźwiedzia oraz byka, był jednym z najpopularniejszych bóstw słowiańskich, 'Zeusem Słowiańszczyzny'

Nazwa Wieleci wyprowadzana jest od słowiańskiego słowa vlci, czyli „wilki". Zapisywana była także w postaci Vultzi, Wilzi ^{[ 6 ]}, Uuilci (u Geografa Bawarskiego) — wszystko to są fonetyczne warianty słowa Wilcy. Alternatywna nazwa Lucice wywodzona jest od słowiańskiego słowa lut, znaczącego „dziki". W istocie słowo lut było tabuizowanym określeniem zastępczym słowa „wilki". W Radogoszczy znajdującej się prawdopodobnie nad jeziorem Tołęża, Lutykowie czcili bóstwo nazywane Luty (L'utyi). ^{[ 7 ]} Warto odnotować, że sam biskup Thietmar podaje, że w Radogoszczy znajdowały się wizerunki bogów i bogiń „każdy z wyrytym u spodu imieniem" — dziwny to zwyczaj u „ludów niepiśmiennych" podpisywać swoje bogi.

Bóg Luty uparcie tłumaczony jest jako „dziki bóg", choć wedle wszelkiego prawdopodobieństwa był to „wilczy bóg", lub jeszcze pewniej: Wilczyca-Matka, którą Grecja znała jako Leta, a Rzym jako Latona. Lutykowie znad Tołęży uważali się wszak za „dzieci Wilka". Tak samo, jak Romulus i Remus, potomkowie trojańskiego uchodźcy.

W 1969 na wyspie jeziora Tołęża (Tollense), odkryto słowiański posąg kultowy należący do Lutyków, przedstawiający zrośniętą parę bliźniąt kultowych (choć największy deformator Słowiańszczyzny, Aleksander Brückner, upierał się, że Lel i Polel to postacie zmyślone przez Miechowitę).

Zatem Lucice czcili boga Lutego (być może jest to nazwa tabuizowana) i taką właśnie nazwę dostał ostatni miesiąc zimowy Słowiańszczyzny, dlatego że był to jedyny w roku miesiąc wilczej miłości.

Herbert: „Ponieważ żyli prawem wilka Historia o nich głucho milczy"

Narracja w której Polska rodzi się w opozycji wobec Luciców jest nieporozumieniem. Polacy to schrystianizowani Wilcy czyli Lucice. Historycy uznają, że najstarsza chronologicznie informacja kronikarska o państwie Mieszka zawarta jest w Res gestae saxonicae Widukinda z Korbei z 963 roku. Mieszko nie występuje w niej jako rzekomy książę Polan, jak przyjęła łacińska historiografia, lecz jako król Słowian nazywanych Licicaviki (Misacam regem, cuius potestatis erant Sclavi qui dicuntur Licicaviki, III, 66). Cóż to za tajemnicze plemię słowiańskie? Licica to nic innego jak Lucice, zaś viki to lekko zniekształcone vilki. Licica-viki to Lucice-vilki.

Potwierdzeniem tej tezy jest informacja z kroniki pochodzącej z tego samego czasu, lecz z zupełnie innej kultury, gdzie pojawia się taka sama nazwa ludu nadwiślańskiego. Cesarz bizantyjski Konstantyn VII Porfirogeneta w dziele De administrando imperio z 952 podaje, że panujący w dzisiejszej Hercegowinie książę Michał Wyszewic (910-950) wywodzi się z rodu, który "przybył od nieochrzczonych, mieszkających nad rzeką Wisłą, którzy nazywani są Litzike i osiedlił się nad rzeką zwaną Zachluma". Litzike, wymawiani jako Licike, to także nasi Lucice, choć niektórzy historycy upierają się, że chodzić ma o Lędzian, pomimo że Konstantyn zna i to lechickie plemię, które określa innym mianem: Lendzaninoi.

Kolejnym potwierdzeniem jest nazwa Łęczycy, którą podaje Gall Anonim w Kronice polskiej z 1112 roku: Lucic. Łęczyca leży dziś w samym środku Polski i otoczona jest wilczą toponimią, sąsiadując z miejscowościami: Wilczkowice Dolne, Wilczkowice Średnie, Wilczkowice Górne, Wilczkowice nad Szosą.

A zatem Mieszko był królem ^{[ 9 ]} Lutyków, którzy stworzyli państwo polskie. Nie był to lud wyłącznie połabski, lecz wiślany. X wiek nie zna żadnych Polan na naszych ziemiach, jest to wynalazek znacznie późniejszych historyków. Polanie najwcześniej pojawiają się w kronikach u schyłku XI w. a zatem już po upadku pierwszego państwa piastowskiego, by uzasadnić nazwę Polska. Nazwa Polska (Polonia) na określenie naszego kraju, jest znacznie wcześniejsza od nazwy Polan na określenie jego mieszkańców (lub schrystianizowanych Luciców). Nazwa Polska pojawia się ok. 1000 roku a miejsca w których się pojawia wskazują, że może się ona wywodzić z Rzymu.

Skoro Lutycy stworzyli państwo polskie, to dlaczego ich zachodnie ziemie nie weszły w jego skład? Jest to podobna historia jak ze Śląskiem i Łużycami. Rdzenna dynastia Piastów, która stworzyła państwo polskie utraciła władzę w Polsce w wieku XIV, choć panowała jeszcze przez kilka stuleci na Śląsku, który znalazł się poza granicami państwa polskiego. To że zachodnie, zaodrzańskie ziemie Lutyków znalazły się poza państwem polskim, ^{[ 10 ]} nie zmienia faktu, że to Lutykowie zbudowali państwo polskie, podobnie jak odłączenie Piastów od Macierzy nie zmienił faktu, że byli oni polską dynastią panującą.

Ciekawe jest, że nazwa Lucice pojawia się na Połabiu, kiedy kraj między Odrą i Wisłą przyjmuje nazwę Polska. Wcześniej (w IX w.) plemiona te określały się mianem Wilków (Wieletów). Nazwa Lutizi dla określenia związku czterech plemion dawnego Związku Wieleckiego: Redarów, Kcynian, Czrezpienian i Tołężan, pojawia się po raz pierwszy w Rocznikach z Hildesheim w roku 991. A zatem nazwa Lucice w połowie X w. w kronikach łacińskich i bizantyjskich odnoszona jest do ziem między Wisłą a Odrą. Po przyjęciu chrztu nazwa Lucice migruje znad Wisły na Połabie i koncentruje się wokół ośrodka kultowego w Radogoszczy. ^{[ 11 ]}

Skąd się wzięła nazwa Polski?

Powyższe to nie jest wyraz podważania nazwy Polska. Rzym nie był wobec nas całkiem obcą kulturą. Dwa główne symbole Słowiańszczyzny: wilk (w sferze wojennej) oraz orzeł (w sferze cywilnej). Dwa główne symbole Rzymu: wilk (w sferze cywilnej) oraz orzeł (w sferze wojennej). Rzym chrześcijański zmienił się tylko powierzchownie, lecz w swojej istocie pozostał dawnym Rzymem. Świątynie dedykowane Romulusowi i Remusowi zostały przemianowane na świętych bliźniaków Kosmę i Damiana. ^{[ 12 ]} Święto oczyszczenia Februaria zostało przemianowane na święto Oczyszczenia Najświętszej Marii Panny celebrowane w chrześcijańskim już miesiącu o nazwie Februarius.

Jeśli trafna jest hipoteza, że nazwa Polski wywodzi się z Rzymu, to cóż ona oznaczała? Etymologie czysto słowiańskie, wywodzące Polskę od pola czy od polewania wodą (chrzest), nie mają wielkiego sensu. Rzymianie natomiast wiedzieli, że Latona wywodzi się krainy północnej, której lokalizacja najbardziej odpowiada właśnie Polsce. W czasie ewangelizacji Słowian Kościół odkrył „bliźniaczkę" Latony, więc nadano nowemu krajowi nazwę od imienia jej ojca, który był rzymską nazwą własną związaną z północą. Co ciekawe, pisarz kościelny Benedykt Chmielowski, wskazywał na gwiazdę północną (dziś znana jako Polaris), jako genezę nazwy Polska: "od Polo Arctico, to jest od Północnej Gwiazdy ku której, nadało się Królestwo Polskie, jako Hiszpania nazwana Hesperia od gwiazdy zachodniej Hesperus", korespondowałoby to ze źródłem w mitach greckich, gdyż nomenklatura mityczna była odnoszona właśnie do nieba.

Mity grecko-rzymskie jako źródło „chrześcijańskiej" nazwy dla Polski mogą się wydawać zupełnie nieprawdopodobne, wszak wiadomo, że Kościół tępił religię pogańską. Rzeczywistość jest znacznie bardziej skomplikowana. Mity greckie były wówczas martwe społecznie — żyły jedynie wśród ludzi Kościoła rzymskiego, który w skryptoriach benedyktyńskich je przepisywał. W kulturze chrześcijańskiej pojęcia mitologii greckiej i rzymskiej ewoluowały w pojęcia astronomiczne. Najstarsza zachowana kopia dzieła Hyginusa, gdzie pojawia się północny Polus („Ex Polo & Phoebe: Latona") to manuskrypt benedyktyński z początku X w. Najstarsze świadectwa użycia nazwy Polonia wobec naszego kraju również wywodzą się ze źródeł benedyktyńskich, z końca X w. Rzym nadał naszemu krajowi nazwę wywodzącą się z rzymskich mitów, czyli z rzymskiej kultury, lecz odnoszącą się generalnie do pojęcia północy. Potwierdzeniem tego jest także pochodzące z X w. źródło arabskie Ibrahima ibn Jakuba, które określa Mieszko „królem Północy".

Jak mogła słowiańska elita zaakceptować nową nazwę? Nazwa Lucice była w zbyt oczywisty sposób związana ze starą religią. Nazwa Polska nie kojarzyła się z nią, a jednocześnie ...była jakby kontynuacją. Polus to przecież — według Rzymu - ojciec, a więc źródło Leto/Luty. Polus to ojciec Luciców.

Gromniczna — Wilcza Matka Boska

Chrystianizacja Polski nie przekreśliła naszych słowiańskich korzeni, czego wyjątkowym przejawem jest słowiański kalendarz, który w każdej nazwie miesiąca koduje głęboką i uporządkowaną treść słowiańskiej kultury.

[ 6 ] Helmold: „Hii quatuor populi a fortidudine Wilzi sive Lutici appellantur" (Chronica Slavorum I,2); Adam z Bremy: „Leuticios, qui alio nomine Wilzi dicuntur" (Gesta II,22).

[ 7 ] W.H. Fritze, Beobachtungen zu Entstehung und Wesen des Lutizenbundes, [w:] Frühzeit zwischen Ostsee und Donau: ausgewählte Beiträge zum geschichtlichen Werden im östlichen Mitteleuropa vom 6. bis zum 13. Jahrhundert, Berlin 1982.

[ 9 ] Należy pamiętać, że u Słowian król to funkcja czasowa związana z wojną; w czasie pokoju kraj nie potrzebuje króla, bo się samo-rządzi. Silnej centrali potrzebujemy tylko wówczas, gdy coś nam zagraża.

[ 10 ] W okresie 983-1121 tworzyli niezależny Związek Lucicki, w latach 1121-1637 zaodrzańskie ziemie Luciców były częścią Księstwa Pomorskiego, w którym rządziła słowiańska dynastia Gryfitów, którzy przyjmowali także tytuły dux Liuticiorum.

[ 11 ] Christian Lübke, Powstanie i istota Związku Luciców. Jedna z konsekwencji chrystianizacji Europy wschodniej w X stuleciu, w: Chrześcijańskie korzenie. Misjonarze, święci, rycerze zakonni, red. S. Sterna-Wachowiak, Poznań 1997.

[ 12 ] Ferdinand Gregorovius, History of the City of Rome in the Middle Ages, s. 111.