Może najbardziej „romantyczny" jest sposób „odejścia w śmierć", którego opisem zakończymy nasz szkic. Niekiedy człowiek czujący bliską śmierć, pragnął nade wszystko umrzeć „w drodze". Wtedy opuszczał dom albo miejsce, gdzie się akurat znajdował, często pustelnię, i szedł przed siebie dopóki nie upadł w ostatecznym wyczerpaniu. Tak umierali święci mężowie, sadhu i sanjasinowie. Zawsze rozpoczynali swój ostatni marsz, kierując się ku rzece, jako że ideałem było umrzeć w wodzie, najlepiej „żywej", płynącej. Nieprzypadkowo do dziś miejsca kremacji, znane choćby z Benares, znajdują się nad Gangesem, rzeką najświętszą, do której wrzuca się popioły…

Literatura m.in.:
A.L. Basham, Indie, Warszawa 1964
E. Słuszkiewicz, Pradzieje i legendy Indii, Warszawa 1980
H. Wałkówska, Kult zmarłych w Indiach starożytnych. Studia z etnografii Indii, Wrocław 1973

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Asceci i mnisi indyjscy Indyjskie ceremonie przejścia

Comment on this article..

Send text to e-mail address..

Print-out version..    PDF    MS Word