|
Chcesz wiedzieć więcej? Zamów dobrą książkę. Propozycje Racjonalisty: | | |
|
|
|
|
» Church law » Statements
Prawo cywilne a kanoniczne - wyrok SN z 27.7.2000. z glosą [2]
II. Sąd Najwyższy wydał wyrok rozpoznając kasację
pozwanego banku w sporze o ustalenie nieważności umowy kredytu udzielonego
przez bank parafii. Z pozwem przeciwko bankowi wystąpiła diecezja. Podnosiła
ona, że umowa kredytu została przez parafię zaciągnięta bez odpowiedniej
zgody właściwego biskupa i powoływała się na nieważność czynności
prawnej.
III. Najistotniejsza kwestia, którą należy
rozstrzygnąć, dotyczy charakteru zgody biskupa na zawarcie umowy kredytu, oraz
skutków jakie brak takowej zgody wywołuje na płaszczyźnie prawa cywilnego.
Jednak wyjaśnienie tych wątpliwości możliwe jest jedynie poprzez sięgnięcie
do przepisów prawa kanonicznego, a szczególnie do Kodeksu Prawa Kanonicznego
[ 2 ].
Na uwadze trzeba również mieć przepisy prawa polskiego, a szczególnie ustawę z 17.V.1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej
Polskiej [ 3 ]
oraz przepisy kodeksu cywilnego. [ 4 ]
Parafia i diecezja, jako kościelne osoby prawne,
działają równocześnie na podstawie przepisów prawa kanonicznego i prawa
cywilnego. Punktem wyjścia dla dalszych rozważań jest treść art. 2 ustawy
wyznaniowej. Zgodnie z jego brzmieniem „Kościół rządzi się w swych
sprawach własnym prawem, swobodnie wykonuje władzę duchowną i jurysdykcyjną
oraz zarządza swoimi sprawami". Z przepisu tego wynika, że Kościół łaciński w swoich sprawach rządzi się swoim prawem oraz swobodnie zarządza swoimi
sprawami.
Ze swoimi sprawami Kościoła łacińskiego wiąże
się zarządzanie majątkiem kościelnym. Zarządzanie majątkiem kościelnym wiąże
się z kolei z czynnościami zwykłego zarządu, jak i z czynnościami
przekraczającymi zwykły zarząd.
Żaden przepis prawa polskiego nie definiuje, co należy
rozumieć przez czynność zwykłego zarządu, ani nie określa, co należy
rozumieć przez czynność przekraczającą zakres zwykłego zarządu. Żadna też
norma prawa polskiego nie określa nawet kryteriów, kiedy czynność dokonywana
jest w ramach zwykłego zarządu, a kiedy już przekroczono granice zwykłego
zarządu. Tym bardziej zakres zwykłego zarządu i określenie, kiedy mamy do
czynienia już z czynnością przekraczającą zwykły zarząd, nie został określony
dla kościelnych osób prawnych.
Wobec powyższego należy zastanowić się, kiedy
organ parafii (proboszcz) podejmuje czynność w stosunku do majątku kościelnego w ramach zwykłego zarządu, a kiedy przekracza zwykły zarząd.
Należy wskazać, że prawodawca kościelny, podobnie
jak i ustawodawca świecki, wyróżnia czynności zwykłego zarządu i czynności
przekraczające zwykły zarząd. Rozróżnienie to wynika z treści kan. 1281
KPK. Przepis ten stanowi: „§ 1. Przy zachowaniu przepisów statutów, zarządcy
nieważnie wykonują czynności, które przekraczają granice i sposób
zwyczajnego zarządzania, jeśli nie uzyskali wcześniej pisemnego upoważnienia
od ordynariusza".
Przepis ten został umieszczony w księdze V KPK — Dobra
doczesne Kościoła i ma charakter ogólny, tzn. odnosi się do wszystkich
zarządców zarządzających majątkiem kościelnym, chyba że istnieje norma
szczególna. Zgodnie z treścią kan. 635 § 1 i 3 KPK "dobra doczesne
instytutów zakonnych jako kościelne rządzą się przepisami księgi V Dobra
doczesne Kościoła, chyba że co innego wyraźnie zastrzeżono". Normą
taką jest powołany w uzasadnieniu wyroku SN kan. 638 KPK. Powołanie tego
przepisu przez SN, w uzasadnieniu wyroku, było nietrafne. Przepis ten odnosi się
bowiem jedynie do instytutów zakonnych i dotyczy zarządzania majątkiem
takiego instytutu. Parafia nie jest instytutem zakonnym i ten przepis nie mógł
znaleźć zastosowania. [ 5 ]
Istotną kwestią jest rozstrzygnięcie, czy zawarcie
przez parafię umowy kredytu było czynnością zwyczajnego zarządu i proboszcz
nie miał obowiązku uzyskania pisemnej zgody biskupa ordynariusza, czy też była
to czynność przekraczająca zwyczajny zarząd i owa zgoda była wymagana.
Sąd Najwyższy uznał, że nastąpiło przekroczenie
granic zwykłego zarządu i proboszcz na mocy kan. 1281 § 1 KPK miał obowiązek
uzyskać zgodę ordynariusza, którym w tym momencie był biskup diecezjalny.
Zdaniem SN decydującą okolicznością było to, że proboszcz parafii
przekroczył ustaloną przez Konferencję Episkopatu Polski maksymalną wysokość
kwoty zobowiązań.
Przepisy dotyczące ustalania maksymalnej sumy
umieszczone są w przepisach księgi V KPK, tytuł III — „Umowy, zwłaszcza
alienacja", a nie w tytule II tejże księgi — „Zarząd dóbr".
Ustalanie więc maksymalnej sumy wiąże się nie z zarządem dobrami kościelnymi, a tylko szczególną jego formą, jaką jest alienacja. Chcąc więc stosować
normy dotyczące ustalania przez Konferencję Episkopatu najwyższej sumy,
trzeba najpierw przesądzić, czy zawarcie umowy kredytu było alienacją.
KPK nie zawiera definicji alienacji. W doktrynie
prawa kanonicznego przyjmuje się, że „Alienacją w znaczeniu ścisłym jest
przeniesienie prawa własności na inną osobę kościelną czy świecką, np.
przez sprzedaż, zmianę, darowiznę; w znaczeniu szerszym — takie
przeniesienie jakiegoś prawa rzeczowego na inną osobę, w wyniku którego
sytuacja majątkowa osoby kościelnej ulega pogorszeniu, np. przez dzierżawę,
zastaw, hipotekę, pożyczkę". [ 6 ]
W świetle powyższej definicji zawarcie umowy
kredytu było alienacją dóbr kościelnych, tym bardziej że zabezpieczeniem
wierzytelności było ustanowienie hipoteki na trzech nieruchomościach należących
do parafii. Tym samym przesądzić należy, iż przepisy dotyczące maksymalnej
sumy alienacji dóbr kościelnych, której wysokość określa Konferencja
Episkopatu, znajdą w przedmiotowej sprawie zastosowanie. Wskazać jednak należy,
że Konferencja Episkopatu Polski ustaliła taką sumę, ale uczyniła to
dopiero na Zebraniu Plenarnym w dniach 16-18.VI.1995 r., a więc trzy lata po
zawarciu przez parafię umowy kredytu. W chwili więc zawierania umowy kredytu i poręczenia przez diecezję taka suma nie była określona. Skoro więc nie była
ustalona najwyższa suma alienacji, to zgoda biskupa diecezjalnego była tym
bardziej wymagana.
Niezależnie od powyższych rozważań dotyczących
alienacji, należy poczynić kilka uwag na temat kwestii przekroczenia, bądź
nie, granic zwykłego zarządu.
Czynności faktyczne i prawne składające się na
zwykły zarząd muszą mieć charakter dość powszechny. Nie będą to czynności
dokonywane sporadycznie lub bardzo rzadko. Należy je również odnosić do majątku
kościelnej osoby prawnej, oraz brać pod uwagę cel dokonania danej czynności.
Wskazać jednak trzeba, że nie ma jasnych kryteriów, które pozwalałyby bez wątpliwości
kwalifikować daną czynność jako przekraczającą granice zwykłego zarządu
lub mieszczącą się w tych granicach. Każdy przepadek należy badać
oddzielnie.
Mimo tych zastrzeżeń zaciągnięcie kredytu na
realizację inwestycji kościelnej w wysokości 8 mld ówczesnych złotych
(obecnie 800.000 zł) należy uznać za czynność przekraczającą zwykły
zarząd. Po pierwsze, świadczy o tym kwota kredytu, która z całą pewnością
przekracza zwykły zarząd. Po drugie, zaciąganie kredytu nie jest czynnością
zwyczajną, codzienną czy nawet dokonywaną sporadycznie. Kredyty w takiej
wysokości zaciągane są raczej jednorazowo. Po trzecie, przeznaczenie kredytu — inwestycje kościelne — świadczy o tym, że nie jest to czynność zwykłego
zarządu.
Tym samym uznać należy, że zarówno przepisy KPK
dotyczące alienacji, jak i dotyczące zarządu dobrami kościelnymi nakładały
na proboszcza parafii obowiązek uzyskania pisemnej zgody biskupa.
IV. Z brakiem pisemnej zgody biskupa KPK wiąże
sankcje nieważności. Wynika to zarówno z kan. 1281 § 1 KPK, jak i z kan.
1291 KPK. Nie ma więc wątpliwości, że zaciągnięcie kredytu przez parafię
na płaszczyźnie prawa kanonicznego będzie czynnością nieważną.
Powstaje zatem pytanie, czy ta sama sankcja będzie
zachodzić na płaszczyźnie prawa cywilnego.
Sankcja nieważności jest najsurowszą konsekwencją,
jaką zna prawo cywilne wobec czynności prawnych dokonanych niezgodnie z przepisami prawa. Czynność prawna nieważna "nie
wywołuje skutków zamierzonych przez strony. Jest ona wprawdzie dokończona i zawarta, oświadczenia woli zostały złożone, jednakże oceniane jako zamierzone skutki prawne w ogóle nie powstają".
[ 7 ] W doktrynie wskazuje się na następujące cechy nieważności czynności
prawnej: czynność prawna nieważna nie wywołuje zamierzonych skutków
prawnych od chwili jej dokonania, nieważność następuje z mocy samego prawa,
sąd uwzględnia nieważność z urzędu. [ 8 ]
Najważniejszą z analizowanego punktu widzenia cechą
nieważnej czynności prawnej jest to, że następuje owa nieważność z mocy
samego prawa. Skutek nieważności powinien być więc jasno i wprost
przewidziany w ustawie.
Rodzi się zatem problem: czy nieważność czynności
prawnej na płaszczyźnie prawa kanonicznego będzie jednoznaczna z nieważnością
czynności prawnej polskiego prawa cywilnego?
Żaden przepis prawa polskiego nie przewiduje sankcji
nieważności czynności prawnej, jeżeli takowa zachodzi na płaszczyźnie
prawa kanonicznego. Sankcja taka nie jest więc przewidziana wprost i jasno w przepisie prawa polskiego.
Należy jednak zastanowić się, czy ustawodawca nie
dopuścił takowej sankcji na podstawie wskazywanego już art. 2 ustawy
wyznaniowej. Na mocy art. 2 Kościół rządzi się w swoich sprawach swoim własnym
prawem i swobodnie wykonuje władzę duchową i jurysdykcyjną oraz zarządza
swoimi sprawami. Prawem, którym rządzi się Kościół łaciński, jest prawo
kanoniczne uregulowane przed wszystkim w KPK. Ustawodawca dopuścił stosowanie
przez Kościół łaciński prawa kanonicznego, ale w sposób ograniczony.
Zastosowanie prawa kanonicznego może mieć miejsce, jeżeli chodzi o zarządzanie
przez Kościół zachodni swoimi sprawami lub też gdy chodzi o wykonywanie władzy
jurysdykcyjnej i duchowej.
1 2 3 Dalej..
Footnotes: [ 2 ] Codex Iuris Canonici auctoritate
Joannis Pauli II PP promulgatus — Kodeks Prawa Kanonicznego, tekst
polski zatwierdzony przez Konferencję Episkopatu Polski, Poznań 1984 (powoływany
dalej jako KPK). [ 3 ] Dz. U. nr 29 poz. 159 ze zm. (powoływana dalej jako ustawa wyznaniowa). [ 4 ] Należy podkreślić, co słusznie zauważył
SN, że w niniejszym sporze
nie można było uwzględnić przepisów konkordatu, gdyż nie był jeszcze
prawem obowiązującym w chwili zawarcia umowy. [ 5 ] Bardziej złożoną kwestią byłaby sytuacja, gdyby instytutowi zakonnemu
powierzono prowadzenie parafii. Wtedy majątek instytutu zakonnego byłby
zarządzany przede wszystkim na podstawie kan. 638 KPK, a majątek parafii
na podstawie kan. 1281 KPK. [ 6 ] W. Wójcik, (w:) W. Wójcik, J. Krakowski, F.
Lempa: Dobra
doczesne Kościoła. Sankcje w Kościele (w) Komentarz
do Kodeksu Prawa Kanonicznego, t. IV, Lublin 1987, s. 86. [ 7 ] Z. Radwański (w) Z Radwański (red.): System
prawa prywatnego, t. II, Warszawa 2002, s. 427. « Statements (Published: 25-11-2005 )
All rights reserved. Copyrights belongs to author and/or Racjonalista.pl portal. No part of the content may be copied, reproducted nor use in any form without copyright holder's consent. Any breach of these rights is subject to Polish and international law.page 4473 |
|